...เพราะไร้พลังพิเศษเขาจึงต้องตายอย่างไม่มีทางเลือก ในโลกที่มีการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสซอมบี้ ผู้ที่มีพลังพิเศษเท่านั้นถึงจะอยู่รอดในโลกใบนี้ได้อย่างปลอดภัย...
...ตั้งแต่โลกเกิดภัยพิบัตมีเชื้อไวรัสซอมบี้ระบาดทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
โลกอยู่ในความโกลาหลวุ่นวายหนีตายจากซากศพเดินได้ ไม่มีหน่วยงานรัฐบาล ตำรวจ หรือทหารให้ความดูแลและช่วยเหลืออีกต่อไป ประชาชนทุกคนต้องช่วยเหลือตัวเองและเอาตัวรอดจากวิกฤตนี้ไปให้ได้เท่านั้น
แม้โลกจะวิบัตจากเชื้ออันตราย มีผู้คนล้มตายและกลายร่างเป็นซอมบี้มากมาย แต่กลับมีการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์บางคนเกิดขึ้นเช่นกันนั่นก็คือพลังพิเศษ
มนุษย์บางคนมีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงมาตั้งแต่ต้นจะมีการเปลี่ยนแปลงของร่างกายโดยอัตโนมัติ ร่างกายจะสร้างพลังพิเศษขึ้นมาเองและแต่ละคนก็มีพลังที่แตกต่างกันออกไป
หรือบางคนโชคดีได้เจอพืชปลุกพลังพิเศษก่อนโลกจะล่มสลาย พืชชนิดนี้โผล่ขึ้นมาตามรอยแยกของแผ่นดินหลังจากเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงเกือบยี่สิบนาที ซึ่งมันเป็นเหตุการณ์ก่อนที่จะมีคนติดเชื้อซอมบี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น พืชปลุกพลังพิเศษมันมีน้อยมาก และคนที่ได้กินมันก็ต้องเป็นคนที่โชคดีเอามากๆด้วย
คนธรรมดาส่วนใหญ่จึงต้องคอยติดตามกลุ่มคนที่มีพลังพิเศษเอาไว้เพื่อความอยู่รอด แต่ใช่ว่าจะปลอดภัยไปตลอดการหลบหนี เพราะคนธรรมดามักจะถูกใช้ให้เป็นเหยื่อล่อของเหล่าซอมบี้เมื่อถึงคราวจวนตัวของคนที่มีพลังพิเศษเสมอ และคนธรรมดาเหล่านั้นก็รวมถึง เรย์ อยู่ในนั้นด้วย
เกือบหนึ่งปีที่เรย์ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแสนสาหัสเพื่ออยู่รอดในโลกที่ไม่ต่างอะไรกับนรกบนดิน คนธรรมดาส่วนใหญ่ต้องยอมเป็นทาสใช้แรงงานให้คนที่มีพลังพิเศษเพื่อแลกกับความปลอดภัยและอาหารหนึ่งมื้อในแต่ละวัน
เขาและเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมเดียวกันพยายามอย่างมากเพื่อมีชีวิตรอดในโลกที่แสนโหดร้ายนี้ไปให้ได้ ยอมเป็นวัวเป็นควายให้คนที่อยู่เหนือกว่าใช้งานสารพัด แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องกลายเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้พวกที่แข็งแกร่งกว่ากลุ่มนั้นสามารถหนีออกไปจากการรุมล้อมของเหล่าซอมบี้อยู่ดี
มันเป็นค่ำคืนหนึ่งที่พวกเขาสามคนและกลุ่มคนที่มีพลังพิเศษออกจากค่ายมาหาเสบียงในเมือง
กรร!
เสียงคำรามของกองทัพซอมบี้กลุ่มใหญ่ทยอยกันเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ
" ผ ผม แฮ่ก ๆ ม ไม่ไหว "
เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้าของเพื่อนร่วมชะตาพูดออกมาเมื่อไม่สามารถวิ่งหนีจากความตายครั้งนี้ได้อีกต่อไป
พวกเขายังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน คืนนี้ยังถูกบังคับให้ออกมาหาเสบียงกับกลุ่มคนที่มีพลังพิเศษอีก เมื่อถูกถีบให้กลายมาเป็นเหยื่อล่ออย่างไม่ทันตั้งตัวพวกเขาจึงไม่มีแรงหนีไปไหนได้ไกลกว่านี้อีกแล้ว
เรย์กลั้นน้ำตาแห่งความสิ้นหวังเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป มองดูสภาพของพวกเขาทั้งหมดก็ไม่ต่างอะไรจากขอทานไร้ค่าและกำลังจะกลายเป็นอาหารของอสูรกายเหล่านั้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าด้วย
" ร เรย์ แฮ่ก ๆ นายหนีไปเถอะ นายยังแข็งแรงดี ผมจะล่อพวกมันให้เอง "
" ไม่ ฮึก ถ้าจะตายเราก็ตายพร้อมกันนี่แหละ "
เขาก็เหนื่อยที่จะเอาชีวิตรอดแล้วเหมือนกัน เกือบหนึ่งปีที่พยายามมีลมหายใจมา ใช่ว่าการมีชีวิตอยู่จะสุขสบาย ทั้งถูกรังแก ถูกเอาเปรียบสารพัด ที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นเขากับเพื่อนเกือบจะถูกขืนใจไปหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ช่วยเหลือกันจนหนีรอดมาได้
หากคืนนี้เพื่อนเขายอมตาย เขาที่ไม่มีอะไรให้ห่วงก็จะตายด้วย ไหนๆอยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ก็ให้มันตายจริงๆไปเสียเลย
การเป็นคนธรรมดาในโลกใบนี้ มันน่าอดสูมากกว่าการตายก็ได้
" ...เรย์ แต่นาย..."
เพื่อนอีกคนที่ไม่สบายมาหลายวันพยายามแย้งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง แต่เรย์ส่ายหน้าพร้อมแววตาสิ้นหวัง
" พวกนายไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ ผมไม่ทิ้งใครเพื่อให้ตัวเองรอด เหมือนคนพวกนั้นหรอกนะ "
คนพวกนั้นมันไม่มีหัวใจ
จบคำพูดของเรย์เพื่อนอีกสองคนก็โถมกายเข้ามากอดปลอบใจกันร้องไห้ให้กับความสิ้นหวังที่ต้องพบเจอ
และเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกเหล่าซอมบี้แยกออกจากกันก่อนที่พวกมันจะรุมกัดกระชากร่างกายของพวกเขาจนเลือดสาดกระเซ็น
" อ้ากกกก!!! "
Guest
