รักข้ามภพ วายุภัทร แก้วกัลยา

เรื่องย่อ “ รักข้ามภพ วายุภัทร แก้วกัลยา” 

       เรือลำน้อยพลิกคว่ำกลางแม่น้ำร่างเด็กหญิงที่ลอยดิ่งลงสู่ก้นแม่น้ำ วายุเด็กหนุ่มตกใจ พยายามดำน้ำลงไปช่วยชีวิต ผู้คนต่างมาช่วยท่ามกลางความรู้สึกสับสน “ฉันเป็นใคร”สายตาแปลกไป มือแขนขาที่ไม่คุ้นเคย หูได้ยินเสียงบางอย่าง “แก้วกัลยา ลูกไปอยู่ที่ไหน”เด็กหญิงเกิดความหวาดกลัวกรีดร้อง เธอฟื้นคืนสติพร้อมเสียงเรียกขาน “ชบาแก้ว”สายตามองอย่างไม่คุ้นเคย แววตามองไกลอย่างไร้จุดหมาย มือเหี่ยวๆลูบหัวอย่างปลอบโยน วายุหลานย่ามะลิมีความอิจฉาเด็กหญิงชบาแก้ว กลัวจะมาแย่งความรัก ความสำคัญของตนไป ทุกครั้งที่เจอกัน จะมีเรื่องทะเลาเบาะแว้งกันเป็นประจำ ทุกครั้งย่ามะลิจะแสดงความรัก สงสารความเป็นกำพร้าของเด็กหญิงที่พ่อแม่เสียชีวิตอย่างอุบัติเหตุ เด็กชายถูกทำโทษที่เป็นต้นเหตุเด็กหญิงเกือบจมน้ำตาย เพียงแต่คิดอยากแกล้งตัดเชือกผูกเรือ ย่ามะลิโกรธมาก “เจ้า เกือบทำให้คนตาย” 

       เด็กหญิงชบาแก้วมองวายุด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม ไม่มีความโกธรหรือไม่พอใจใดๆทั้งสิ้น เธอไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ทำให้เด็กชายไม่กล้าเขาใกล้เธอ วันหนึ่งเด็กสาวเดินเล่นในสวนเห็นงูขนาดใหญ่เลื้อยเข้าหาหญิงสาวอย่างเร็ว วายุโผล่เข้ามาจากด้านหลังผลักเด็กสาว ทำให้งูเลื้อยมาที่เด็กชายแทน “อย่าทำร้ายเขา”เพียงเท่านี้ มันทำให้งูเลื้อยหายออกไป เด็กหนุ่มตกใจกลัวกับสิ่งที่เห็นและวิ่งหนีไปอย่างสติแตก เด็กสาวมึนงง ในสายตามองเห็น ภาพถ้ำใหญ่ เด็กหญิงรู้สึกหายใจไม่ออกในหัวยังได้ยินเสียงเรียกหา “แก้วกัลยา” 

       หลังจากเกิดเหตุการณ์ร้ายๆขึ้น ชบาแก้วและวายุต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนหนังสือ และดำเนินชีวิตของตนเอง เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ย่ามะลิป่วยหนักแถมกำนันเทพและอาจารย์เคนมาข่มขู่ขอซื้อที่ดิน แค่เห็นหน้าเคน แวบเดียวหญิงสาวรับรู้ถึงความหวาดกลัวที่มันซ่อนอยู่ภายใน วายุกลับมาดูแลย่ามะลิและท่านจากไป มีเหตุการณ์แปลกประหลาดเกิดขึ้นตลอดเวลา สร้างความเสียใจและตกใจแก่เขาทั้งคู่ ย่ามะลิสั่งเสียว่าที่ดินและทรัพย์สินตกเป็นของวายุและชบาแก้วคนละครึ่ง วายุจำเป็นต้องเดินทางกลับกรุงเทพเพราะงานที่รับไว้มีปัญหา ทำให้ชายหนุ่มจำเป็นต้องพาหญิงสาวไปด้วย เหมือนแพรแฟนสาวของวายุเร่งเรื่องแต่งงานกับชายหนุ่ม แต่เขาขอผัดผ่อน สร้างความไม่พอใจ ยิ่งเห็นชบาแก้วมาด้วย ไฟแห่งความหึงหวงลุกโชน 

