“ไงจ๊ะ หลบมาเลียแผลใจอยู่ตรงนี้นี่เอง คิดว่าเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่แล้วดิษย์จะสนใจเธอนะเหรอ เสียใจด้วยนะ เธอมันก็เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ” โศภิตาพูดจาเย้ยหยันให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่น ๆ มัลลิกาหันหน้ามามองโศภิตาด้วยหางตา
“ที่พูดหมายถึงฉันเหรอ” มัลลิกาย้อนถามเสียงใส
“ก็ยืนอยู่ด้วยกันสองคนจะให้ฉันหมายถึงใคร”
“งั้นเหรอ แล้วเธอจะเดือดร้อนแทนฉันทำไม ขนาดฉันยังไม่เห็นจะเดือดร้อนเลย หรือลึก ๆ แล้วเธอกลัวเพื่อนอย่างฉัน”
“ใครกลัวเธอ ถ้าให้เลือกดิษย์ก็คงเลือกแฟนอย่างฉัน ไม่ใช่เพื่อนอย่างเธอจริงมั้ย”
“อยากคิดอะไรก็ตามใจก็แล้วกัน อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย บอกตรง ๆ นะฉันรู้สึกรำคาญ จะไปรักกันที่ไหนก็เชิญตามสบาย” มัลลิกาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
“จำคำพูดเธอวันนี้เอาไว้เลยนะน้ำเมย อย่าให้รู้นะว่าเธอแอบแทงข้างหลังฉัน เพราะฉันจะไม่เก็บเธอเอาไว้แน่” โศภิตาพูดจบก็สะบัดหน้าเดินดุ่ม ๆ ออกจากห้องน้ำ ใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เมื่อโดนอีกฝ่ายสวนกลับอย่างไม่ไว้หน้า
มัลลิกาหลับตานิ่ง ปวดตุบ ๆ ที่ขมับ เหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก แค่แอบรักใครสักคนมันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่เคยเข้าไปแทรกแซงหรือทำลายความรักของทั้งคู่ เธอยอมรับว่าผิดที่แอบรักเพื่อน แต่มันก็แค่เป็นการแอบรักเงียบ ๆ ไง
Guest
