สำนักนี้เพี้ยนรัก ข้าคนเดียวที่ฝึกฝน (นิยายแปล)

ณ สำนักเซียนซูซาน —สำนักอันลือชื่อที่ควรเป็นสถานที่แห่งธรรมะและการฝึกฝนสู่ความเป็นเซียน

แต่ใครเลยจะคาดว่า…เบื้องหลังความยิ่งใหญ่ กลับเต็มไปด้วยเหล่าคน “คลั่งรัก” จนไม่สนเต๋า!

ศิษย์พี่ใหญ่ หลงรักข้างเดียวจนคิดฆ่าตัวตายวันเว้นวัน 

ศิษย์พี่รอง อาฆาตเต็มอก แค้นรักฝังใจเหมือนกินพริกพันเม็ด 

ศิษย์พี่หญิงสาม รักจอมมารสามชาติสามภพ เอะอะก็ชวนเขามาดื่มชาในสำนัก 

ศิษย์พี่หญิงสี่ โฉมสะคราญล่มเมือง มือหนึ่งถือกระบี่ มือหนึ่งจูงชาย—ใครมองผิดจังหวะอาจสิ้นชีพในพริบตา 

อาจารย์ใหญ่ ทิ้งตำหนักไปติดหญิง 

อาจารย์อาวุโส หลงหญิงจนเข้าสู่มรรคามาร 

ศิษย์น้องหญิง เอะอะก็จะลากเขาไปชมจันทร์ยามราตรี 

จักรพรรดินี ประกาศกร้าวว่า “เจ้าคือบุรุษในฝันของข้า!” 

ในท่ามกลางความวุ่นวายรักป่วนเซียนเหล่านี้

มีเพียง "หลี่เสวียนเซียว" ศิษย์น้องปีศาจ ผู้เดียวที่ยังยึดมั่นในหนทางเต๋า ฝึกฝนไม่รู้วันหยุด

แบกทั้งหน้าสำนัก แบกทั้งเต๋า และบางครั้ง...แบกศิษย์พี่คลั่งรักกลับมาจากเหวด้วย

“หลี่เสวียนเซียว ขอ...ให้เจ้าสำนักตายเสียทีเถิด!”

“……”

จักรพรรดินี: “มองข้าสิ ข้าไม่เชื่อว่านัยน์ตาเจ้าจะไร้ซึ่งอารมณ์ถึงเพียงนั้น”

หลี่เสวียนเซียว: (เบิกตากว้างแบบปลาทอง)

จักรพรรดินี: “หากเพื่อเจ้า ข้ายอมฝังทั้งโลกไว้ใต้ฝ่าเท้า!”

หลี่เสวียนเซียว: เพี๊ยะ! “แล้วชาวบ้านเขาผิดอันใด?!”

บรรพชนมารโลหิต: “เจ้าว่าความชั่วสมควรตายจริงหรือ?”

หลี่เสวียนเซียว: “หากเจ้ามิยอมตาย เช่นนั้นจะให้ข้าตายแทนหรือไร?! รีบตายไปเถิด!!”

ครั้งหนึ่ง เขาพบมารสาวบาดเจ็บ รูปโฉมสะเทือนใต้หล้า

หลี่เสวียนเซียว: “เอาพิษข้าลองดู หากไม่ตาย...ลองดาบข้าดูอีกเล่ม!”

“รับไปพันคม เจาะทะลุทั่วร่าง!”

แม้จะไร้โชคชะตาผู้ถูกเลือก ไร้ระบบอภินิหาร ไร้พระเจ้าผลักดัน

มีเพียง…ความอุตสาหะอันแน่วแน่ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่พยายามฝ่าดงคนคลั่งรัก เพื่อก้าวสู่เซียนแท้แห่งยุทธจักร