"ผมจะทำให้คุณชินกับผมมากขึ้น จะได้ไม่หลบหน้าหนีผมไปอีก”
นิ้วมือของภูเมฆแตะลงบนเรียวขาอ่อนด้านในของอัมพิกาอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความจงใจนั้น ทำให้อัมพิกาตัวเกร็งขึ้นเล็กน้อย ภูเมฆไม่ละความพยายาม เขาสอดมือเข้าไปภายใต้ชายกระโปรงของเธออย่างช้าๆ ล่วงล้ำเข้าไปสัมผัสกับเนื้อผ้าชั้นในตัวจิ๋วที่กั้นกลางอยู่
จากนั้น นิ้วมือของภูเมฆก็เริ่มลูบไล้บริเวณหว่างขาของเธออย่างละมุนละไม สัมผัสที่แผ่วเบาแต่เร้าอารมณ์นั้น ทำให้อัมพิกาพยายามขยับตัวหนี แต่แขนแข็งแรงของภูเมฆที่โอบรอบเอวเธอไว้กลับกระชับแน่นขึ้น จนเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้
"อย่านะคะ คุณภูเมฆ ดิฉันขอร้อง" อัมพิกาเสียงสั่นเครือ
ภูเมฆไม่ตอบ เขายังคงลูบไล้บริเวณนั้นอย่างต่อเนื่อง ไม่สนใจท่าทีขัดขืนและคำร้องขอของเธอ นิ้วมือของเขาค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในร่องลึก เริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ แต่หนักแน่น
อัมพิกาเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดลอดออกมา แต่ภูเมฆกลับใช้นิ้วหัวแม่มือกดคลึงบริเวณจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธออย่างจงใจ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่ตรงจุดนั้น ทำให้ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วร่างกายของเธอ จนในที่สุด เธอก็เผลอร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"อื้อ..."
ภูเมฆได้ยินเสียงครางแผ่วเบานั้น เขารู้สึกพอใจ เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาจ้องมองใบหน้าของอัมพิกาอย่างแน่วแน่ สังเกตปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่แสดงออกถึงความเสียวซ่านและความพึงพอใจอย่างชัดเจน เขายังคงขยับนิ้วมือเข้าออกอย่างต่อเนื่อง ตาจ้องมองใบหน้าของอัมพิกาที่เริ่มแดงระเรื่ออย่างพึงพอใจ ราวกับกำลังควบคุมทุกความรู้สึกของเธอ
ภูเมฆสังเกตอาการสั่นสะท้านและสีหน้าที่แสดงออกถึงความเสียวซ่านของอัมพิกาด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับขณะที่เขารับรู้ถึงปฏิกิริยาทางร่างกายที่เธอพยายามควบคุม
นิ้วมือของภูเมฆเคลื่อนไหวในร่องลึกเร็วขึ้นและถี่ขึ้น ราวกับต้องการเร่งเร้าให้เธอไปถึงจุดหมาย อัมพิกาตัวเกร็ง กระตุกเล็กน้อย และสั่นเทาไปทั้งร่าง เธอยกมือขึ้นปิดปากสนิท พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นเสียงกรีดร้องที่กำลังจะหลุดลอดออกมาในช่วงเวลาสุดท้ายแห่งความรู้สึก
ในที่สุด ร่างกายของอัมพิกาก็กระตุกอย่างรุนแรงอีกครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ สงบลง เธอหายใจหอบถี่ ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อซึมตามไรผม ความรู้สึกเสียวซ่านยังคงหลงเหลืออยู่ ทำให้ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทาเล็กน้อย
เมื่ออัมพิกาเริ่มคลายตัว ภูเมฆจึงค่อยๆ ชักมือของตัวเองออกมา เขายังคงจ้องมองใบหน้าที่แดงระเรื่อและเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อของเธอด้วยความพึงพอใจอย่างลึกซึ้ง รอยยิ้มมุมปากของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาเป็นประกายบ่งบอกถึงความรู้สึกเหนือกว่าและความสำเร็จในการปลุกเร้าอารมณ์ของเธอ
"ผม คิดถึงเสียงร้องของคุณมาก" ภูเมฆเสียงแหบพร่า กระซิบข้างหูอัมพิกาที่ยังคงหายใจหอบถี่
Guest
