“รับผิดชอบเราเดี๋ยวนี้นะ”
คำเอ่ยบอกที่เอ่ยออกมาจากปากของเด็กที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทำให้ธีรยาหันกลับไปมองคนที่เอ่ยคำพูดนั้นออกมาอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นกอดอกพร้อมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด
“รับผิดชอบอะไร”
“รับผิดชอบเราเรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวนี้”
ธีรยามองคนตรงหน้าพร้อมทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง เธอควรเป็นฝ่ายเรียกร้องไม่ใช่เหรอ เมื่อเหตุการณ์เมื่อคืนเป็นเด็กตรงหน้าที่เป็นฝ่ายเอาเปรียบเธอ อีกทั้งเธอยังเมามากอีกต่างหาก
“รับผิดชอบอะไร พี่ไม่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย”
ปรวีร์ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวธีรยามากกว่าเดิม
“จะเราทำหรือคุณทำ จุดจบมันคือเราได้กัน ดังนั้นคุณต้องรับผิดชอบเรา”