ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆ เขาจะได้เปลี่ยนงานมาเป็นเลขา แล้วท่านประธานของเขานั้นก็กลับเป็นคนที่เขาแอบชอบมาโดยตลอด…แต่ความฝันที่เขาฝันนั้นมันกลับทำให้เขากลัวขึ้นมา แค่เขาชอบผู้ชายครอบครัวเขากลับรังเกียจเขามาก เขาทนอยู่ที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็กแต่ก็เหมือนไม่เคยมีตัวตนที่บ้านหลังนี้เลย ความฝันครั้งนั้นมันทำให้เขาไม่อยากมีจุดจบเหมือนในฝัน….
เมื่อ ‘ขั้วฟ้า’ เติบโตมากับความเงียบงันในบ้านหลังใหญ่ ที่ไม่มีคำว่ารัก ไม่มีของขวัญ ไม่มีแม้แต่คำปลอบโยน
จนกระทั่งเขาได้พบกับ ‘คราม’ ผู้ชายใจเย็นที่เหมือนสีของท้องฟ้ายามค่ำ ไม่เร่าร้อนแต่มั่นคง
ระหว่างความรู้สึกที่ไม่กล้าเรียกว่ารัก กับความเจ็บปวดจากอดีตที่ยังไม่คลาย
ทั้งสองคนต้องพาตัวเองข้ามผ่านข่าวลือ บาดแผล ความคาดหวังของครอบครัว และเงาของคนในอดีต
เพราะเมื่อขั้วฟ้าพบกับครามท้องฟ้าที่เคยว่างเปล่าก็เริ่มมีชีวิตขึ้นอีกครั้งเขาขอรักคนที่เขาอยากจะรักแค่นั้นเลย
“ผมปะเปล่าครับ”
“หึ คุณเลขาไม่ได้ชอบผมจริง ๆ หรอครับ แต่สายตาคุณมันฟ้องนะ”
“คุณครามคงจะเข้าใจผิดแล้วครับ”
ใครจะบอกกัน ถ้าเขาบอกออกไปแล้วเขาโดนไล่ออกขึ้นมาเขาจะทำยังไง ความรู้สึกที่เขาเก็บเอาไว้นานแสนนานนี้เขาก็ขอเก็บมันเอาไว้แบบนี้ได้ไหม
.
…
.
“ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่คุณต้องการคืออะไร แต่ถ้าคุณไม่เร่ง ผมก็อยากจะลองดู” ครามไม่ตอบ เขายื่นมือมาจับมือของขั้วฟ้าไว้เบา ๆ
“แค่นั้นก็พอแล้วครับ” และในค่ำคืนนี้ ไม่มีคำสารภาพ ไม่มีอนาคตถูกวางเอาไว้ล่วงหน้ามีเพียงมือสองข้างที่จับกันไว้แน่น บนผืนทรายที่เย็นลงเรื่อย ๆ และใจสองใจที่ค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้กันมากขึ้นอย่างช้า ๆ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีการเหยียดเพศทั้งวาจาและการกระทำ
มีการกล่าวถึงการใช้ของมีคมในการจบชีวิต
ทั้งนี้ขอให้นักอ่านทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ถ้ามีผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ
สามารถพูดคุยติชมกันได้เลยนะคะ
อัปนิยายทุกวัน อังคาร พฤหัสบดี เสาร์ อาทิตย์ (หรือทุกวันแล้วแต่สถานการณ์)
ยังไม่ตรวจคำผิด
ฝากกดติดตามด้วยนะคะ
Guest
