หนี้แค้นแสนรัก

เมฆา สมุทรธาดา ผู้บริหารสูงสุดของธาดากรุ๊ปในวัย30 นั่งมองเอกสารและรูปถ่ายของหญิงสาวสองคนบนโต๊ะทำงานของเขา คนนึงสวยเฉียบแววตาเย้ายวนมีเสน่ห์น่าหลงใหล อีกคนสวยหวานแววตาเป็นประกายสดใส ทั้สองคนล้วนถ่ายรูปอยู่ในเฟรมเดียวกับน้องชายของเขาทั้งรูปคู่และแบบหมู่สามคน แววตาเย็นชาแข็งกร้าวจ้องเขม็งอยู่ที่รูปของสองสาว พูดเบาๆกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้อย่างสาสมเตรียมตัวได้เลย"

ในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง แพรวพรรณกำลังเลือกชุดราตรีเพื่อใช้ในงานเลี้ยงต้อนรับหุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัท ส่วนลลินก็เดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย เมื่อแพรวพรรณเลือกชุดที่ถูถใจได้แล้วก็เอ่ยถามลลิน

"เลือกได้หรือยัง"

"ลินไม่ค่อยชอบงานแบบนี้ไม่ไปได้มั้ยคะพี่แพรว" พี่สาวย้อนกลับมาเสียงสะบัด

"ถ้าเธอไม่ไปใครจะคอยถือกระเป๋าให้พี่ล่ะงั้นชั้นเลือกให้ก็แล้วกัน"

ลลินชะงักมือที่กำลังเลือกเสื้อผ้าแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะรับรองเพื่อรอแพรวพรรณลองชุด ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่จำความได้ลลินโตมาด้วยการเลี้ยงดูของยายเพียงคนเดียว เมื่อยายเสียชีวิตลง ด้วยความสงสารลุงกับป้าที่มีฐานะดีมากทั้งด้านทรัพย์สินเงินทองและหน้าตาทางสังคม จึงรับเธอมาเลี้ยงตั้งแต่อายุห้าขวบ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงถูกส่งตัวไปสถานสงเคราะห็แล้วเพราะยายที่เลี้ยงเธอมาก็ไม่ใช่ยายแท้ๆ จนถึงตอนนี้ที่เธออายุ20แล้ว เธอเติบโตมาพร้อมกับแพรวพรรณซึ่งแก่กว่าเธอห้าปี ซึ่งเป็นไม่ได้ที่เธอจะถูกปฏิบัติจากแพรวพรรณเหมือนญาติ ด้วยนิสัยเอาแต่ใจไม่ยอมเป็นสองรองใคร แพรวพรรณจะกดเธอให้เป็นรองอยู่ตลอดในทุกๆเรื่อง ลลินจบแค่มัธยมปลาย เป็นความคิดของแพรวพรรณที่ไม่ให้เธอเรียนต่อ ซึ่งเธอเองก็โต้แย้งหรือเรียกร้องอะไรไม่ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ที่แพรวพรรณพาเธอมาด้วยก็แค่ให้มาเป็นคนช่วยถือของเท่านั้น แต่ลุงและทุกคนในบ้านต่างรักและเอ็นดูลลินกันทุกคน โดยเธอจะช่วยเหลืองานในบ้านทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้ เพราะรู้ดีว่าตัวเธอเองเป็นเพียงผู้อาศัยเท่านั้น บุญคุณที่ลุงกับป้าเลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนก็มากมายจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงหมด ดังนั้นเธอจึงไม่คิดโกรธเคืองหรือน้อยเนื้อต่ำใจในเรื่องนี้

เมื่อกลับถึงบ้านแพรวพรรณรีบเอาชุดที่ซื้อมาอวดคนทั้งบ้านอย่างสนุกสนานไม่พ้นที่จะเรียกให้ลลินหยิบโน่นหยิบนี่ให้ ซึ่งคนรับใช้ในบ้านเห็นจนชินตาทุกคนต่างห็นใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงรักเอ็นดูและเคารพลลินเหมือนเป็นลูกสาวของบ้านเช่นเดียวกับเจ้านายคนอื่นๆ

เมื่ออวดชุดจนพอใจแพรวพรรณก็มานั่งเกาะแขนผู้เป็นแม่อย่างประจบ "ลินขอใส่สร้อยเพชรของคุณย่านะคะ เพราะงานนี้แพรวต้องเด่นที่สุดในงาน"

