หวานมิรู้โรย

หวานมิรู้โรย 

จัดโปร 19 บาท นาน 20 วัน  

ฝากด้วยนะคะ 

***โปรย*** 

"คุณรู้ไหม ฉันไม่เคยกลัวสื่อ หรือข่าวลือเลย 

แต่ฉันกลัวการถูกลืม" ธารธาราเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน หลังจากเงียบไปนาน 

"คุณธาร" นนกุลเรียกชื่อหญิงสาว แล้ววางแก้วชาเขียวในมือลง 

"ขอโทษค่ะ ฉันพูดอะไรเยอะไปหน่อย" ธารธารายิ้มจาง ๆ ตรงข้ามกับแววตาที่มีความเศร้าปนอยู่ในนั้น 

"ผมดีใจที่คุณพูดนะ คุณเป็นคนดัง แล้ววันหนึ่ง 

ทุกอย่างก็เปลี่ยนใช่ไหมครับ" นนกุลเว้นจังหวะ ก่อนจะถามต่อ 

"ฉันเคยอยู่จุดที่คนเอ่ยชื่อฉันก่อนดารานำชายด้วยซ้ำ แล้ววันหนึ่งก็มี ใบหม่อนเข้ามา เธอเด็กกว่า สดกว่า และกล้ากว่า ฉันพยายามทำใจยอมรับ แต่ที่สุดก็...ควบคุมตัวเองไม่ได้" ธารธาราหันไปมองสายฝนนอกประตู แล้วพูดประโยคนี้ออกมา 

นนกุลพยักหน้ารับ เขาเข้าใจความรู้สึกของการสูญเสีย โดยไม่อาจควบคุมที่เธอเจอได้ 

"ผมเคยเรียนวิศวะครับ สอบได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอก แต่พอกลับมา แม่ผมล้มป่วย ผมต้องดูแลไร่กาแฟแทนพ่อ แล้วมันก็กลายเป็นชีวิตผมไป" นนกุลบอกกับหญิงสาว 

"คุณเสียโอกาสเยอะเลยสินะ" ธารธาราถามพร้อมกับหันมามองหน้าเขา 

"อาจจะใช่ แต่ผมก็ได้รู้ว่า บางครั้งสิ่งที่เราคิดว่า เสียไป อาจกลายเป็นของขวัญ ที่เราไม่เข้าใจในตอนแรก" 

ธารธารานิ่ง หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง ราวกับเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยมองเห็น ในผู้ชายเมืองกรุงที่ล้อมรอบเธอ 

___________________________________________________________ 

นนกุล 

เจ้าของร้านกาแฟผู้รักความสงบ มีอดีตบางอย่างที่ทำให้ไม่เปิดใจให้ใครง่าย ๆ 

ธารธารา 

ดาราสาวที่เคยมีชื่อเสียง แต่วันนี้กลับหลบผู้คน ใช้ชีวิตเงียบ ๆ ในมุมหนึ่งของเมืองเล็ก ๆ 

เรื่องราวของคนทั้งสอง จะค่อย ๆ ดำเนินไปจากความบังเอิญสู่ความผูกพัน ท่ามกลางกลิ่นกาแฟ เสียงฝน และหัวใจที่อยากรักอีกครั้ง 

จิ้ม E-BOOK ที่ Mebmarket 

เจ้าของร้านกาแฟผู้รักความสงบ มีอดีตบางอย่างที่ทำให้ไม่เปิดใจให้ใครง่าย ๆ 

ธารธารา 

ดาราสาวที่เคยมีชื่อเสียง แต่วันนี้กลับหลบผู้คน ใช้ชีวิตเงียบ ๆ ในมุมหนึ่งของเมืองเล็ก ๆ 

เรื่องราวของคนทั้งสอง จะค่อย ๆ ดำเนินไปจากความบังเอิญสู่ความผูกพัน ท่ามกลางกลิ่นกาแฟ เสียงฝน และหัวใจที่อยากรักอีกครั้ง 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

"คุณรู้ไหม ฉันไม่เคยกลัวสื่อ หรือข่าวลือเลย 

แต่ฉันกลัวการถูกลืม" ธารธาราเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน หลังจากเงียบไปนาน 

"คุณธาร" นนกุลเรียกชื่อหญิงสาว แล้ววางแก้วชาเขียวในมือลง 

"ขอโทษค่ะ ฉันพูดอะไรเยอะไปหน่อย" ธารธารายิ้มจาง ๆ ตรงข้ามกับแววตาที่มีความเศร้าปนอยู่ในนั้น 

"ผมดีใจที่คุณพูดนะ คุณเป็นคนดัง แล้ววันหนึ่ง 

ทุกอย่างก็เปลี่ยนใช่ไหมครับ" นนกุลเว้นจังหวะ ก่อนจะถามต่อ 

"ฉันเคยอยู่จุดที่คนเอ่ยชื่อฉันก่อนดารานำชายด้วยซ้ำ แล้ววันหนึ่งก็มี ใบหม่อนเข้ามา เธอเด็กกว่า สดกว่า และกล้ากว่า ฉันพยายามทำใจยอมรับ แต่ที่สุดก็...ควบคุมตัวเองไม่ได้" ธารธาราหันไปมองสายฝนนอกประตู แล้วพูดประโยคนี้ออกมา 

นนกุลพยักหน้ารับ เขาเข้าใจความรู้สึกของการสูญเสีย โดยไม่อาจควบคุมที่เธอเจอได้ 

"ผมเคยเรียนวิศวะครับ สอบได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอก แต่พอกลับมา แม่ผมล้มป่วย ผมต้องดูแลไร่กาแฟแทนพ่อ แล้วมันก็กลายเป็นชีวิตผมไป" นนกุลบอกกับหญิงสาว 

"คุณเสียโอกาสเยอะเลยสินะ" ธารธาราถามพร้อมกับหันมามองหน้าเขา 

"อาจจะใช่ แต่ผมก็ได้รู้ว่า บางครั้งสิ่งที่เราคิดว่า เสียไป อาจกลายเป็นของขวัญ ที่เราไม่เข้าใจในตอนแรก" 

ธารธารานิ่ง หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง ราวกับเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยมองเห็น ในผู้ชายเมืองกรุงที่ล้อมรอบเธอ 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

@ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ไม่อนุญาตให้ 

สแกนทำซ้ำ ดัดแปลง หรือคัดลอกเนื้อหาของหนังสือ 

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

ช่องทางติดต่อนักเขียน 

เฟซบุุ๊ค : Somtawin Yunan 

เพจ : มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++