วรินทร์ อิสระไกรสร
ธนินทร์ อิสระไกรสร
พิมลดา
เอวา
เนตรนภา
ภาคต่อจาก
(บำเรอรักนายหัวจอมเย็นชา)
#ฝากไว้ในกายเธอ
รามกลับมาถึงเกาะแสงอัคคีบ้านของเขาด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธแผดเผาใบหน้าคมคายบึ้งตึง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นจนเป็นปมโดยมีกระทิงและเสือเดินตามหลังมาอย่างเงียบเชียบ
ราวกับรับรู้ถึงพายุอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ในใจของเจ้านาย
เมื่อมาถึงศาลาหน้าบ้านรามไม่พูดพร่ำทำเพลง เขากวาดมือไปบนโต๊ะไม้สักหรูหราที่วางชุดแก้วชาเอาไว้จนมันร่วงหล่นลงพื้นแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆด้วยความโมโห เสียงดังเพล้งสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณราวกับเสียงความเจ็บปวดที่กำลังแตกสลายอยู่ในใจของเขาภาพของเอวาที่พูดจาตัดรอนเขายังคงฉายซ้ำอยู่ในหัวราวกับภาพยนตร์ที่ไม่มีวันจบสิ้น
สองพี่น้องอย่างกระทิงและเสือยืนตรงตัวเกร็ง ด้วยความหวาดเสียวไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ พวกเขากลัวว่ารามจะหันมาระบายอารมณ์กับพวกเขาเพื่อดับไฟโทสะที่กำลังลุกโชน
"เกิดอะไรขึ้นคะ!"
เสียงหวานใสของพิมลดาดังขึ้นจากทางด้านหลัง เธอที่อยู่แถวนั้นเมื่อได้ยินเสียงโครมครามก็รีบวิ่งเข้ามาดู
ตามมาด้วยดินแดนผู้เป็นพี่ชายของเธอและกลุ่มลูกน้องคนสนิทของรามที่วิ่งตามมาสมทบ เมื่อเห็นสภาพความวุ่นวายและสีหน้าบึ้งตึงของรามทุกคนต่างก็ยืนนิ่งเงียบด้วยความหวาดเกรง
พิมลดาเงยหน้าขึ้นดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาคมกริบของรามที่ฉายแววโกรธแค้นและเจ็บปวดอย่างรุนแรง ชั่วขณะนั้นเอง รามก็พุ่งเข้ามาหาพิมลดาอย่างรวดเร็วก่อนจะคว้าเข้าที่แขนของเธอแล้วฉุดกระชากลากเธอให้ตามเขามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ว๊าย~คุณวรินทร์!"
"นายใหญ่~ อย่าทำลดาเลยนะครับ!" ดินแดนพุ่งเข้ามาขวางทางด้วยความรวดเร็วแม้ลึกๆ จะรู้สึกกลัวอารมณ์ของราม แต่เขาก็กลัวว่าน้องสาวจะเป็นที่ระบายอารมณ์ของเจ้านายมากไปกว่า
ดินแดนไม่รู้ว่ารามไปเจออะไรมาถึงได้โมโหมากขนาดนี้ เขารู้แค่ว่ารามไม่เคยเป็นแบบนี้ เวลาโกรธส่วนมากเขาจะระบายออกด้วยการทำลายข้าวของหรือออกไปต่อสู้กับใครสักคนเพื่อระบายอารมณ์ แต่ครั้งนี้รามกลับเลือกที่จะดึงผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้อง
"ออกไป!" รามสั่งเสียงเย็นยะเยือกน้ำเสียงของเขาฟังดูไร้อารมณ์แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดที่น่ากลัว
"ผมขอนะครับ ถ้านายใหญ่รู้สึกไม่ดี ผมขอให้ลงมาที่ผม อย่าดึงลดามาเกี่ยวเลย ผมสงสารน้อง" ดินแดนยังคงยืนกรานเขารู้ดีว่าน้องสาวของเขาอ่อนแอเพียงใด และไม่อยากให้เธอต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้ายที่รามอาจจะทำลงไป
"กูบอกให้ออกไป!" คราวนี้รามตะคอกด้วยความเดือดดาล ดวงตาของเขาฉายแววดุดันราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกยั่วโมโห
"หรือมึงกล้าขัดกู!" เขาจ้องมองดินแดนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคุกคามแต่ก็ยังคงกำมือของพิมลดาแน่นไม่ยอมปล่อย
"พี่ดินแดน... ลดาไม่เป็นไร พี่หลีกทางให้คุณวรินทร์เถอะนะ" พิมลดาเอ่ยเสียงแผ่วใบหน้าซีดเผือด แต่เธอก็พยายามส่ายหน้าให้พี่ชาย ถอนสายตาจากรามแล้วมองพี่ชายด้วยแววตาที่ขอร้องให้เขาถอยออกไปเธอกลั้นน้ำตาแห่งความกลัวเอาไว้สุดชีวิตไม่อยากให้ทุกคนเห็นความอ่อนแอของเธอ
ดินแดนกัดกรามแน่นเขาจำใจต้องทำตามคำขอของน้องสาว คนหนึ่งก็เป็นเจ้านายที่มีพระคุณ ส่วนอีกคนก็คือน้องสาวที่เขารักเพียงคนเดียว
"กูไม่ฆ่าน้องมึงหรอก" รามทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะลากพิมลดาเข้าไปในบ้าน และลากเธอขึ้นไปยังห้องของตัวเอง
ในห้องนอนของราม...
ร่างบางของพิมลดาถูกโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีเข้ม เธอหวาดกลัวอย่างรุนแรงหัวใจเต้นระรัวราวกับกลองที่ถูกตีอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเข้าห้องนอนของรามแม้แต่ครั้งเดียว เพราะรามเคยกำชับเอาไว้ตลอดว่าไม่ต้องการให้เธอเข้ามาเหยียบในห้องของเขาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
"คุณวรินทร์... ทะ... ทำอะไรคะ" ดวงตาของพิมลดาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นชายร่างใหญ่ตรงหน้ากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างช้าๆ รามไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่กระทำการบางอย่างต่อหน้าเธออย่างเงียบๆ
"คะ... คุณวรินทร์" พิมลดาพึมพำเสียงสั่น ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว
เสื้อเชิ้ตสีดำลายเส้นตรงที่เคยปกปิดร่างกายของรามถูกโยนออกไปอย่างไม่ใยดีเผยให้เห็นแผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างชัดเจนกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลูกๆ หรือที่เรียกว่าซิกแพคนั้นเรียงตัวสวยงามแข็งแรงบ่งบอกถึงการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ผิวสีขาวคล้ำแดดนั้นยิ่งขับเน้นให้กล้ามเนื้อของเขาดูโดดเด่นและน่ามองแต่ตอนนี้ในสายตาของพิมลดาสิ่งเหล่านั้นกลับดูน่ากลัวและคุกคามอย่างที่สุด
"ว๊าย!!!" พิมลดาร้องกรี๊ดสุดเสียงเมื่อร่างของเธอถูกรามผลักลงบนเตียงที่นุ่มนิ่มอีกครั้งพร้อมกับร่างกำยำที่ขึ้นคร่อมตัวเธอเอาไว้ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อ หัวใจของพิมลดาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ทั้งด้วยความกลัวและความสับสนในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
"ทำไม... รังเกียจฉันมากเหรอ" รามจ้องตาพิมลดาอย่างไม่ลดละ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้นแต่ในความคิดของเขานั้น กลับมีแต่ใบหน้าของเอวา
'อย่าไปทำแบบนั้นกับเพื่อนคนไหนนะ'
'รับรองได้เลย เราจะไม่เข้าไปยุ่งกับใครนอกจากเอวาคนเดียว'
คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในสมองของรามราวกับภาพหลอนตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดที่จะเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนเลยทำตามที่เคยสัญญาไว้กับเอวาอย่างเคร่งครัด แต่สิ่งที่เขาทำไปตลอดสิบห้าปีกลับไม่มีความหมายเลยสักนิดสำหรับเอวา
"คุณวรินทร์คะ ฉันไม่เคยรังเกียจคุณ แต่ขอร้องเถอะนะคะอย่าทำแบบนี้เลย" พิมลดาพยายามอ้อนวอนคนด้านบนตัวเธอ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา
"ทำไม! ทำไมถึงได้เปลี่ยนไป! ทำไมถึงไม่รักกัน! ทำไมถึงผิดคำสัญญากับฉัน!!!" รามพูดออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ ราวกับว่าคนที่อยู่ใต้ร่างของเขาคือเอวาจริงๆ
"ลดาไม่เข้าใจ... คุณวรินทร์หมายความว่าไงคะ" พิมลดามองเขาอย่างสับสน เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมรามถึงได้พูดจาแบบนี้กับเธอ
"เอวา~ ฉันรักเธอ!"
คำพูดสุดท้ายของรามทำให้พิมลดาตกใจสุดขีด ก่อนที่รามจะก้มลงมาจูบพิมลดาอย่างรุนแรงและเร่าร้อน หัวใจดวงน้อยของพิมลดากลับเต้นผิดจังหวะอย่างรุนแรง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอทำไมรามถึงได้เรียกเธอว่าเอวา และทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้กับเธอ
รามผละริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนจะมองใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้งดวงตาของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวดค่อยๆ หรี่ลง เมื่อได้สติ เขาก็พลันรับรู้ถึงความผิดพลาดที่กำลังจะทำลงไปแววตาของเขาเปลี่ยนเป็นความตกใจและรู้สึกผิดอย่างรุนแรง เขาลุกออกจากตัวพิมลดาอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกไฟลวก
"ออกไป!" เสียงของรามแหบพร่าแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
"คุณ..." พิมลดาเอ่ยออกมาเสียงสั่นแต่ก็พูดไม่ออก หนักอึ้งอยู่ในใจ
"ออกไป!" รามตะคอกเสียงดังอีกครั้งใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายและสับสน
"ค่ะ!" พิมลดารีบคลานลงจากเตียง แล้ววิ่งออกไปจากห้องนั้นให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับหนีจากฝันร้าย
"เชี่ย!!! ทำอะไรลงไปวะ!" รามสบถเสียงดังก่อนจะเตะเข้าที่ขาเตียงอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ เขามองไปยังประตูที่ปิดลงไปแล้วด้วยแววตาว่างเปล่า ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มตีรวนในหัว เขาเกือบจะทำสิ่งที่เลวร้ายลงไปเพียงเพราะความเจ็บปวดจากเอวา
Guest
