นักธุรกิจวัยเยาว์

“ถ้าย้อนเวลาได้…” 

ประโยคนี้คงไม่ต่างอะไรกับฝุ่นที่ลอยอยู่ในอากาศ—ทุกคนพูดถึง แต่ไม่มีใครเคยคว้าไว้ได้จริง 

ไม่ว่าจะคนเล่นหุ้น คนซื้อหวย คนอกหัก หรือคนที่พลาดอะไรบางอย่างไปในชีวิต 

เราทุกคนล้วนเคยมีช่วงเวลาที่อยากย้อนกลับไป 

เพื่อ “แก้ไข” 

หรือ “ทำให้ดีขึ้นกว่าเดิม” 

แต่แทน—เด็กหนุ่มธรรมดาวัย 21 ปี ที่เพิ่งเริ่มปี 4 คณะบริหาร เขาไม่ใช่คนที่มีอดีตอันเลวร้าย ไม่ได้ถูกเท หรือเป็นเศรษฐีที่หมดตัวในตลาดหุ้น 

เขาก็แค่…คนธรรมดา 

เรียนกลาง ๆ เที่ยวพอประมาณ กินข้าวแกงบ้างร้านปิ้งย่างบ้าง ใช้ชีวิตที่ไม่มีอะไรน่าจดจำเป็นพิเศษ 

แต่แล้วโชคชะตาก็ “ให้โอกาส” เขา 

โอกาสที่หลายล้านคนบนโลกนี้อาจอิจฉาจนอยากกัดฟันร้องไห้ 

เขาได้ย้อนเวลากลับไปตอนอายุสิบขวบ 

สิบขวบ—อายุที่ยังมีฟันหลอ มีน้ำลายเปื้อนหมอน และมีประวัติเปียกที่นอนยาวเป็นหางว่าว 

สิบขวบ—ช่วงเวลาที่เขายังไม่รู้จักคำว่า “ธุรกิจ” ด้วยซ้ำ 

แต่ตอนนี้…เขารู้แล้ว 

รู้ทั้งวิธีหาเงิน 

รู้ว่าควรสร้างอะไร 

และรู้ว่าต้องเริ่มจากใคร 

แทนกัดฟันยอมรับความจริงใหม่ในร่างเด็กรุ่น ป.6 พร้อมเสียงแม่ที่ลอยมาแต่ไกลเหมือนจะตอกย้ำความอนาถในอดีต 

“ตาไท ขับรถระวัง ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวแทนมันแอบเยี่ยวใส่รถตาอีก เมื่อวานไม่ให้มันไปเล่นกับพี่ วันนี้เลยเยี่ยวใส่ที่นอนให้แม่ซักอีก!” 

เสียงหัวเราะของญาติ ๆ ดังก้องจากท้ายรถ 

แทนฟาดหัวกับเบาะ “แม่จะพูดทำม้ายยย!!” 

การย้อนเวลากลับมาเป็นเด็กสิบขวบในปี 2557 ไม่ได้แปลว่าเริ่มใหม่แบบหล่อ ๆ 

มันแปลว่าเริ่มใหม่แบบ… “เปียก ๆ” 

แต่แทนไม่สน 

เขาไม่อยากกลับมาเพื่อแค่เรียนดีขึ้น 

หรือสอบติดโรงเรียนที่ดีกว่า 

หรือทำให้แม่ภูมิใจมากขึ้น 

เขากลับมาเพื่อสร้างบางอย่าง 

เริ่มจากกลุ่มเด็ก ป.4 หัวโตที่ยังขายของไม่เป็น 

สานต่อกลุ่ม “ลัคกี้แมน” ที่ตั้งไว้ในอดีต 

ปั้นมันให้กลายเป็นเครือข่าย 

วางรากฐานเพื่อเติบโต 

แล้วทำให้ “พวกผู้ใหญ่” ต้องยอมรับว่า เด็กก็โตมาเป็นผู้ประกอบการได้ 

เขากลับมาเพื่อคว้าโอกาส…ที่คนเป็นล้านมีแค่ในฝัน 

สารจากนักเขียน…. 

นี้เป็นเรื่องเเรกที่ผมเขียนจริงจัง ติชมได้นะครับ เเต่อยากเเรงนะเดียวผมร้องไห้🥲