ฝาแฝดใต้เงารัก

ฝาแฝดใต้เงารัก 

เธอ...คือฝาแฝดที่ถูกบังคับให้แทนที่พี่สาวที่ตายไป 

เขา...คือผู้ชายที่เกลียดตัวแทนแบบเธอจับใจ 

ในโลกที่เต็มไปด้วยความแค้นและอำนาจ 

เธอถูกสั่งให้ ‘มีทายาทกับเขา และเฝ้าดูเขาตายด้วยน้ำมือพ่อเลี้ยงของเธอ’ 

แต่หัวใจดวงนี้กับทำใจให้เขาตายไม่ได้ เพียงเพราะ...หลงรักพี่เขยที่เกลียดเธอที่สุดหัวใจ 

บากฉากบางตอน 

"อิงพลอย อิงพลอย" เซวียนเฉินเดินโซซัดโซเซเข้าไปหาด้วยอาการเหม่อลอย หัวใจที่แห้งผากกลับเต็มเปี่ยมด้วยความหวังอันริบหรี่ เขากลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก 

"อาเฉิน" อิงเพชรเรียกชื่อเล่นของเขาด้วยเสียงกระเส่าปนความประหม่า เธอรู้ว่าการกระทำเช่นนี้อาจหาญเกินไปสำหรับเธอ แต่เธอไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว หลังจากที่พ่อเลี้ยงกลับไป เธอก็ดิ้นรนเหมือนหนูติดจั่น คำขู่ของหลี่เล่ยหรงยังคงก้องอยู่ในหู เธอหวนคิดถึงบันทึกที่เคยอ่าน กี่เพ้าแพรพรรณชุดนี้ เสี่ยวหลาน ก็จัดหามาให้ เธอรู้ว่านี่คือหนทางเดียว แม้จะกลัวหลี่เซวียนเฉินจนตัวสั่นเทา แต่เธอก็กลัวคำขู่ของพ่อเลี้ยงมากกว่า ถ้าคนที่จะต้องตายคือเธอ ก็ยังดีกว่าคนที่เธอรักจะต้องเป็นอะไรไป 

เขาสำรวจใบหน้าบางของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความโหยหาด้วยความคิดถึง แต่แล้วก็สะดุดที่ดวงตาหวานที่ฉายแววตระหนก มีบางสิ่งที่ผิดแปลกไป แม้ร่างกายจะคละคลุ้งไปด้วยสุรา แต่สติของเขากลับไม่ได้เลือนหายไปทั้งหมด 

"ใครให้เธอแต่งตัวเป็นอิงพลอย" เซวียนเฉินตะโกนเสียงดังลั่นห้อง เขาผวาเข้าไปคว้าลำคอเรียวเล็กของอิงเพชรด้วยความโมโห ดวงตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ร้าย ไม่พอใจกับสิ่งที่เธอกระทำ 

อิงเพชรตกใจสุดขีด มือบางจับข้อมือของเขาพยายามดึงออก ลมหายใจติดขัดเพราะแรงกดทับที่ลำคอ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว คิดว่าความตายกำลังใกล้เข้ามาแล้ว แต่เธอก็รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายพยายามเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"อาเฉิน..." 

"เธอคิดว่าฉันตาลาย จนแยกไม่ออกเหรอว่าเธอไม่ใช่อิงพลอย บอกให้เธอรู้ไว้เธอแค่โชคดีที่มีหน้าเหมือนอิงพลอย แต่อย่างอื่นเธอแทบไม่เหมือนอิงพลอยเลยสักนิด เธอก็แค่ของเลียนแบบ" เขาส่งเสียงแข็งกร้าว ดวงตาทมิฬจ้องมองอย่างเหยียดหยาม แต่ก็ยังกำคอเธอไว้แน่น 

อิงเพชรยังคงดิ้นทุรนทุราย แต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีได้ จนกระทั่งเขาผลักเธอลงบนเตียงกว้าง ร่างบางเด้งตามแรงสปริงของที่นอน ยังไม่ทันได้ตะเกียกตะกายหนี ร่างใหญ่ของเซวียนเฉินก็ทาบทับลงมาเหนือร่างเธอไว้ ดวงตาของอิงเพชรเบิกกว้างด้วยความกลัวสุดขีด มาเฟียหนุ่มผู้นี้น่ากลัว เหมือนเสือที่จะขย้ำผู้ที่บุกรุกอย่างเธอให้ตายคามือ 

เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นตื่นกลัว น้ำตาเริ่มคลอเอ่อล้นที่ดวงตา เธอรู้ดีว่าไม่มีทางรอดแล้ว 

"ที่แต่งตัวแบบนี้ มันเป็นแผนการของอาเล่ยใช่ไหม ได้ฉันจะสงเคราะห์เธอเอง" เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม ดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยแรงอารมณ์ที่ขุ่นมัว พร้อมจะระบายความไม่พอใจและความเจ็บปวดในตัวเธอ เขากระชากกี่เพ้าออกจากร่างเธออย่างแรง เนื้อผ้าเสียดสีบาดผิวจนเกิดรอยแดงขึ้น 

"ห้ามเธอเรียกชื่อของฉัน! ผู้หญิงแบบเธอมันไม่คู่ควร!" เขาเงยหน้าขึ้นมาสั่งเสียงหนักแน่น อาเฉิน ชื่อเล่นนี้อิงพลอยเท่านั้นที่สามารถเรียกได้อย่างสนิทใจ 

เซวียนเฉินรวบข้อมือทั้งสองข้างของอิงเพชร ไว้เหนือศีรษะ กดแนบกับที่นอนอย่างไม่ปรานี 

"ค่ะ คุณเฉิน" อิงเพชรขานรับเสียงแผ่ว เธอรู้ว่าทางเลือกเดียวของเธอคือการยอมจำนน และปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง 

'ทน...ต้องอดทน...เดี๋ยวทุกอย่างก็จะผ่านไปเอง' เธอปลอบตัวเอง เซวียนเฉินก้มลงมาบดจูบที่กลีบปากนุ่มด้วยแรงโทสะไร้ซึ่งความปรานี