“สตรีเช่นเจ้า แม้แต่ชายตาแลข้าก็ไม่ต้องการ”
“วันนี้ข้ายอมเข้าพิธีถือว่าการแต่งงานนี้เสร็จสมบูรณ์แล้ว”
“ฉะนั้นต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”
ชายหนุ่มผู้แต่งชุดแต่งงานสีแดง หรูหรางดงามเอ่ยคำกับเจ้าสาวหมาด ๆ ด้วยวาจาเฉือดเฉือนแววตาของเขาแข็งกร้าว เขาจ้องมองสตรีที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความรังเกียจสิ่งที่เขาเห็นคือห่อผ้าสีแดงน่าเกลียดม้วนใหญ่มากกว่าเป็นเจ้าสาวของเขา เขาไม่ยอมแม้แต่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ทำให้แม่บัวไม่สามารถเห็นเขาได้อย่างชัดเจนนักรู้แต่ว่ารูปร่างสูงมาก จึงได้แต่นั่งนิ่งฟังคำพูดของชายหนุ่มที่พยายามทำร้ายจิตใจนั้น แต่หารู้ไม่ว่าแม่บัวรู้สึกพอใจยิ่งนักที่ได้ยินเช่นนี้ แม้ในใจจะรู้สึกตื่นตระหนกหวาดหวั่นกับกิริยาท่าทาง และน้ำเสียงของเขา จึงได้แต่นั่งก้มหน้าบีบมือเงียบ ๆ
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องหอไป ไม่แม้จะรอคำตอบจากเจ้าสาวเลยแม้เสี้ยวนาทีคล้ายรังเกียจแม้แต่ที่จะได้ยินเสียงของนาง
Guest
