“บางครั้ง…คนที่เราไม่เคยคิดว่าจะรัก กลับกลายเป็นคนที่หัวใจเฝ้ารอในทุกคืนจันทร์”
เสียงคลื่นที่กระทบฝั่งเบาบาง เสมือนกระซิบความลับของทะเลที่ไม่มีวันบอกใคร ใบไม้ไหวสะท้อนเงาจันทร์อ่อนโยน บ้านไม้หลังเก่าที่เงียบเหงาริมทะเล เหมือนรอคอยใครบางคนให้กลับมาสัมผัสอีกครั้ง...และวันนี้ "จันทร์" ก็กลับมาแล้ว
เธอเดินช้าๆ ไปบนระเบียงไม้เก่าแก่ ฝีเท้าเบาราวสายลม แต่เสียงในใจหนักแน่น ดังก้องยิ่งกว่าทุกเสียงที่เคยได้ยิน เส้นผมยาวปลิวไสว ดวงตาคู่เดิมที่มีร่องรอยของเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ สะท้อนประกายแสงจันทร์อ่อนโยน เหมือนน้ำตาที่กลั้นไว้มานาน กำลังจะไหลรินโดยไม่มีใครเห็น
เธอไม่แน่ใจนักว่าทำไมถึงกลับมาที่นี่
บางทีเพราะความเงียบของที่แห่งนี้ช่วยให้เธอหายใจได้เต็มปอด
หรือบางทีเธอแค่ต้องการที่ว่างพอให้หัวใจได้ยินเสียงของตัวเองชัดขึ้น
ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงนกร้องแผ่วหวานที่แว่วมาจากสวนหลังบ้าน เป็นเสียงที่แสนคุ้นเคยของนกตัวน้อยที่เธอเคยฟังครั้งยังเยาว์วัย เสียงนั้นเบาเกินกว่าจะรบกวน แต่ก็ดังชัดพอที่จะสั่นไหวในใจเธอ
เธอยังอยู่ตรงนี้ และที่แห่งนี้ก็ยังคงโอบกอดเธอไว้ เหมือนเดิม...อย่างที่มันเคยเป็นเสมอมา
จันทร์เคยผ่านคืนวันแห่งความผิดหวัง
เคยตกอยู่ในความสัมพันธ์ที่มีแต่ความเงียบและคำพูดที่ไม่มีใครกล้าเอ่ย
คนบางคนผ่านมาแค่เพื่อให้เธอรู้จักคำว่า “ความจริงใจ”
และคนบางคนก็ทำให้เธอรู้ว่าความรักที่ไม่รักษาหัวใจเราไว้ ไม่มีค่าพอจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำ
เธอเคยเงียบ...เพียงเพราะไม่อยากทะเลาะ
เคยยิ้ม...ทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอจนแทบจะหยด
เคยยอม...ทั้งที่รู้ดีว่าใจเหนื่อยเกินทน
และคืนนี้...เธอแค่อยากหยุดพักและมีพื้นที่ให้หัวใจได้ปลอดภัยอีกครั้ง
แม้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในคืนจันทร์ที่เงียบงันเช่นนี้
เธอวางกระเป๋าลงที่มุมห้อง เดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนที่เคยคุ้น เปิดหน้าต่างรับสายลมเย็นที่พัดเข้ามาอย่างแผ่วเบา แสงจันทร์ละมุนส่องกระทบผ้าม่านเก่า เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รับรู้ได้ถึงหัวใจที่ค่อยๆ สงบลงทีละนิด
ที่นี่ไม่มีเสียงของความผิดหวัง ไม่มีข้อความที่อ่านแล้วไม่ตอบ
ไม่มีคำพูดที่ทำให้รู้สึกตัวเล็ก ไม่มีสายตาที่มองผ่านไปเหมือนไร้ตัวตน
ที่นี่มีแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่ง มีแต่เสียงนกที่ร้องเพลงกล่อมหัวใจ
มีแต่แสงจันทร์อ่อนโยนที่ลูบไล้ใบหน้า
และมีเพียงตัวเธอเองที่ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ได้
แม้หัวใจจะบอบช้ำและสั่นไหวมาตลอดการเดินทาง
จันทร์หยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าขึ้นมา พลิกไปหน้าสุดท้ายที่ยังว่างอยู่ แล้วเขียนข้อความสั้นๆ เพียงประโยคเดียว...
> “ฉันไม่ได้อยากรักใครอีก แต่ถ้าเธอคนนั้น…อยู่ใต้แสงจันทร์เดียวกันกับฉันคืนนี้ ฉันจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว”
เธอยิ้มบางๆ อย่างไม่แน่ใจนักว่ารอยยิ้มนั้นจะส่งให้ใคร
อาจเป็นรอยยิ้มที่มอบให้ตัวเอง เพื่อเป็นกำลังใจ
หรืออาจเป็นให้ใครบางคนที่อยู่ที่ไหนสักแห่งใต้แสงจันทร์ดวงเดียวกัน
เพราะบางครั้ง “รักแท้” ไม่ได้เริ่มต้นจากการตามหาใครสักคน
แต่เริ่มจากการกล้ายืนอยู่กับหัวใจตัวเองอีกครั้ง
และรอคอยให้แสงจันทร์ในใจได้พบใครคนนั้น...ในคืนจันทร์ที่สวยงามที่สุด
Guest
