หม่ามี้หย่ากับเขาเถอะครับ

© สงวนลิขสิทธิ์พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 

และที่แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2558 

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ ห้ามถ่ายทอด บันทึก ถ่ายภาพ หรือคัดลอกเนื้อหาทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใด เพื่อนำไปสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ รวมถึงห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพปกภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแถบบันทึกเสียง ตลับวีดีทัศน์ หรือเผยแพร่ด้วยรูปแบบ และวิธีการอื่นใด เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

การละเมิดลิขสิทธิ์ ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้กระทำความผิดต้องรับโทษตามพระราชบัญญัติ ที่ได้ระบุไว้และจ่ายค่าเสียหาย ตามแต่เจ้าของผลงานจะกำหนด 

(สำนักลิขสิทธิ์ กรมทรัพย์สินทางปัญญา กระทรวงพาณิชย์ สมาคมนักเขียน) 

นิยายเรื่องนี้ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธ์ พ.ศ.2558 ว่าด้วยลิขสิทธิ์ชื่อนิยาย ตัวนิยายและเนื้อหาเมื่อมีพยานรู้เห็น หรืออัปเดตลงเว็บไซต์ เป็นการเผยแพร่ต่อสาธารณะ กฎหมายลิขสิทธิ์จะคุ้มครองทันที 

 “มี้ครับ ถ้ามี้อยู่กับดี้แล้วไม่มีความสุขขนาดนี้ เราย้ายไปอยู่กันสองคนดีไหม อย่างน้อยมี้ก็ไม่ต้องร้องไห้เพราะโดนดี้ตี เจ็บมากรึป่าว มาก ๆ เลยใช่ไหม มี้ไม่ต้องห่วงโก้เรื่องไม่มีพ่อนะ ไม่ต้องกลัวโก้เสียใจ สมัยนี้ไม่มีใครล้อเพื่อนว่าไม่มีพ่อแล้ว คุณครูสอนว่าคนพูดแบบนี้คือพวกไม่มีมารยาท พ่อเฌอบิวก็ตีแม่เฌอบิว ตอนนี้หย่ากันแล้ว เฌอบิวบอกว่าตอนนี้แม่ของเฌอมีความสุข ม้าก~ มาก หม่าม้าโบว์ลิ่งเปลี่ยนมาแต่งตัวสวย ๆ ขึ้นด้วย เฌอบิวบอกว่าม้าโบว์ลิ่งซื้อเสื้อในชุบปีเยอะจนราวแขวนผ้าหัก แล้วม้าของเฌอก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย ในห้องโก้มีคนอยู่กับแม่เยอะแยะไป คุณครูบอกว่าครอบครัวคือคนที่เรารักและรักเรา ดี้ทำแบบนี้ ตีเจ็บ ๆ แบบนี้” 

เด็กน้อยแตะปลายนิ้ว ลงบนแขนของแม่เบา ๆ ระวังไม่ทำให้เจ้าของรอยช้ำเจ็บเพิ่ม 

เจ้าตัวจิ๋วที่พยายามทำตัวเข้มแข็งมาตลอดเม้มปากเล็กแน่นจนสั่น น้ำตารื้นคลอเต็มเบ้า พูดต่อด้วยน้ำเสียงน่ารักที่แหบเครือ 

“ดี้ไม่น่าใช่ครอบครัวเราแล้วนะ โก้ไม่อยากได้ดี้แบบนี้ เราไล่เขาออกจากครอบครัวได้ไหม”