ทะลุมิติมาเป็นตัวประกอบที่เหนือกว่านางเอกในนิยายยุค80

เกริ่นนำ 

เฉิงไป๋ลู่หญิงสาววัยยี่สิบเธอเป็นคุณหนูบ้านรวยบุตรสาวของมหาเศรษฐีผู้นำเข้าเครื่องเพชรและรถยนต์หรูในเมืองปักกิ่ง และแน่นอนว่าเรื่องการศึกษาของเธอนั้นย่อมต้องเป็นโรงเรียนชั้นนำลำดับต้นๆของประเทศ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ดาราแต่กลับมีผู้คนให้ความสนใจเธอเป็นอย่างมากในฐานะเน็ตไอดอล ด้วยใบหน้าที่สวยงามน่ารักอีกทั้งความสามารถที่โด่ดเด่นและเก่งรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นดนตรี ศิลปะ กีฬา เต้นรำนั้นเธอก็ทำได้อย่างยอดเยี่ยมไปซะหมดนั่นจึงทำให้เธอกลายเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียงเทียบเท่าดาราระดับซุปเปอร์สตาร์เบอร์ต้นๆของประเทศ 

และเมื่อถึงวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดของเธอทุกปีเหล่าแฟนคลับที่ติดตามและชื่นชอบเธอต่างจะต้องส่งมอบของขวัญเพื่อมาอวยพรวันเกิดให้กับเธอทุกครั้งและปีนี้ก็เช่นเดียวกัน เธอได้รับของขวัญมากมายจากเหล่าผู้ติดตามที่ชื่นชอบเธอซึ่งของขวัญเหล่านั้นต่างก็มีราคาที่ค่อนข้างสูงเพราะส่วนใหญ่จะเป็นของแบรนHi-Endทั้งนั้นซึ่งไป๋ลู่เองก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรือดีใจแต่อย่างใดเพราะสำหรับเธอแล้วของราคาแพงๆเหล่านั้นเธอมีทุกแบรนทุกคอลเลคชั่นแล้ว แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอมากกว่าของขวัญแบรนเนมเหล่านั้นก็เห็นจะเป็นกล่องของขวัญธรรมดาๆที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษกำมะหยี่สี่ดำนั่นซะมากกว่า 

ครั้นเมื่อเธอเปิดกล่องของขวัญนั่นออกเธอกลับต้องประหลาดใจ เพราะภายในกล่องไม่ใช่สิ่งของล้ำค่าอะไรหากแต่เป็นหนังสือนิยายธรรมดาๆเล่มหนึ่งซึ่งดูไม่ได้น่าสนใจนักแต่ทว่าหน้าปกของหนังสือกับมีตัวอักษรสีแดงเขียนเอาไว้อย่างเด่นชัดว่าห้ามเปิดอ่านในเวลาเที่ยงคืน ในตอนแรกเธอก็รู้สึกตลกกับข้อความที่เขียนเอาไว้และไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับข้อความนั้นนักก่อนจะเปิดหนังสือเล่มนั้นเพียงเพื่อหวังจะลองอ่านเล่นๆแต่ทว่าเมื่อเธออ่านไปได้สักพักกลับรู้สึกว่าเนื้อเรื่องของนิยายช่างน่าติดตามจนยากที่จะปิดมันลงได้และยิ่งไปกว่านั้นชื่อของตัวนิยายตัวหนึ่งในเรื่องกลับเป็นชื่อแซ่ของเธอซะอย่างนั้นราวกับว่าเจ้าของนิยายเล่มนี้ต้องการให้ตัวของเธอเข้าไปร่วมอยู่ในนิยายด้วย แต่ที่น่าแปลกใจคือในนิยายเล่มนี้หญิงสาวที่ชื่อเฉิงไป๋ลู่กับเป็นเพียงตัวประกอบที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรมิหนำซ้ำยังไม่เก่งอะไรสักอย่างซึ่งต่างกับตัวเธออย่างสิ้นเชิง เฉิงไป๋ลู่อ่านนิยายเล่มนั้นอย่างหัวเสีย 

“อะไรกันทำไมคนเขียนนิยายถึงได้เอาชื่อฉันไปเขียนเป็นชื่อของตัวละครโง่ๆในนิยายเล่มนี้ด้วย บ้าจริงเฉิงไป๋ลู่ควรจะต้องเป็นผู้หญิงที่เก่งและโดดเด่นที่สุดสิไม่ใช่ผู้หญิงที่ไร้ความสามารถทำอะไรไม่ได้เรื่องอย่างนี้ ไม่ฉลาดแบบนี้ยังมีหน้าคิดไปแย่งพระเอกอีก อีตาพระเอกนี่ก็ไม่เห็นจะมีดีอะไรทั้งทึ่มทั้งเจ้าอารมณ์ชอบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลเหมาะสมแล้วกับแม่นางเอกเจ้าน้ำตานั่นไม่รู้จะต้องไปแย่งชิงทำไม ถ้าเป็นฉันจริงๆฉันคงเลือกลั่วชิงไห่ไปแล้วถึงจะมีบทบาทเป็นแค่ตัวรองก็เถอะ หากเป็นในชีวิตจริงผู้ชายอย่างเขาสมควรได้รับตำแหน่งพระเอก ผู้ชายอะไรทั้งแสนดีเป็นสุภาพบุรุษแล้วยังร่ำรวยอีกต่างหาก ถ้าไม่ใช่ในนิยายคนที่สมควรถูกแย่งควรเป็นเขามากกว่าไอ้เจ้าพระเอกขี้เก๊กนั่นเป็นล้านเท่า”เธอบ่นพึมพำอย่างขัดใจจนลืมไปว่าหน้าปกนั่นได้เขียนคำเตือนว่ายังไง 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง.....แต่แล้วจู่ๆเสียงนาฬิกาแขวนผนังก็ดังขึ้น เฉิงไป๋ลู่รีบเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาเรือนนั้นในทันที 

“เหอะ เที่ยงคืนแล้วงั้นเหรอบ้าจริงนี่ฉันนั่งอ่านนิยายบ้าๆนี่จนถึงเที่ยงคืนเลยอย่างนั้นเหรอ” 

เธอค่อยๆวางหนังสือนิยายเล่มนั้นลงก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่ทันใดนั้นจู่ๆหนังสือนิยายเล่มนั้นกลับมีแสงสว่างวาปขึ้น เฉิงไป๋ลู่ที่เห็นอย่างนั้นก็ถึงกับตกใจ เธอค่อยๆเอื้อมมือไปที่หนังสือเล่มนั้นเพียงเพราะอยากรู้ว่าแสงนั่นมาจากที่ไหนแต่แล้วแสงนั้นกลับดูดตัวของเธอเข้าไปในหนังสือนิยายซะอย่างนั้น 

ฝากติดตามนิยายด้วยนะคะทุกคน ขอบคุณค่ะ