"ลูเซียน่า วอลเลซ เจ้า… ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานลอบวางยาพิษ และสมรู้ร่วมคิดกับกบฏต่อราชบัลลังก์"
เสียงทหารประกาศโทษดังสะท้อนกำแพง ราวกับโซ่ตรวนที่รัดรึงฉันให้จมอยู่ในเงามืดของชะตากรรม ฉันหัวเราะในลำคอ แค่นเสียงแหบแห้งออกมา รสชาติของโลหิตเค็มฝาดไหลซึมจากมุมปาก
พิษที่พวกเขากล่าวหา… มันเป็นของใครกันแน่?
.
.
.
.
.
.
.
______________________________
ลูเซียน่าทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ชุดเดรสที่แหวกสูงเผยเรียวขาเนียนอย่างไม่ตั้งใจ หรืออาจตั้งใจ
เธอมองชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนประสานสายตากัน แล้วหลุบตาลงช้า ๆ ก่อนจะแกล้งถอนหายใจอย่างเว้าวอน
“สองคนนี้…จะยืนมองอีกนานไหมคะ หรืออยากให้ข้าลุกไปเชิญด้วยตัวเอง?”
คาล สะดุดเล็กน้อย ขณะที่ นิคโคลัส กะพริบตาเชื่องช้าอย่างคนไม่คาดว่าลูเซียน่าจะกล้าพูดแบบนั้น
หญิงสาวเอนตัวลงนอนตะแคง ปลายผมยาวสยายไปตามหมอนนุ่ม ดวงตาคู่นั้นกวาดมองพวกเขาช้า ๆ แล้วกระตุกยิ้มเล็กน้อย
“คืนนี้…ข้าไม่อยากนอนคนเดียวเลย”
เสียงของเธอนุ่มราวกระซิบแต่เร้าอารมณ์เสียจนอากาศแทบจะร้อนขึ้นทันที
“ใครก็ได้...หรือทั้งสองคน...จะช่วยปลอบข้าไหม”
______________________________
Guest
