“เจ้าจับปลาได้… หรือปลาจับเจ้าไว้?”
เสี่ยวลู่ เด็กชายกำพร้าผู้เติบโตมาในหมู่บ้านชาวประมง
เขาไม่มีอาจารย์ ไม่มีตำรา ไม่มีเป้าหมายใดในชีวิต
สิ่งเดียวที่เขารู้ คือ… เมื่อลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
คลื่นจะบอกความลับ และทะเลจะตอบแทน
เขาจับปลาด้วยใจ ไม่ใช่ด้วยเบ็ด
เขาเรียนวรยุทธ์จากสายลม ไม่ใช่จากสำนัก
และเขาสอนผู้คนด้วยความเงียบ... ไม่ใช่คำพูด
นี่คือนิยายจีนที่ไม่มีการฝึกพลัง ไม่มีศัตรูตลอดกาล
แต่มีคำถามที่เปลี่ยนชีวิต และมุกตลกที่ทำให้หัวเราะทั้งน้ำตา
เมื่อใจคือทะเล… จะต้องกลัวอะไรจากคลื่นอีกเล่า?