ศาสตราใต้จันทร์แรม [Sastra x Chanram]
นามปากกา : Zyndi89
ออบแบบปก : Gleamy Glow
ออกแบบไทโป : ทักษิณางค์
พิสูจน์อักษร : Zyndi89
เผยแพร่ : พฤษภาคม พ.ศ.2568
อดีต...
“พี่ปืนจ๊ะ แรมชอบพี่จ่ะ” เด็กน้อยมายืนดักรอในที่ๆ รุ่นพี่หนุ่มชอบมานั่งเล่นกับพวกเพื่อนในช่วงพักกลางวัน
“แต่กูไม่ได้ชอบมึง อย่ามาพูดจาไร้สาระกับกูอีก รำคาญ!”
ร่างบางตรงหน้าเอ่ยสารภาพรัก ปืนตวัดสายตาคมกริบมองอย่างไม่สบอารมณ์ นึกรำคาญจันทร์แรมที่ตามตื้อเขาไม่เลิก
“แต่ว่าแรม..”
“กูบอกไม่ได้ยินหรือไง ออกไปอย่ามาให้กูเห็นหน้า”
“อ๊ะ!”
เขาปรี่เข้าหาร่างเล็ก มือหนาคว้าหมับเข้าที่ไหล่เล็ก ก่อนจะออกแรงผลักร่างบางออกไปให้พ้นทางอย่างไม่ใยดี ท่ามกลางหมู่เพื่อนที่มองกันเป็นตาเดียว แรงผลักอันมหาศาลส่งผลให้จันทร์แรมเซถลาล้มลงก้นจ้ำพื้นที่มีแต่เศษก้อนหิน จนทำให้เกิดแผลถลอกเป็นรอยยาว
“ไปให้พ้นหน้ากู!!”
ศาสตรากวาดสายตาลงมองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนพื้น ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยถ้อยคำเรียบนิ่งไร้อารมณ์ใดๆ ก่อนจะหมุนกายเดินจากไปจากร่างบางที่ก้มหน้าซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาเอาไว้
*****
ปัจจุบัน...
“เอ่อ กูออกมาตกปลากับพวกไอ้กร โทษทีกูลืม”
ลืม... ลืมอีกแล้ว ทำไมเขาต้องเป็นฝ่ายถูกลืมอยู่ร่ำไป เขาไม่มีความหมายอะไรเลยหรือไร ความน้อยใจเริ่มก่อตัวขึ้นในอก พร้อมกับความเสียดายที่ยอมยกเลิกนัดไปดูสถาบันในเมือง เพื่อมานั่งโง่ๆ รอคนที่ไม่ได้เห็นคุณค่าของตนเลย เสียเวลาชะมัด
“ทำไมต้องเป็นแรมที่พี่ปืนลืมตลอดเลยล่ะจ๊ะ”
“กูก็ขอโทษไปแล้วไง มึงจะเอาอะไรอีก” ศาสตรากระแทกเสียงตอบกลับทันที ความไม่พอใจฉายชัดในน้ำเสียง เมื่อได้ยินคำพูดจากปลายสาย
“แรมไม่น่าเสียเวลารอพี่เลย”
“นี่มึงจะงอแงอะไรนัก”
*****
อนาคต...
“ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ ฮึก.. ไหม พี่ไหว้ล่ะ” สองมือพนมก้มกราบคนน้องจนร่างบางถึงกับตกใจสะดุ้งโหยงกับการกระทำของคนพี่
“พี่ปืนจ้ะ อย่าทำแบบนี้”
“ฮึก พี่มันไม่ดี พี่มันไม่ได้เรื่อง ทำแรมเสียใจ แต่พี่ก็รักแรมคนเดียว รักมาตลอด”
“...”
“ฮึก พี่ขอโอกาสแค่ครั้งเดียว”
ฝากทุกคนกดเข้าชั้น กดหัวใจและคอมเม้นต์ให้กันเยอะๆนะคะ
Guest