ในงานเลี้ยงสุดหรูหราถูกจัดขึ้นในโรงแรมอันดับหนึ่งคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่เข้าร่วมอย่างมากมาย หญิงสาวทุกคนในคืนนี้แข่งกันแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มที่ เพราะตัวเอกของงานนี้คือ เมฆา สมุทรธาดา ผู้บริหารสูงสุดของธาดากรุ๊ปและทายาทแห่งตระกูลสมุทรธาดา เขาเพิ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศได้ไม่นานจึงไม่ค่อยมีใครเคยเห็นตัวจริง แต่ข่าวคราวความสามารถและภาพลักษณ์ที่เปรียบได้ดังชายในฝันกลับได้รับความสนใจอย่างมากเพราะธุรกิจในต่างประเทศของเขาล้วนประสบความสำเร็จอย่างยอดเยี่ยมมีมูลค่าทางธุรกิจมหาศาล ที่สำคัญเขายังโสดจึงเป็นที่หมายปองของสาวสวยไฮโซทุกวงการธุรกิจเลยทีเดียว

ทุกครั้งที่ลลินมางานเลี้ยงแบบนี้เธอจะหลบไปอยู่ตรงส่วนของว่าง ขนมทานเล่น ในขณะที่แพรวพรรณจะเดินทักทายอวดโฉมโปรยเสน่ห์ไปทั่วจนเป็นจุดเด่นแทบทุกงานที่เธอปรากฎตัว

บนชั้นลอยของห้องจัดงานเลี้ยงชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสมส่วน ในชุดสูทสากลเข้ารูปทำให้ร่างสูงโปร่งดูสะดุดตามากยิ่งขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหนา ดวงตาคมเข้ม กวาดสายตาไปรอบๆบริเวณงานด้านล่างช้าๆ แล้วไปหยุดอยู่ที่สาวน้อยในชุดราตรีสีฟ้าสดใสรูปแบบเรียบง่ายแต่ทำให้คนมองสะดุดตาอย่างช่วยไม่ได้ การม้วนผมเป็นมวยไว้ด้านบน เผยให้เห็นวงหน้ารูปไข่สดใสชัดเจน เธอไม่ได้สนใจพูดคุยกับใครจดจ่ออยู่กับขนมหวานตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน ถัดไปเป็นกลุ่มสาวสวยที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน

เมฆาค่อยๆเดินลงมาจากชั้นลอยตรงไปยังสาวน้อยที่เขามองอยู่เมื่อครู่อย่างช้าๆ "สวัสดีครับถ้าไม่รังเกียจผมขอยืนข้างๆตรงนี้ได้มั้ย เผอิญไม่ค่อยรู้จักใครน่ะครับ" หญิงสาวเงยหน้ามองเขา ก่อนมองไปรอบๆไม่แน่ใจว่าเขาพูดกับเธอหรือเปล่า เขาจึงเอ่ยดักขึ้น "คุณนั่นแหละครับไม่มีใครแล้ว" เธอจึงหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งพร้องส่งยิ้มสดใสให้เขา "เชิญตามสบายค่ะ" แล้วหญิงสาวก็กลับไปสนใจขนมหวานตรงหน้าเหมือนกับว่าชายหนุ่มข้างๆไม่มีตัวตน จึงไม่ได้เห็นสายตาเย็นชาดุดันที่จ้องมองเธออยู่ในตอนนี้ เวลาผ่านไปซักครู่เมื่อรู้สึกอิ่ม หญิงสาวจึงเริ่มกลับมาสนใจสถานการณ์รอบตัวอีกครั้ง สาย ตาเย็นชาดุดันเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นปรกติเมื่อหญิงสาวหันมามองเขาอีกครั้ง "ไม่ชอบงานแบบนี้เหมือนกันเหรอคะ" หญิงสาวชวนคุย "ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ครับนอกจากจำเป็นจริงๆถึงจะมา" ชายหนุ่มตอบ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวชวนคุยอย่างเป็นธรรมชาตืไม่เสแสร้งเคอะเขิน หรือเป็นเพราะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ทั้งสองคุยกันอยู่พักใหญาก่อนที่ชายหนุ่มกจะขอตัวจากไป หญิงสาวมองตามหลังไปนึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงคุยกับเขาได้เป็นเวลานานพอสมควร เพราะปรกติเธอจะไม่คุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคนแปลกหน้าในงานเลี้ยงแบบนี้

