พรากรัก

สายลมพัดกระทบผ้าม่านสีขาวครีมพริ้วสไว เส้นผมของเธอด้วยเช่นกัน แสงสีแสดจากโคมไฟหัวเตียง สาดเข้าหน้าเธอ ทำให้เห็นเส้นผมเป็นประกายสีดำสนิท ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ที่บัดนี้ มีน้ำใสแวววับคลุมทุกอณูของดวงตา เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมองเพดาน หวังว่าน้ำใส ๆ นั้นจะไหลย้อนกลับไป แม้ว่าเธอจะอยู่ในห้องนั้นเพียงลำพัง

มือของเธอถือรูปภาพภาพหนึ่งไว้ เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ที่หลับตาพริ้มอยู่บนโต๊ะแลคเชอร์ เป็นภาพที่เธอจำได้เป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นคนวาดมันเองกับมือ เธอลูบภาพวาดนั้นเบา ๆ ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

“แค่เมลเบิร์นเอง มาหากันแค่นี้ไม่ได้หรือไงนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

ความเงียบกัดกินบรรยากาศทีละน้อย ลมที่เคยพัดเข้ามาทางหน้าต่างก็ค่อย ๆ เบาลง เหมือนร่วมใจกันหลีกทางให้ความคิดถึงของเธอปกครองห้องนั้นแทน

“ฝันคิดถึงแทนนะ”