คำโปรย...
“ขอโทษทีที่ปล่อยให้ยืนรอ”
เสียงห้วนกระชับทำให้จันทน์กะพ้อรีบหันขวับกลับไปมองตามเสียงผ่านมาทางด้านหลัง ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าทำเอาดวงตากลมโตต้องเบิกกว้าง รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวกำลังลามเลียเข้าไปในช่องท้องของตัวเอง...
ความรู้สึกปั่นป่วนทุกทีที่เธอได้เจอหน้าเขา ทำให้จันทร์กะพ้อรู้สึกอ่อนใจกับตัวเอง ไม่รู้ทำไมมันต้องออกอาการแบบนี้เสียทุกครั้งที่เธอได้เห็นหน้าเขาซึ่งๆหน้า การตกหลุมรักใครซ้ำๆมันช่างน่ารำคาญชะมัด จันทร์กะพ้อนิ่วหน้านึกตำหนิตัวเองในใจ
ร่างสูงตระหง่านสวมเพียงกางเกงยีนเกาะสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่ เขาเปลือยช่วงบนอวดให้เห็นกล้ามหน้าอกตรึงแน่น จันทร์กะพ้อมัวแต่ยืนอยู่กับความคิดของตัวเองเธอเลยไม่ทันรู้ตัวตอนร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ ปลายจมูกเล็กรั้นรับรู้ได้ถึงกลิ่นเหงื่อของบุรุษ จันทร์กะพ้อยังอุตส่าห์เผลอสูดกลิ่นเหงื่อเข้าไปเสียเต็มปอด...อา...กลิ่นหอมเสียด้วย
ฉัตรธรเหล่ตามองการกระทำเผลอไผลของสาวเจ้า นึกดูถูกลูกสาวเมียน้อยพ่อในใจ ลูกไม้คงจะตกใต้ต้นสินะ พอได้ใกล้ชิดผู้ชายเข้าหน่อยหางนางจิ้งจอกทำท่าจะโผล่ออกมาเสียให้ได้
สายตาดูแคลนถูกดึงกลับมายังหน้าประตูออฟฟิศ เขาใช้มือล้วงลูกกุญแจจากกระเป๋ากางแกงฟิตเปรี๊ยะ จัดการไขลูกบิดแล้วก้าวผ่านร่างกลมกลึงเข้าไปในห้องทำงาน คิ้วเข้มขมวดลงเล็กน้อยตอนหูยังไม่ได้ยินเสียงเท้าลากตามมาจากคนด้านหลัง ชายหนุ่มหันไปมองลูกสาวของจารวี เจ้าหล่อนกำลังยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง คราวนี้ฉัตรธรถึงกับถอนหายใจเสียงดัง...จงใจจะให้เจ้าหล่อนได้ยินเลยแหละ
“ตามเข้ามาสิ...”
“คะ!...”
จันทน์กะพ้อสะดุ้ง พอรู้สึกตัวผิวแก้มนวลจึงกลายเป็นสีแดงระเรื่อลามมาจนถึงลำคอระหง เมื่อสักครู่ไม่รู้เธอเผลอทำเรื่องน่าละอายอะไรออกไปให้เขาจับได้หรือเปล่า...ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเสียงดัง จันทร์กะพ้อเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเขาเองก็มองเธออยู่พอดี หัวใจเธอเต้นตึกตักโครมครามอีกแล้ว ไม่รู้จะเต้นอะไรของมันนักหนา...
“เข้ามาข้างในสิ แล้วก็ปิดประตูห้องด้วย...”
-----------------------------
ฝากนิยายจบแล้ว เรื่องอื่นๆ
มีทั้ง ebook + รายตอน จำหน่าย
Guest
