ในวันที่เธอไม่รู้

เสียงหายใจของเขาแผ่วเบาอยู่ข้างหู ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองแนบชิดกันใต้ผ้าห่มผืนบาง แสงจากโคมไฟหัวเตียงทาบเงาอ่อน ๆ ลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนซบอยู่บนอกเขาอย่างวางใจ

“รักฉันไหม…” เธอถามในความเงียบ ริมฝีปากนุ่มแตะแผ่วเบาที่อกเขาราวกับกำลังขอคำยืนยันอีกครั้ง

พีรณัฐไม่ตอบในทันที เขาเพียงมองเพดานห้องนิ่ง ๆ มือข้างหนึ่งลูบผมเธอเบา ๆ สลับกับการกลืนบางอย่างลงคอ

ความกลัว… ความลับ… หรือคำลาจากใจที่เธอไม่ควรรู้

“อืม…” เขาพยักหน้า รับคำเบา ๆ “รักมากจนไม่อยากให้เธอเจ็บ”

น้ำใสเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเธอใสซื่อเกินกว่าที่เขาจะโกหกได้ตลอดไป

แต่นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ — โกหก เพื่อให้เธอมีชีวิตที่ไม่ต้องเจ็บปวดไปกับเขา

คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้กอดเธอ ได้หายใจใกล้เธอ ได้จดจำความอบอุ่นแบบนี้ไว้จนลมหายใจสุดท้าย

และในขณะที่เธอหลับตาลง เขากลับลืมตา… มองไปยังความมืดที่รออยู่ข้างหน้า