       ชบาแก้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ จึงแกล้งเหมือนแพร เพียงแค่คิดเท่านั้นร่างหญิงสาวตกน้ำขณะที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน มันทำให้หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ วายุทำดีต่อชบาแก้วเพราะคิดว่าเป็นเด็กกำพร้าที่ย่าเลี้ยงไว้และตนต้องดูแลต่อ เกิดจากทะเลาะกันอย่างรุนแรงระหว่างเหมือนเหมือนแพรและชบาแก้วที่ไม่ชอบกัน ทำให้วายุต้องปวดหัวอยู่บ่อยๆ  เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดลมพายุรุนแรง ทำให้เขาและชบาแก้วแทบเอาชีวิตไม่รอด มันทำให้เขาเริ่มเห็นตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาว ที่มีความเป็นห่วงเป็นใยในตัวชายหนุ่ม จนวันหนึ่งชายหนุ่มประสบปัญหางานฟรีแลนออกแบบระบบคอมพิวเตอร์ถูกยกเลิกอย่างไม่มีเหตุผล ทำให้แฟนสาวตีจาก มีแต่ชบาแก้วอยู่เคียงข้างในวันที่ไม่เหลืออะไรเลย 

       สองหนุ่มสาวกลับบ้านเกิดมาช่วยกันทำมาหากิน และร่วมกันสร้างฐานะร่วมกันฟันฝ่าอุปสรรคแม้มันจะยากเย็นเพียงใด ความชั่วร้ายแฝงเข้ามาจากกำนันเทพต้องการซื้อที่ดินของย่ามะลิแต่ชายหนุ่มไม่ยอมขาย ทำให้กำนันเทพทำทุกอย่าง และสิ่งที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกจากอาจารย์เคนที่ลึกลับซับซ้อนทำร้ายเขาและเธอ ทำให้กำนันเทพไม่พอใจส่งคนมาทำลายข้าวของแต่สองหนุ่มสาวช่วยกันขัดขวาง พร้อมจับลูกน้องกำนันเทพส่งตำรวจ 

       เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ใหญ่ในไร่ มีคนเห็นพญานาคมาพ่นน้ำช่วย และเหมือนนกยักษ์กระพรือปีกโหมเปลวเพลิง มันทำให้กำนันเทพมั่นใจว่าที่สวนย่ามะลิที่อยู่ติดลำคลองใหญ่ต้องมีอะไรแน่ๆ เลยไปขออาจารย์เคน มาทำคุณไสย์ใส่วายุให้เขาตายเหมือนยายมะลิ ที่ไม่ทราบสาเหตุการตายในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง  วายุเริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อหญิงสาว ความรักเริ่มผลิบานในใจหนุ่มสาว ชบาแก้วรู้สึกดีต่อชายหนุ่มมากขึ้น 

       ในคืนพระจันทร์เต็มดวงความชั่วร้ายเข้าครอบงำแต่โชคดีวายุสวดมนต์อยู่ในห้องพระ แต่ชบาแก้วเดินเล่นอยู่ทำให้เธอตัวสั่นเทา อาละวาด เกรี้ยวกราด ไฟฟ้าดับ ชายชุดดำเข้ามาทำร้าย เสียงโวยวายทำให้วายุออกมาและเห็นหญิงสาวบาดเจ็บเจียนตาย ท่ามกลางค่ำคืนสลัวสองหนุ่มสาวพากันหนีตายจากการตามล่าของคนร้าย 

       วายุปกป้องหญิงสาวจากเวทมนต์ดำของอาจารย์เคนที่ต้องการฆ่าเธอ ด้วยชีวิตของเขา ความเจ็บปวดทำให้เธอทุรนทุราย อ่อนแอ ไร้เรียงแรง แต่หูยัง ได้ยินเสียงเรียกหา ตลอดเวลา หัวใจชายหนุ่มเจ็บปวด ยิ่งกว่าตัวเขาถูกทำร้าย “ พา ฉันไป” เธอชี้ไปยังป่ากว้าง เขาพาเธอหลบหนี และที่นั้นเข้าพบพระธุดงค์ นั่งสงบนิ่งใต้ต้นไทรใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขา “ท่าน...”เพียงเท่านั้นทำให้หญิงสาวสลบลง “ได้โปรด ช่วยเธอด้วย” วายุกราบวิงวอน แต่ท่านยังนั่งสมาธิสงบนิ่ง 

