เสือร้ายใต้อาณัติ

สิ่งเดียวที่เขาต้องการ 

มีเพียงทำให้เธอร้องครางเท่านั้น 

เจ้าชู้ 

ปากหวาน 

เล่ห์เหลี่ยม 

ล่อลวง 

แถมยัง...หื่นกามอีกต่างหาก 

————————— 

*** 

[พระเอก] ไทป์หมาแก่ไซบีเรียน vs [นางเอก] หมาเด็กชิวาว่า 

ขี้ยั่ว อ้อนตีน vs ปากจัด กัดเก่ง 

เสพติดเรื่องบนเตียง vs รังเกียจผู้ชายมือไว 

หากเธอเป็นไฟ เขาก็จะเป็นน้ำมันที่คอยยุยง ปลุกปั่นไฟนั้นให้ร้อนแรง 

และโชติช่วงยิ่งกว่าที่เคย 

-------- 

. 

. 

. 

เนื้อหาบางส่วน 

------- 

“ดาลิน…” 

เสียงละมุนหูค่อย ๆ ดึงเธอออกจากภวังค์ มือหนากุมมือน้อยเอาไว้แน่น ก่อนจะพาปลายนิ้วเล็กเลื่อนลงต่ำ... 

“ตรงนี้…” 

เขาให้เธอสัมผัสตรงนั้น... 

เบื้องล่างของร่างกาย 

หรือจะเรียกว่าส่วนกลางกายที่ขยายตัวอย่างเกร็งเครียดใต้เนื้อผ้าบางเบาของโรงพยาบาล 

“พี่ให้ชิมตรงนี้…” แววตาคมกริบสะท้อนความปรารถนาออกมาโจ่งแจ้ง ไม่คิดซ่อนเร้นความรู้สึก 

ใบหน้าคมคายเผยยิ้มกว้างอย่างพึงใจ ยิ่งกดปลายนิ้วของเธอให้สัมผัสความขึงตึงได้เต็มที่ สีหน้าอันเปี่ยมด้วยความรู้สึกดียิ่งปรากฏเด่นชัดขึ้น 

“ทำให้พี่รู้สึกดีสิ…” 

ดูเหมือนเขาจะผ่อนคลายเมื่อเห็นว่าเธอไม่ดื้อดึง ดาลินจึงขืนใบหน้าขึ้นเพื่อสบตา ส่วนอีกฝ่ายจ้องกลับตาเป็นมัน ประกายวาววับผุดวาบในดวงตาด้วยตัณหาที่รุนแรง 

ไร้เสียงในลำคอ เธอก้มหน้าครุ่นคิดอีกครั้งอย่างล่องลอย ก่อนจะครางหึออกมาโดยลืมตัว ร่างอ่อนบางสั่นระริก ห้ามตัวเองไม่ทัน…เธอนี่มันโง่จริง ๆ 

แทนที่จะหนีตาย...หรือยอมให้เสือจับกินง่าย ๆ 

กลับกัน...ทำไมไม่ลองชิมมันสักคำเลยล่ะ? 

แค่ปากชุ่มเลือดนิดหน่อยเองจะเป็นไรไป 

ดาลินเชิดหน้า กวาดเลียริมฝีปาก ก่อนสยายยิ้มกว้างอย่างยั่วยวน 

ท่าทางนั้นทำโรลันสะดุ้งวาบ ทว่ายังคงงุนงงในความรู้สึกที่คาดเดาไม่ได้...เธอดูเซ็กซี่ขึ้นอย่างน่าพิศวง แต่อีกนัยกลับมีประกายบางอย่างก่อตัวขึ้นจนดูอันตราย 

ฝืนกลืนลมหายใจ... 

เขาพิศวาสเธอไม่คลาย หากแต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะโดนเหยื่อน้อยขย้ำให้ตายอย่างไรไม่รู้ เสี้ยววินาที ดาลินก้มลงฉับไวทว่ามือหนารับหน้าทัน... 

หอบกระชั้น ‘เกือบแล้วไหมล่ะ!!!’ 

“อย่ากัดพี่นะ!” ร้องเสียงตึงเครียด คนตัวเล็กจึงผงกหน้ารับ ยิ้มกลับอย่างท้าทาย 

“หึ ทำไม…เห็นบอกให้ชิม ก็จะชิมอยู่นี่ไง” 

“พี่แค่ให้ชิม…ไม่ได้กะจะให้กลืนกินทั้งอัน!!!” 

“โทษที…” ยักคิ้ว กดเสียงเข้ม “พอดีเป็นคนกินดุ จะกินทั้งทีก็ต้องกินให้เกลี้ยง” ซุกใบหน้าลงอีกครั้งอย่างไม่เลิกรา หากแต่มือหนารั้งคอเอาไว้ก่อน 

“ไม่ได้!!!” โรลันตวาดลั่นจนสะท้านไปทั้งตัว ก่อนจะแผ่วเสียงลงอย่างอ้อนวอน “อันนี้พี่หวง~” 

อย่างที่คิด... ‘เผลอไม่ได้เลย เด็กแสบ’