“ผู้ถูกเรียกชื่อ… ขอให้ก้าวไปข้างหน้า และอย่าหันหลังกลับ”
เสียงสังเคราะห์ไร้อารมณ์ดังลั่นก้องไปทั่วห้องโถงคอนกรีตเย็นเฉียบ
ผนังสีเทาหม่นไร้หน้าต่าง ติดตั้งกล้องวงจรปิดเกือบทั่วทุกจุดจ้องมองอยู่ในทั่วทุกมุม
บนเพดานสูง—หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์สีขาววาบ ส่องกระทบใบหน้าของผู้เข้าแข่งขันหลายร้อยคน แต่ละคน.. คืออัจฉริยะที่โลกเคยกล่าวขาน บางคนคือผู้ถูกยกย่องในอดีต บางคนคือพรสวรรค์ที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน และบางคนเคยเป็น"อันดับหนึ่ง" จนระบบส่งสัญญาณ
“0027, 0139, 0284...”
เสียงเรียกดำเนินไปเรื่อย ๆ
ผู้คนหลายร้อยชีวิตยืนนิ่งจนเหมือนลมหายใจก็ไม่กล้าดึงเข้าเต็มปอด
ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่เก่ง แต่เพราะที่นี่... ทุกคนเก่ง และนั่นแหละ คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
ไม่ใช่ความกลัวว่าจะ “ทำไม่ได้”
แต่เป็นความกลัวที่จะ “ไม่ใช่ที่สุด”
ต้องเร็วกว่า คิดไกลกว่า มองทะลุกว่า ภายใต้กฎของเวลา
ไม่มีโอกาสแก้ตัว
ทุกคนรู้ดีว่าผลลัพธ์ของความพ่ายแพ้... คือการถูกลบ
ไม่ใช่แค่ชื่อจากระบบ
แต่หมายถึงการหายไปจากทุกสถิติ ทุกความทรงจำ
ราวกับคุณ... ไม่เคยมีอยู่
เสียงเรียกยังดำเนินต่อ ในความเงียบภายใต้เสียงนั้น
ยังมีเสียง เสียงนึงที่ดังออกมาคือเสียงหัวใจเต้นที่ดังจนรู้สึกได้
ไม่ใช่เพราะกลัวตาย
แต่เพราะไม่อยากเป็น “คนที่ไม่เหลืออะไรเลย”
และเมื่อเสียงเรียกหยุดลง... ไฟทั้งหมดดับวูบในทันที
จังหวะเดียวกับที่เสียงประตูเหล็กเลื่อนเปิดอย่างช้า ๆ
ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงกลไกหมุน
และเสียงของระบบคอมพิวเตอร์ที่เย็นเยียบราวกับไม่มีหัวใจ
“รอบแรกจะเริ่มในอีก 90 วินาที”
“โจทย์ของคุณอยู่ในรหัสที่ยังไม่ถูกถอด”
“จงเอาชีวิตรอดให้ได้... ด้วยการเข้าใจมันก่อนใคร”
นี่ไม่ใช่แค่เกมแข่งขัน
แต่คือสนามทดสอบของโลกที่กำลังลบผู้แพ้ออกจากสมการ
Guest
