"มึงจะกลัวกูก็ช่าง จะมองว่ากูมันเลวแค่ไหนก็แล้วแต่ แต่ฟังไว้ให้ดี นอกจากกูแล้ว ก็ไม่มีใครจริงใจกับมึงอีก!"
“หากพ่อแม่มึงรักมึงมากพอ คงไม่เอามึงมาขายให้กู
หากมึงอยากหนี มึงก็หนีไปได้เลย แต่ไม่มีที่ใดต้อนรับมึง นอกจากที่นี่
เพราะพ่อแม่มึงเขาก็ไม่ต้องการมึง”
-เสือเขม-
‘มึงคงจะเสียใจมากสินะ ถึงได้คิดสั้นแบบนั้น’ มือหนาโอบกอดคนตัวเล็กไว้ด้วยอ้อมกอดที่แน่นมากขึ้นเพราะเกรงกลัวว่าถุงเงินจะหายไปหรือแตกสลายไป
“กูไม่อยากจะโกรธมึงหรอกหนา หากตัวของมึง ไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ ก็ยกมันให้กู” ริมฝีปากหนาก้มลงจูบซับคราบน้ำตายังเปลือกตาของคนตัวเล็กด้วยความทะนุถนอม
‘ให้กูเป็นครอบครัวให้มึงเถอะนะถุงเงิน’
-----------------------------
พูดคุยกัน
นิยายเรื่องนี้ไรท์เคยเผยแพร่เมื่อ ปี พ.ศ 2566 แต่ตอนนั้นไรท์เลิกแต่งไปเพราะติดปัญหาเรื่องเรียน ปัจจุบันไรท์ได้กลับมาแต่งต่อจนจบแล้วนะคะ หากท่านไหนที่เคยอ่าน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานถึง 2 ปี
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