       “สุดท้าย เจ้าก็กลับมา”พระธุดงค์เปิดตาช้าๆและลุกขึ้นยืนอย่างสงบ “ช่วย หนูด้วย”หญิงสาวมองท่านอย่างคุ้นเคยเหมือนคนที่รู้จักกันมานานวัน “เจ้าทั้งสองสบายดี ใช่ไหม”หญิงสาวและชายหนุ่มงุนงง กับสิ่งที่ท่านถาม มีเพียงใจที่รู้ ถึงความเมตตาของท่านที่ออกมาจากแววตาและน้ำเสียง “พักที่ นี้ด้วยกัน” 

       พระจันทร์เต็มดวง ป่าทั้งป่าสว่างสุกใสด้วยแสงจันทร์ หญิงสาวกระสับกระส่ายอย่างหวาดกลัว ร่างนั้นกลายเป็นสีเขียวออกเกร็ดตามลำตัวและเลื้อยไปอย่างรวดเร็ว “ชบาแก้ว”ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังพร้อมวิ่งตามหาไปทั่ว หลวงพ่อบุญตาเดินมาใช้มือแตะบ่าเบาๆ “อย่า ตกใจ “ท่านพยายามให้สติ “มันเป็นร่างจริง ของแก้วกัลยา”ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กลายเป็นงูยักษ์ขนาดใหญ่เลื้อยลงแม่น้ำไปอย่างรวดเร็ว “ท่าน ต้องช่วย พวกเรานะครับ”เขาวิ่งตามจนแขนขาอ่อนแรง ในขณะที่หลวงพ่อบุญตาแค่เดินตามเงียบๆ “ทุกอย่าง เป็นไปตามแรงกรรม” 

       “มันเกิดอะไรขึ้น”ท่านส่ายหน้าเบาๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีแต่ร่างกายแต่ไร้หัวใจมันเป็นอย่างไร เพียงแค่คิดว่าในชีวิตนี้ เขาต้องอยู่โดยไม่มีชบาแก้ว มันทำให้ชายหนุ่มอยากตาย เขาวิ่งลงไปในแม่น้ำใหญ่ ปากตะโกนหา “ชบาแก้ว เธอไปอยู่ที่ไหน”เสียงดังก้องคุ้งน้ำไปทั่ว “มาเอา ชีวิตผมไปด้วย” 

       ชบาแก้วฟื้นลืมตามองไปรอบตัวอย่างไม่คุ้นตาแต่ความรู้สึกมันช่างคุ้นเคย “แก้วกัลยา”มือที่เอื้อมมาจับมันช่างอบอุ่น “ลูก จากพวกเราไปเที่ยวสนุกที่ไหน”น้ำตาเปื้อนหน้าหญิงสาวสูงวัย ใบหน้างาม เกล้าผมสูง มีแต่รอยยิ้มแห่งความดีใจ “ในที่สุด ลูกก็กลับมาหาพวกเรา”เธอมองอย่างไม่เข้าใจ “มันเกิดอะไรขึ้น”ลมหายใจเริ่มอ่อนแรง “พวกเจ้า ออกไปให้หมด” หลังจากที่เธอนอนหลับไปนานแสนนาน “ท่าน...เป็นใคร”เธอถามอย่างสับสนในความรู้สึก “วายุไปไหน”เธอมองรอบตัวไร้ซึ่งคนที่เธอรู้จัก “ใจเย็นๆ”หญิงสาวดิ้นรนวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย “มันเกิดอะไรขึ้น” 

       “เจ้า เป็นบุตรสาวของเรา”เสียงนั้น ทำให้ชบาแก้วหยุดความกระวนกระวาย “เจ้าไปเที่ยว ...ซุกซนและหนีหายจากพวกเราไป”ดึงร่างนั้นมากอดไว้ “พวกเรา ทุกคน เฝ้ารอวันที่เจ้าจะกลับมา”ทุกสายตามองมายังเธอด้วยความรัก ทำให้ความรู้สึกบางอย่างกลับมาหาเธอ “ท่านแม่...”ความทรงจำกลับมาหาหญิงสาวเธอระลึกได้ถึงตนเอง วิ่งเล่นซุกซนและขึ้นไปยังเมืองมนุษย์ “ข้าคิดถึง เจ้ามาก รู้ไหม”รอยยิ้มแห่งความสุขเกิดขึ้นในถ้ำใหญ่มีเสียงหัวเราะดนตรีบรรเลงเพลงแห่งความสุขอีกครั้ง “ถ้า ท่านพ่อเจ้ายังอยู่ ต้องดีใจแน่ๆเลย” 

       วายุหมดอาลัยตายอยากในชีวิต นั่งเสมือนร่างที่ไร้วิญญาณ “หลวงตา”ก้มลงกราบแทบเท้า ความกังวลและเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวเพิ่มมากขึ้น “ไม่ต้อง เป็นห่วงนางหรอก”ท่านนั่งบนขอนไม้ขนาดใหญ่ “ผม เป็นห่วงเธอ”แววตาเลื่อนลอยหัวใจอ่อนแรง “นับวันคืนไม่เห็นแม้ แต่เงาเธอ”ชายหนุ่มหวังปาฏิหาริย์ทำให้เขาและเธอกลับมาเจอกันอีกสักครั้ง “เจ้ารู้แล้วใช่ไหม”ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ “แก้วกัลยา ไม่ใช่มนุษย์อย่างเจ้า”คำพูดนั้นทำให้มองสบตามท่านและเห็นอะไรบ้างอย่าง “ท่าน ก็ไม่ใช่”เสียงเบาหวิว “มนุษย์ เหมือนกันใช่ไหม” ท่านหัวเราะเบาๆอย่างมีเมตตา “เป็นเช่นนั้น” มันยากที่จะทำใจให้ยอมรับถึงชาติกำเนิดของหญิงสาวที่ตนรักอย่างสุดหัวใจ พร้อมที่จะตายแทนได้ 

       “ป่านนี้ เจ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง”ท่านลุกขึ้นยืนและเล่าเรื่องชาติกำเนิดของแก้วกัลยาเป็นบุตรสาวของพญานาคราชกับนางมณีรัตนาอาศัยอยู่ในถ้ำใหญ่ ที่ทุกคนรักษาศีลปฏิบัติธรรมมีความสุข บ้างครั้งก็พากันมาเที่ยวเมืองมนุษย์ จนทำให้แก้วกัลยามาพบพญาครุฑรูปงาม นามวายุภัทร เกิดเป็นความรักขึ้นแต่ด้วยชาติกำเนิดที่แตกต่างระหว่างครุฑกับนาค ทำให้ไม่สามารถเป็นคู่ครองกันได้ เกิดสงครามกลางเมืองใหญ่โต การต่อสู้เกิดขึ้นพญาครุฑหนุ่มถูกทำร้ายเจียนตาย พญาทศยนต์ผู้เป็นพ่อมาช่วยและพาร่างไร้วิญญาณจากไป  ทำให้แก้วกัลยาเสียใจขาดสติกระอักออกมาเป็นเลือด ใช้มีดกริชวายุภัทรคนรักแทงเข้าที่หัวใจตนเองตาย ในขณะที่พ่อและแม่นางตามหา ทำให้พระพญานาคราชปวดร้าวใจและเสียชีวิตในที่สุด ชายหนุ่มนั่งฟังน้ำตาคลอ รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจเสมือนมีใครเอาเข็มหลายร้อยพันเล่มทิ่มแทงหัวใจ 

       “ตอนนี้ นางไปอยู่ที่ไหน”ชายหนุ่มสับสนไม่เข้าใจ “แล้ว ชบาแก้วล่ะ”หลวงตาแย้มรอยยิ้มและพูดต่อไปว่า แก้วกัลยาสูญหายไปเพียงร่างกาย แต่จิตวิญญาณนางเฝ้าวนเวียนตามหาชายคนรักเป็นร้อยปีแต่ไม่พานพบ จนวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์มีเด็กหญิงตกน้ำ และวิญญาณแก้วกัลยาเข้าอาศัยร่างนั้น ชายหนุ่มตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง “หมายความว่า ชบาแก้ว”ความอ่อนล้ารู้สึกผิดเพิ่มมากขึ้น “นางตาย แล้วใช่ไหม”มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรู้สึกสงสาร “นาง ยังไม่ตาย”ท่านไม่ตอบอะไรแต่เดินจากไปเงียบอย่างใช้ความคิด 

       “ผม จะไปตามหา ชบาแก้ว”ชายหนุ่มบอกมาลาหลวงตาท่านพยักหน้าและชี้ทางให้ชายหนุ่มให้รีบไปและรีบกลับมาอย่างเร็วเพราะสถานที่ไม่เหมาะสมสำหรับมนุษย์ ความรักที่มีต่อชบาแก้วมันมากนัก ไม่สนใจว่าชาติกำเนิดนางเป็นเช่นไร “ความรัก มันมีอนุภาพมากมายจริง” 

       ชบาแก้วมีความคิดถึงวายุมา ทุกวันได้แต่ซึมเศร้า จนนางมณีรัตนารู้สึกได้ “ข้าไม่ยอมสูญเสีย เจ้าไปอีกแล้ว”ให้คนสนิทที่เลี้ยงดูแก้วกัลยาพานางไปท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆแต่นางหาสนใจไหม “ข้า ดูท่านไม่มีความสุขเลย”ทุกคนเป็นทุกข์กับนางมาขึ้น “นับวัน ความอ่อนแรงยิ่งเกิดขึ้น”วายุทำทุกวิถีทางเพื่อเดินทางไปเมืองบาดาลตามหาหญิงสาวที่ตนรัก แม้มันจะลำบากเพียงใด ด้วยอำนาจของหลวงพ่อทำให้ชายหนุ่มเดินทางมาถึงเมืองบาดาลได้ โดยไม่ได้รับอันตราย เข้าเฝ้าตามหาหญิงสาวคนรักทุกแห่งหน 

       “ความรู้สึกมันบอกข้า”แก้วกัลยามองไปสุดสายตา นับวันความรักความคิดถึงชายหนุ่มมันมีมากขึ้น หูนางได้ยินเสียงแว่วเรียกหาของชายคนรัก “ชบาแก้ว”มันทำให้นางวิ่งไปตามเสียงเรียกหา อย่างไม่ลังเล “วายุ”ปากตะโกนเรียกหาเสียงดัง “ข้ากับท่านจะได้พบวันไหม” 

       “อย่าทำร้ายเขา”ชบาแก้วเข้ามาช่วยวายุจากวงล้อมของพญานาคที่พ่นไฟล้อมตัวชายหนุ่ม “ถ้าท่านแม่ จะฆ่าเขา ขอให้ฆ่าลูกด้วย”พญานาคทุกตัวหยุดพ่นไฟในขณะที่แก้วกัลยากอดร่างชายหนุ่มไว้แน่น “ถ้าเขาเป็นอะไรไป ลูกพร้อมตาย”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว แววตากล้าแข็ง “ท่านแม่อยากให้ลูกตายใช่ไหม”ทุกคนต่างหันหลังกลับ “พาเจ้าหนุ่มไปกักขังไว้”หญิงสาวพยายามวิ่งตามหา “ถ้าเจ้าไม่อยากให้มันตาย จงอย่าตามไป”น้ำเสียงเกรี้ยวกราด “จับนางไว้”หญิงสาวพยายามต่อสู้แต่แรงอันน้อยนิดหรือจะสู้พวกมันได้ 

       ชบาแก้วพยายามหาทางไปหาชายหนุ่มที่ถูกกักขัง “วายุ นายอยู่ ที่ไหน”หญิงสาวเฝ้าตามหา ที่นี้มันเป็นที่ไหน “ทำไหม ฉันรู้สึกปวดหัวใจอย่างนี้” ภาพที่วนเข้ามาในหัวเป็นภาพหญิงสาวแสนสวยแต่งกายสีสันสดใสนั่งคุยกับพญาครุฑหนุ่มเนื้อตัวแดง เห็นถึงความรักต่างเผ่าพันธุ์ “อย่าให้ ท่านพ่อ ข้าเห็นท่าน”พญาครุฑวายุภัทรหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องกลัว ข้า ไม่ให้ใครเห็นอยู่แล้ว”ความรักทำให้สองหนุ่มสองแม้ต่างเผ่าพันธุ์ มีความสัมพันธ์สวาทที่แนบแน่น นานวันเข้า “เจ้าพร้อม จะไปกับข้าไหม”ทั้งสองคนหาทางหลบหนีจากถ้ำเมืองบาดาล ทั้งสองคนต้องการหนีไปให้ไกลสุดฟ้าเพื่อไปใช้ชีวิตร่วมกัน 

ติดตามความรักของวายุภัทรและแก้วกัลยา พร้อมทั้งความรักของชบาแก้ว กับวายุ จะจบลงอย่างไร ในรักข้ามภพ