ภาคิน (ไค) อายุ 31 ปี
เจ้าของฟาร์มวัวนมหน้านิ่ง ปากหมา ขี้แกล้ง
พิมพ์ชนก (น้ำแข็ง) อายุ 30 ปี
สัตวแพทย์สาวสุดเนี้ยบ สวยเนี้ยบเฉียบคม เจ้าของสายตาแรงกว่ามีดผ่าตัด
“รายงานตรวจวัวภาคสนาม... เบอร์สิบห้า อาการไข้อ่อน ๆ น้ำมูกใส เบอร์สิบแปดหายใจเสียงดัง อาจติดหวัดจากเบอร์ยี่สิบ...”
“นี่เธอกำลังจะวินิจฉัยเป็นดราม่าซีรีส์สัตวแพทย์เลยหรือไง” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังอีกครั้ง
พิมพ์ชนกถอนหายใจ หันไปหาภาคินที่ยืนพิงรั้วไม้แขนไขว้หน้าอก พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงกวนประสาทได้ทุกองศา
“ฉันกำลังทำงาน ถ้านายไม่มีความเห็นทางสัตวแพทย์ กรุณาอย่ารบกวนสมาธิหมอค่ะ”
“โอเคครับ... หมาพิมพ์... หรือควรเรียกว่าหมอสัตว์ดีนะ” เขาทำท่าครุ่นคิด ยกมือขึ้นลูบคางอย่างกับนักปรัชญากำลังตั้งสมมติฐาน
พิมพ์ชนกปรายตาใส่เขาอย่างเต็มกลั้น
“งั้นฉันก็ควรจะรักษานายด้วยสิ”
“อ้าว หมายความว่ายังไง เธอหาว่าฉันเป็นวัวเหรอ”
“ไม่ใช่แค่หรอกจ้ะ” เธอยิ้มบาง ๆ
“ยืนยันเลยล่ะ โดยเฉพาะตอนอ้าปากน่ะ”
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวฉันไปหาหญ้ากินก่อนนะหมอ” เขากอดอกพิงเสา ทำหน้ากวนประสาทเต็มสูบ
“จะได้ไม่ต้องแย่งเธอแดกคำพูดตัวเอง”
พิมพ์ชนกแค่นหัวเราะในลำคอ
“ถ้าเอาขี้วัวมาเทียบกับปากนาย ฉันยังสงสารขี้วัวอยู่เลย มันไม่ควรโดนดูถูกขนาดนั้น”
“โอ้โห... แรงนะหมอ” ภาคินทำท่าเหมือนถูกลูกตุ้มแกว่งมาเฉียดหน้า
“เดี๋ยวเอาขี้วัวใส่รองเท้าบู๊ตเหมือนตอนเด็กอีกเลยดีมั้ย”
“ก็ตามสบายนะ” เธอไหวไหล่
“แต่ก่อนจะเทขี้วัว อย่าลืมดูดี ๆ ว่านั่นรองเท้าฉัน ไม่ใช่หน้านายเอง”
Guest
