เสียง “กริ๊ก” ของลูกบิดประตูห้อง 302 ดังขึ้นในเย็นวันอังคาร เขาขยับตัวนิดเดียวจากรอยแง้มประตูห้อง 301 ที่ปิดไม่สนิทตามเจตนา เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ ตัดกับเสียงกุญแจที่ไขเข้าล็อกได้อย่างลงตัว เธอกลับมาแล้ว...
หญิงสาวอายุราวยี่สิบกลาง รูปร่างเพรียวสูง ผมดำยาวถึงกลางหลัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมไม่หมด กับกระโปรงทรงสอบสีดำสนิท ริมฝีปากแดงสดแบบที่ดูไม่พยายามมาก แต่ก็ทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายทุกครั้งที่เห็น
“ลิน...”
เขารู้จักชื่อจริงของเธอที่แปะไว้บนกล่องพัสดุหน้าห้องก็เพียงพอ ที่เขาใช้แทนคำว่า ‘ผู้หญิงในฝัน’ ไม่สิ... ต้องบอกว่า ‘เหยื่อในฝัน’