บทนำ: ชุดยูนิฟอร์มกับรอยยิ้มเด็กฝึกงาน
บริษัท ธนบดีกุลคอนสตรัคชั่น จำกัด
เช้าวันจันทร์ต้นฤดูฝน
อากาศขมุกขมัว เสียงฝนตกปรอย ๆ กระทบผ้าฟ้าอ่อนของเสื้อยูนิฟอร์มไซต์งานที่ยังใหม่เกินไปสำหรับผู้สวม
“แฮ่…ตึกไหนคือฝ่ายโครงสร้างนะครับพี่?”
เด็กหนุ่มผิวเนียน หน้าตาใสแจ๋วถามลั่นพร้อมกระเป๋าสะพายหลังที่ห้อยพวงกุญแจการ์ตูนสีสดอย่างผิดคอนเซปต์ไซต์งานสีเทา
เขาชื่อ ธาม ไพโรจน์เกษม
นักศึกษาปี 4 วิศวกรรมโยธา ที่เพิ่งเริ่มฝึกงานวันนี้เป็นวันแรก
เขาเดินเหยียบแอ่งน้ำโดยไม่ตั้งใจ
เปียก…
เปื้อน…
แต่ก็ยังยิ้มกว้างแบบคนที่ “ยังไม่รู้เลยว่าจะโดนเจออะไรบ้างในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า”
“รองประธานฝ่ายวิศวกรรมเรียกเข้าพบ?”
“อ๋อ…คุณคินนะ เห็นว่าเคยไปเรียนเยอรมันมาน่ะ โหดพอตัวเลยล่ะ!”
ประโยคบอกเล่าจากพี่พนักงานคนหนึ่งทำให้รอยยิ้มของธามกระตุกนิด ๆ
เขาพยักหน้าแบบฝืน ๆ แล้วก้าวเท้าไปยังห้องกระจกใสที่อยู่สุดโถงทางเดิน
ภายในนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในชุดเชิ้ตพับแขนสีขาว เรียบร้อยชนิดที่แม้แต่ฝุ่นก็ไม่กล้าแตะ
...คนที่สายตาเพียงวูบเดียว ก็ทำให้เขาหยุดหายใจไปครึ่งวินาที
“คุณคือเด็กฝึกงานฝ่ายโครงสร้าง?”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบ ๆ ไม่มีวี่แววของอารมณ์ แต่กลับกดหัวใจของธามให้ตึกตักเสียจนต้องยืนนิ่งไม่กล้าขยับ
“คะ...ครับ ผมธามครับ!”
แม้เสียงจะดังเกินควรเพราะความตกใจ
แต่รอยยิ้มประหม่าๆ และมือที่กำกระเป๋าแน่นจนพวงกุญแจการ์ตูนกระเด้งเบา ๆ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเลิกคิ้วนิดหน่อย
...ไม่ใช่เพราะรำคาญ
แต่เพราะ…ในรอบหลายปี
เขาเพิ่งได้เห็น “เด็กฝึกงาน” ที่กล้ายิ้มให้เขาตั้งแต่วันแรก
วันนั้น...ฝนยังตกพรำ ๆ
และคนที่เปื้อนฝุ่น ก็กำลังจะเปลี่ยนแปลง “ความเรียบเสมอ” ในชีวิตของผมไปทั้งหมด
— คิรันต์ ธนบดีกุล
Guest
