เฟยหลง x เว่ยอิง
“โอ้ยยยย อะไรวะเนี่ย กูโดนยิงหลังไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกูเจ็บก้นจังวะ”
คนที่เพิ่งสิ้นลมไปเมื่อนาทีที่แล้ว จู่ ๆ ก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยพูดอีกต่างหาก เล่นเอาคนทั้งสองที่กำลังยืนมองอยู่นั้นก้าวถอยหลังกันแทบจะทันที
“แล้วที่นี่มันที่ไหนกันละเนี่ย ทำไมมันไม่ใช่โรงพยาบาล” พอได้มองไปรอบ ๆ ก็ได้เห็นว่าที่ที่ตนเองอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่โรงพยาบาล และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าที่นี่มันคือที่ไหน
“ไอ้เว่ยอิง”
“ที่นี่ที่ไหนว่ะเนี่ย” ยังคงมองสำรวจไปรอบ ๆ พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจเสียงรอบข้าง
“ไอ้เว่ยอิง มึงไม่ได้ยินที่พวกกูเรียกหรือไง” สุ้มเสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้นอีกครั้ง
“ใครว่ะเว่ยอิง?” ปากบางพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ยังไม่สนใจ
“ไหนบอกว่ามันตายแล้วไง!”
“มันตายแล้วจริง ๆ นะครับคุณลี่หลิน ผมมั่นใจ”
“อะ ไอ้เว่ยอิงมึงตายไปแล้ว ละ..แล้วนะ..นี่มึงฟื้นได้ไง” เยี่ยนฟางถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“เอ่อ...คุณสองคนคุยกับผมเหรอครับ” คนเพิ่งฟื้นมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย จะไม่ให้เขาสงสัยได้อย่างไร เมื่อเขาไม่รู้จักสองคนนี้ แถมเขาก็ไม่ได้ชื่อเว่ยอิงอะไรนั่นด้วย
“นี่มึงเล่นบ้าอะไรห้ะ!”
เยี่ยนฟางตะคอกขึ้นด้วยความโมโหและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขามั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าเว่ยอิงตายไปแล้ว ดังนั้น มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จู่ ๆ คนที่ตายไปแล้วตื่นฟื้นขึ้นมาแบบนี้
“เอ้ยมึงกูเลยเหรอ นี่พูดด้วยดี ๆ นะ”
“มึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้เว่ยอิง มึงกล้าดียังไงมาขึ้นเสียงทำหน้าทำตาใส่กู” ลี่หลินพูดขึ้น
“ใครว่ะเว่ยอิง หรือกูไปเปลี่ยนชื่อมา แล้วกูไปเปลี่ยนชื่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นจำได้เลย แถมชื่ออย่างกับพระเอกหนังจีน” ปากบางพึมพำกับตัวเอง เพราะยังงงงวยกับชื่อที่คนแปลกหน้าสองคนเรียก จะบอกว่าเป็นเพราะผลข้างเคียงจากการถูกยิงจนจำไม่ได้ว่าตนเองไปเปลี่ยนชื่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่น่าใช่ เมื่อเขายังจำเหตุการณ์ล่าสุดที่ลูกน้องตะโกนเรียกชื่อ ‘สารวัตรวิเชียร’ เขาได้อยู่เลย
คุยกับตัวเองเสร็จก็หันไปมองรอบ ๆ อีกครั้งเพราะตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน แล้วจู่ ๆ ขณะที่เขากำลังมองไปรอบ ๆ อยู่นั้นก็ต้องหยุดชะงักพร้อมกับเพ่งสายตามองไปเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกใส และด้วยความที่มันไม่ชัดเท่าไหร่ เขาจึงรีบคลานไปใกล้ ๆ และทันทีที่เห็นหน้าคนในกระจกชัด ๆ สารวัตรหนุ่มนามว่าวิเชียรก็ถึงกับอุทานขึ้นด้วยความตกใจ
“ใครว่ะ?” พร้อมส่องกระจกซ้ายส่องกระจกขวาเมื่อคิดว่าเงาที่สะท้อนในกระจกนั้นอาจจะไม่ใช่ตัวเอง ทว่าไม่ว่าเขาจะทำท่าไหน เงาในกระจกก็ทำตรงกันเป๊ะ
“เชี่ยยยยย ใครว่ะเนี่ย!” ปากบางอุทานด้วยความตกใจสุดขีด
*:･｡. +ﾟ*｡:ﾟ+*:･。. +ﾟ. ｡･:*
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีการใช้คำหยาบ มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศ ความรุนแรง การทำร้ายจิตใจ
สถานที่ บุคคลไม่มีอยู่จริง แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Guest
