“ฮือออ แง้ๆ ทำมายต้องมาเป็นคนป่า ไม่อยากเป็นคนป่า แง้ ๆๆๆๆ ฮึก ทำไมไม่ไปเกิดเปงลูกคนลวย ฮือออ” ปากเล็กบ่นพึมพำ พลางร้องไห้ไปด้วย ร่างกายทุกส่วนขยับดีดดิ้นไปมาแม้ว่าจะยังอ่อนแรงก็ตาม
“ใบไผ่ร้องไห้ทำไม โดนอะไรกัดหรือเปล่า” น้ำเสียงอบอุ่น แฝงความกังวลดังใกล้เข้ามา
“มดกัดหรือเปล่า?” เสียงผู้หญิงดังตามมา
“ข้าว่าเด็กนี่อาจจะหิว อย่าลืมสิตั้งแต่เป็นไข้หลายวันมานี้เขาก็หมดสติแล้วก็ไม่ได้กินอะไรเลย” เสียงแหบต่ำคาดเดา
“ยังไงก็ตามทำให้เขาหยุดร้องก่อนที่คนของเผ่าเงาไม้จะมาได้ยิน แล้วมาตามล่าเราอีก” เสียงชายชราพูดขึ้นด้วยความกังวล
อะไรนะ! โดนตามล่า!? ใบไผ่หยุดคิดเรื่องวาสนาทันที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เพิ่งทะลุมิติมาต้องมาเจอกับอะไรเนี่ย?
เป็นกำลังใจให้น้องใบไผ่ด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นแนวฟีลกู๊ดค่ะ
เรื่องนี้ตัวเอกคือน้องใบไผ่ ส่วนพระเอก นายเอกเป็นแค่ตัวประกอบ เรื่องนี้ขายความน่ารักค่ะ
คำเตือน
เนื้อเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง คำพูดเด็กอาจมีการสะกดไม่ถูกต้องตามการออกเสียง
ไม่ได้เกิดจากการพิมพ์ผิดแต่อย่างใด หากรับไม่ได้สามารถผ่านเรื่องนี้ไปก่อนได้เลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อฮีลใจ ไม่ได้มีเนื้อเรื่องยาวมาก
หากชอบผลงานของไรท์ฝากกดติดตาม + คอมเมนต์แนะนำติชมได้นะคะ