พันธสัญญารัก มังกรข้ามภพ

กระบี่นับพันลอยอยู่กลางท้องฟ้า เสียงฟ้าคำรามดังสะท้อนดั่งเสียงสวรรค์เดือดดาล ท้องฟ้าผ่าแดงฉานปกคลุมไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ไอสังหารแผ่คลุมทั่วผืนแผ่นดิน 

ผู้ฝึกตนนับแสนนาย จากทั่วทุกทิศรวมตัว ณ ตำหนักเหยียนหลัว ทุกสายตาแน่วนิ่งจ้องไปยังจุดเดียว — ร่างของแม่ทัพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ “เซี่ยหลงอวิ๋น” ที่ยืนตระหง่านกลางสนามรบ รายล้อมไปด้วยซากศพของผู้ฝึกตนนับหมื่น

โลหิตไหลอาบเกราะดำสนิทของเขา ดวงตาคมลึกยังเปล่งแสงดุดัน แม้จะถูกล้อมไว้จากทุกทิศทาง

"ข้า...ยังไม่ตาย..."

เขาพึมพำเบา ๆ ราวกล่าวกับสวรรค์หรือกับตนเอง

ผู้นำแห่งสำนักใหญ่ทั้งสี่ยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าแต่ละคนเคร่งขรึม ทว่านัยน์ตากลับซ่อนประกายแห่งความโลภและหวาดกลัวเอาไว้

"เซี่ยหลงอวิ๋น—เจ้าคือภัยต่อสวรรค์ และยุทธภพ หากปล่อยไว้ ย่อมเกิดหายนะยิ่งใหญ่!" เสียงวาจาลั่นจาก หลี่ชางเถา แห่งสำนักหลินซาน

ชายหนุ่มหัวเราะต่ำ ดวงตาแหลมคมเปร่งประกายเย้ยหยัน

"หากพวกเจ้ากลัวข้าขนาดนั้น...ก็ควรมารุมตั้งแต่แรก"

เขายันกายลุกขึ้นอีกครั้ง แม้ร่างจะอ่อนแรงจนแทบไร้เรี่ยวแรง มือขวายังกระชับกระบี่ “เทียนหวน” ที่อาบไปด้วยเลือดทั้งของศัตรูและของเขาเอง

...แต่นั่นไม่ใช่ความเจ็บปวดที่แท้จริง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาค่อยๆใกล้เข้ามาจากเบื้องหลัง ทำให้หัวใจที่แข็งดั่งเหล็กกล้าถึงกับสะท้าน

หญิงสาวในอาภรณ์ขาวสะอาดเดินตรงเข้ามา ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด

"เยว่หลิน..." เขาเอ่ยเสียงแผ่ว

เธอไม่ตอบ เพียงแค่หยุดยืนตรงหน้าเขา มือเรียวสั่นระริกยื่นขันชาสีใสมาให้ "เจ้าต้องการพลังเพิ่ม...ใช่หรือไม่?"

เซี่ยหลงอวิ๋นจ้องมองนางอยู่นาน ก่อนพยักหน้าช้า ๆ แล้วรับมันมาดื่มหมดในรวดเดียว

วูบหนึ่งในดวงตาหญิงสาวมีแววสะท้อนแห่งความเสียใจ... แต่ก็สายเกินไป

พลังลมปราณภายในเขาแปรปรวนอย่างรุนแรง โลหิตพ่นออกจากปากทันที "เจ้า...วางยา...?"

"ข้า...ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ..." เธอร้องไห้ มือกุมอกตนเองราวจะฉีกหัวใจ

"ใคร...บงการเจ้า..."

เธอส่ายหน้า น้ำตาไหลไม่ขาดสาย "ข้าไม่รู้ ข้าจำไม่ได้ ข้าเหมือนฝัน...แล้วก็รู้ตัวอีกที..."

เขาทรุดลงอีกครั้ง คราวนี้ลุกไม่ขึ้น ดาบ “เทียนหวน” ในมือร่วงลงกับพื้น

หญิงสาวทรุดตามลงมากอดเขาไว้แน่น "หลงอวิ๋น...หากมีชาติหน้า...ข้า...ขอสาบาน..." 

"ตราบสิ้นทุกภพทุกชาติ...เราจะกลับมาครองรักกันอีก" เขาพูดพร้อมยิ้มบาง แม้เลือดจะไหลอาบมุมปาก

เสียงกรีดร้องดังขึ้นหนึ่งครั้ง หญิงสาวใช้กระบี่ของเขาปลิดชีพตนเอง…

ท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชน ทั้งสองร่างล้มทับกันเงียบงัน…

ทันใดนั้น— เซี่ยหลงอวิ๋นใช้พลังเฮือกสุดท้ายระเบิดลมปราณภายใน เกิดแสงสีทองพวยพุ่งสู่ฟากฟ้า ฟ้าแยกเป็นเส้น—ดั่งชะตาสวรรค์ถูกฉีกขาด...

และประวัติศาสตร์...ก็ลืมเลือนชื่อของแม่ทัพสวรรค์ไปในชั่วพริบตา

หนึ่งพันปีต่อมา— 

ใต้ฟ้าแห่งยุคที่ไม่มีใครเอ่ยนามเซี่ยหลงอวิ๋นอีกต่อไป ชื่อของเขาถูกกลบฝังลึกในเงามืดของกาลเวลา

เด็กหนุ่มคนหนึ่งลืมตาขึ้นจากฝันร้าย ที่เขาเห็นมันซ้ำ ๆ ในกระท่อมของศิษย์สายนอกแห่ง สำนักหลัวเทียน

“หลงเทียนอวี่… เจ้าเป็นศิษย์สายนอกแล้ว อย่าทำให้สำนักหลัวเทียนต้องขายหน้าล่ะ!”

เสียงตะโกนจากผู้ดูแลดังเข้าหู แต่เด็กหนุ่มเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ

ในดวงตาสีนิลลึกล้ำ…เต็มไปด้วยความทรงจำที่ไม่ควรมีในวัยสิบหกปี

เขาลุกขึ้นช้า ๆ กำกระบี่ไม้เก่า ๆ ที่แตกปลายเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปมองฟ้าเบื้องบน

"เยว่หลิน... ข้า...กลับมาแล้ว..."