สายตาของนางเหลือบมองไปยังบุรุษที่นอนหลับใหลอยู่ไม่ไกล ร่างสูงสง่าแผ่รังสีเย็นชาแม้ในยามหลับแต่สำหรับเสวี่ยซิน… ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว“เขากลายเป็นสามีของนางเสียแล้ว”

ชายาจำเลย

 

 “แม้แต่มนุษย์ยังร้องขอชีวิต แล้วเหตุใดปีศาจจึงไม่มีสิทธิ์เช่นเดียวกันหรือเจ้าคิดว่าตนเองสูงส่งแต่เพียงผู้เดียวส่วนเหล่าปีศาจและตัวข้าต่ำต้อยจนไม่อาจได้รับความเมตตาเลยหรือเทียนหลง”

คำพูดนั้นทำให้เทียนหลงชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเขาก็แค่นหัวเราะออกมา ดวงตาของเขาฉายแววเยาะหยัน

“ภรรยาของข้าคือมนุษย์ผู้บริสุทธิ์แต่เผ่าพันธุ์เจ้าคือปีศาจที่สร้างหายนะให้กับใต้หล้าแห่งนี้ เจ้ายังกล้าพูดว่าเป็นสิ่งเดียวกันอีกหรือ?”

เสวี่ยซินไม่ได้หวาดหวั่นต่อคำกล่าวหานั้น นางยังคงใช้สายตาเย้ยหยันแทนการตอบโต้กับอีกฝ่ายแทนคำพูด

เหตุใดการช่วยชีวิตปีศาจถึงเป็นเรื่องผิด? ส่วนการฝืนกฎแห่งฟ้าลิขิตเพื่อฟื้นคืนชีพภรรยาของตนเองกลับเป็นเรื่องที่ถูกต้อง?” นางเอ่ยเสียงเรียบแต่คมกริบยิ่งกว่าคมดาบ “หรือเพราะเป็นเรื่องของเจ้าถึงสามารถทำได้ตามใจชอบ?”

 

 

 

เปลวไฟในถ้ำลุกไหวอย่างผิดปกติ เงาสะท้อนบนผนังสั่นระริกคล้ายกับมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่ในความมืด เทียนหลงจ้องมองใบหน้าของสตรีตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอยราวกับตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน

“ซูหลัน…” เสียงของเขาแหบพร่า มือสั่นไหวเอื้อมไปกระชากผ้าคลุมหน้าของเสวี่ยซินออกเผยให้เห็นใบหน้างดงามที่กำลังหลับใหลอย่างสงบ

เขาหลุบตามองนาง แววตาอ่อนโยนราวกับชายผู้เป็นสามีกำลังมองภรรยาที่รักที่สุด ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามแนวแก้มของนางลากผ่านสันจมูกลงไปจนถึงริมฝีปาก เขาสัมผัสมันอย่างแผ่วเบาความรู้สึกโหยหาและเจ็บปวดตีกันในใจ

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน…” เขาพึมพำคล้ายกำลังกล่าวกับภรรยาผู้ล่วงลับแต่ถูกจาลึกไว้ในความทรงจำ

แต่แล้วเปลือกตาของเสวี่ยซินกระตุกก่อนจะลืมขึ้นมา นัยน์ตาสีเงินของนางฉายแววตื่นตระหนกเมื่อพบว่ามีมือของบุรุษคนหนึ่งกำลังลูบไล้ใบหน้าของตนด้วยความหลงใหล

“เทียนหลง! เจ้ากำลังทำอะไร!” นางตวาดขึ้นร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนจะรีบขยับตัวหนีจากสัมผัสที่จาบจ้วงนั้น

 

 

 

“หากมีเสี้ยวหนึ่งของกาลเวลา… ในคืนวันหนึ่ง ในเช้าวันหนึ่งขอให้เจ้ากับลูกคิดถึงข้าบ้าง… อาลัยอาวรข้าบ้าง…”

ประโยคนี้คือบทกวีของหัวใจที่เฝ้ารอ ไม่ใช่เพียงคำพูดแต่มันคือชีวิต คือความรักและสัญญาที่ไม่เคยลบเลือน

แล้วอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเจือด้วยแรงแห่งคำสาบานและความรักที่ไม่เคยเสื่อมคลาย

“ข้ากับลูก… คิดถึงและอาลัยอาวรเจ้าสุดใจ”

 

 

นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินคดีตามกฏหมายให้ถึงที่สุด

 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว