ทะลุมิติไปใช้ชีวิตในโลกจีนโบราณ

เวลา 03:40 นาที หยางซีเย่กำลังนั่งพิมพ์นิยายอย่างเร่งรีบเพื่อจะส่งต้นฉบับให้ทันชวนเช้า เขาอดหลับอดนอนเพื่อจะทำให้เสร็จ เพราะก่อนหน้านี้กำหนดส่งต้นฉบับจริงๆคืออีกสองเดือน ไม่รู้สำนักพิมพ์เกิดนึกยังไงมาเร่งเอาต้นฉบับกับเขา

เขาชื่อ หยางซีเย่ เป็นลูกครึ่ง ไทย-จีน แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นจีน มีชื่อไทยว่า วาโย เขาเกิดและโตในไทย อยู่กับยายและตา พอโตขึ้นก็มาเรียนมหาลัยที่จีนต่อ อาศัยอยู่พ่อแม่ พอเรียนจบเขาก็มีอาชีพเป็นนักเขียนนิยาย นิยายของเขาได้รับผลตอบรับดีมาตลอด จนปัจจุบันเขาได้เขียนนิยายส่งให้กับทางสำนักพิมพ์ไปหลายเล่มแล้ว

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา จู่ๆทางบก.ก็มาเร่งเอาต้นฉบับกับเขา บอกให้รีบเขียนหน่อย พอเขาถามว่าทำไมถึงรีบ ทั้งๆที่ตกลงกันเอาไว้แล้ว บก.ก็ไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย เขาถึงได้ต้องมานั่งสัปหงกเบิกตาเขียนนิยายอยู่นี้ไง ถึงจะง่วงมากแค่ไหนก็ตาม

เปรี้ยง

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ในขณะที่กำลังนั่งปั่นนิยายอยู่ในห้อง เพราะรู้ตัวอีกทีเขาอยู่ไหนก็ไม่รู้ มันเป็นพื้นที่โล่งๆ ที่มีแต่ทุ่งหญ้าเขียวๆชุ่มฉ่ำ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากทุ่งหญ้า

พรึ่บ

“ ที่นี่คือมิติจิตของข้าเอง เจ้ามนุษย์น้อยเอ๋ย ” เทพชะตาปรากฏขึ้น ข้างหน้าร่างบาง

“ คุณเป็นใครครับ ” ผมตะลึงเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนปรากฏขึ้น ข้างหน้า

เป็นผู้เฒ่าที่ไว้ผมยาวสีขาว หนวดเคราสีขาว สวมใสชุดจีนโบราณเหมือนในซีรี่ส์ย้อนยุคไม่มีผิด

“ ข้าเป็นเทพอย่างไรเล่า ก่อนอื่นเลยข้าต้องขออภัยเจ้า ที่ส่งสายฟ้าไปผ่าจนเจ้าตาย ” เทพผู้เฒ่าทำสีหน้าสำนึกผิด

“ ข้าก็ขออภัยด้วย ” มีคนปรากฏขึ้นมาอีกสองคน เป็นผู้เฒ่าเหมือนกัน

“ ข้าขออภัยที่ทำให้เจ้าตายก่อนสิ้นอายุไข ” เทพผู้เฒ่าได้กล่างอภัยอย่างจริงใจ

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะพวกข้าเมาแล้วเกิดทะเลาะกัน จนสายฟ้าจากเทพคนหนึ่งมันทะลุออกไปที่โลกมนุษย์ พวกข้าได้สติก็รีบตามไปดู แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มนุษย์ผู้นั้นตายด้วยสายฟ้าผ่าไปแล้ว พวกข้าจึงรีบตามหาดวงจิตวิญญาณของมนุษย์คนนี้ แล้วพามาที่นี่ เพื่อจะชดใช้ให้ให้อย่างไรเล่า

ไม่อนุญาตให้นำรูปไปใช้นะคะ ไรท์จ้างคนวาดมา

ไม่เน้นจีนโบราณนะคะ เพราะตัวเอกเป็นคนยุคใหม่ อาจมีบางคำที่เป็นศัพท์ในยุคปัจจุบันโผล่มา

คำเตือน เนื้อหาภายในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น บางอย่างอาจไม่มีเหตุผลมาลองรับ