ขันธ์ธิปก (เรื่องสั้น)

อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน 

" แล้วบินไปไกลขนาดนี้ จะตามกลับมาได้ยังไง " 

น้ำเสียงอ่อนโยนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของกานต์เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม ทว่าความเสียใจที่มีอยู่กลับไม่เคยเบาบางลงเลย  

ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งใต้ต้นไทรต้นใหญ่ ซึ่งเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ แววตาเศร้าหมองหลับตาลง หวังให้สายลมผะแผ่วช่วยปลอบประโลมจิตใจที่บอบช้ำจากการสูญเสียที่เกิดขึ้นให้คลายลง 

วันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีที่ข้างกายเขาไม่มีขันธ์ธิปก 10 ปีแล้วที่ขันธ์ธิปกจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน 

-------------------  

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามทำซ้ำ คัดลอก ลอกเลียน ดัดแปลง ตีพิมพ์ เผยแพร่ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมด เว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร 

ตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ในนิยายเป็นเรื่องสมมติ ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลหรือเหตุการณ์จริง ทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน