ในวันที่สายฝนโปรยปรายและท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกบาง ๆ “ขวัญข้าว” สาวพนักงานต้อนรับหน้าใสวัย 26 ปี ก็กำลังยืนถือร่มหน้าโรงแรมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในสัตหีบ เธอยิ้มทักทายลูกค้าอย่างใจเย็น แม้ฝนจะซัดเข้ามาเปียกชายกระโปรงไปหมด
เธอไม่รู้เลยว่าวันฝนตกธรรมดา ๆ นี้ กำลังจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล
“ขอโทษครับ โรงแรมนี้ยังมีห้องว่างไหม?”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากชายหนุ่มที่ยืนเปียกปอนอยู่ตรงหน้า
ขวัญข้าวเงยหน้าขึ้น และเจอกับดวงตาคู่นั้น… ดวงตาที่เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง — คิ้วเข้ม ๆ รอยยิ้มอบอุ่น และเสียงที่ชวนให้ใจเต้นแปลก ๆ
“มีค่ะ… เดี๋ยวขวัญเช็คให้นะคะ”
ชายคนนั้นชื่อ “ภูผา” — ช่างภาพอิสระที่เดินทางมาเก็บภาพธรรมชาติและวิถีชีวิตผู้คนในภาคตะวันออก เขาตัดสินใจพักที่นี่เพียงไม่กี่วัน แต่วันกลายเป็นสัปดาห์ และสัปดาห์กลายเป็นเดือน โดยที่เขาไม่ได้บอกใครว่าทำไมถึงยังไม่กลับไป
บางทีเขาอาจจะอยากอยู่ใกล้คนต้อนรับยิ้มหวานคนนั้นให้มากขึ้นก็เป็นได้
ทุกเช้า ภูผาจะเดินลงมาซื้อกาแฟหน้าล็อบบี้ พร้อมถามคำถามเล็ก ๆ ที่ไม่เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเลย เช่น
“วันนี้คุณยิ้มเพราะอะไร” หรือ “คุณเคยมีใครทำให้ใจเต้นโดยไม่รู้ตัวไหม”
ขวัญข้าวก็แค่หัวเราะเขิน ๆ ตอบว่า “ถามแปลกอีกแล้วนะคะคุณภู”
แต่ในใจ… เธอเริ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นทีละนิด… ทีละนิด
และในคืนหนึ่ง —
คืนที่ฝนตกหนัก ฟ้าร้องดัง และไฟดับไปทั่วทั้งโรงแรม ภูผายืนรออยู่หน้าเคาน์เตอร์พร้อมมือถือที่ไฟส่องสว่างในมือ
“ขวัญ… คุณเชื่อไหมว่าคนบางคนเหมือนฟ้า…
บางวันเขาอาจมืดครึ้ม บางวันเขาอาจสดใส… แต่เขาก็ยังคงอยู่ตรงนั้น
เหมือนที่ผม… อยู่ตรงนี้… เพราะคุณ
Guest
