เปิดโปง เปิดอ่านฟรี

ต้องตายืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของลานหน้าเมรุ มือกุมกันแน่น หน้าเธอเรียบสงบแต่แววตานั้นกลับเปียกชื้น 

เธอไม่ขอเข้าไปใกล้เมรุ ไม่เข้าไปแสดงตัว ไม่เข้าไปรบกวนครอบครัวของน้ำหนึ่ง เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ แม้หัวใจจะเรียกร้องให้ยืนข้างโลงของเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย 

คุณแม่ของน้ำหนึ่งเดินผ่านมาทางเธอ ก่อนจะหยุดและจับมือเธอแน่น แม่ไม่พูดอะไร เพียงแต่มองเธอด้วยสายตาเข้าใจและเศร้าแสนลึก 

มืออ่อนโยนคู่นั้นลูบแขนเธอเบา ๆ 

"ขอบใจนะลูกที่ยังอยู่" พูดเพียงเท่านั้น แม่ก็เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ต้องตายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว 

เสียงฝีเท้าหนักตามมาในไม่กี่วินาที เธอหันไปพบกับ นที สีหน้าเคร่งเครียดดุดัน แววตาเต็มไปด้วยคำถามและความเกลียดชัง เขามองเธอ ร่างสูงยืนตระหง่านราวกับภูเขาหินผา 

"ตอนที่น้องฉันไป เธออยู่ที่ไหน?" เสียงเขาต่ำและแน่นยิ่งกว่าพายุ 

ต้องตาไม่ตอบ ริมฝีปากเม้มแน่น 

"ทำไมถึงปล่อยให้น้องฉันไปคนเดียว?" เสียงของเขาเริ่มสั่น ความสะเทือนใจเริ่มแทรกผ่านความโกรธ 

"ทำไม" 

ต้องตาก้มหน้า แววตาสั่นไหว มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ 

"ฉันไปไม่ทัน" เธอเอ่ยเบา ๆ "ฉันตามไป แต่ช้าเกินไป" นทีหัวเราะเยาะในลำคอ ราวกับไม่เชื่อ 

"แล้วยังมีหน้ามายืนอยู่ที่นี่อีก?" เขาจ้องเธอเขม็ง "เธอกล้าดียังไง" 

ต้องตาสูดลมหายใจเข้าลึก พูดทั้งที่เสียงสั่น 

"เพราะที่นี่เป็นที่ที่หนึ่งอยู่" เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทั้งน้ำตา 

"ฉันขอโทษฉันรู้ว่ามันไม่พอ แต่นี่คือที่ที่ฉันอยากยืน เพื่อบอกลาเพื่อนของฉัน" 

ความเงียบตกลงระหว่างทั้งสอง เสียงพระสวดแว่วไกล ๆ พร้อมเสียงสายลมที่พัดเอาเถ้าธูปลอยตามอากาศ