เมื่อใกล้ถึงเวลาเริ่มงานทุกคนจึงทยอยไปรวมตัวกันด้านหน้าเวทีโดยเฉพาะสาวสวยทั้งหลายเพื่อจะได้มีโอกาศอยู่ใกล้ทายาทมหาเศรษฐีหนุ่มโสดแห่งวงการธุรกิจให้มากที่สุด รวมถึงแพรวพรรณด้วยเช่นกันผู้ดำเนินงานกล่าวเปิดงานและกล่าวนำถึงความร่วมมือของสองตระกูลในแวดวงธุรกิจ จากนั้นก็ถึงเวลาปรากฎตัวของ เมฆา สมุทรธาดา แสงไฟที่ส่องไปยังร่างของชายหนุ่มยิ่งเพิ่มความหล่อเหลาน่าหลงใหลเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าเลยที่เดียว เสียงปรบมือดังสนั่นเหมือนงานแฟนมีตของศิลปินดังกับแฟนคลับ ชายหนุ่มกล่าวสั้นๆขอบคุณในความร่วมมือทางธุรกิจที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ จากนั้นเป็นการเซ็นต์สัญญาร่วมกัน ต่อมาก็เป็นการถ่ายรูปของคู่สัญญาที่ลลินเห็นไกลๆก็มีคุณลุงคุณป้า เมฆาและผู้ติดตามสองคนเพราะอยู่ไกลจึงเห็นหน้าไม่ชัด ที่ขาดไม่ได้ก็คือแพรวพรรณที่เดินขึ้นบนเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือ เธอถือโอกาศเข้าไปยืนข้างๆเมฆาพร้อมส่งสายตาทักทายเชิญชวนอย่างไม่ปิดบัง ชายหนุ่มสบตาตอบด้วยสายตาแพรว พราวไม่แพ้กัน แต่ความคิดของเขาตอนนี้เขาเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการจริงๆคืออะไร

เมื่อเริ่มรู้สึกเบื่อลลินหลบออกมานั่งเล่นที่ริมสระน้ำด้านข้างห้องจัดงาน หญิงสาวนั่งใช้มือแกว่งน้ำเล่นไปมา จึงไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเมฆาที่เดินมาหยุดมองอยู่ด้านหลังเงียบๆ เมื่อลุกขึ้นเพื่อกลับเข้าไปในงานจึงปะทะกับร่างของชายหนุ่มอย่างไม่ทันระวังจนเซถอยหลัง ชายหนุ่มคว้าเอวบางไว้ได้ทันดึงกลับมาอย่างปลอดภัย ความตกใจทำให้หญิงสาวกอดเขาไว้แน่นเพราะกลัวตกน้ำ ชายหนุ่มโอบเอวหญิงสาวไว้หลวมๆอย่างสุภาพ "ขอโทษจริงๆครับที่ทำให้ตกใจ" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว รีบปล่อยมือที่กอดเขาไว้แน่น ทั้งตกใจทั้งอายจนทำอะไรไม่ถูก "ไม่เป็นไรค่ะต้องขอบคุณมากกว่าที่ดึงไว้ทันไม่งั้นลินคงตกน้ำไปแล้ว" "ชื่อลินเหรอครับงั้นขอทำความรู้จักได้มั้ยครับผมชื่อเมฆ" ชายหนุ่มพูดอย่างสุภาพด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำฟังแล้วสบายหู "ได้ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" หญิงสาวยิ้มสดใสยื่นมือให้เขาเพื่อทักทาย ชายหนุ่มยื่นมือใหญ่แข็งแรงไปจับมือเล็กๆนุ่มนิ่มเขย่าเบาๆ "ยินดีมากเช่นกันครับ" ทั้งคู่เดินมานั่งคุยกันที่เก้าอี้ริมสระ

"ทำไม่ออกมาล่ะครับข้างในไม่สนุกเหรอ"

"อึดอัดนิดหน่อยค่ะ เลยออกมาสูดอากาศ"

"ดูคุณลินจะไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงแบบนี้จริงๆ"

"ค่ะ แต่เลี่ยงไม่ได้ก็ต้องมา"

ต่างคนต่างนั่งมองท้องฟ้าอย่างเงียบๆก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยขึ้น

"ลินขอตัวเข้าข้างในก่อนนะคะ ไปพร้อมกันมั้ย"

"ไม่ล่ะครับผมว่าจะกลับเลย เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า" ชายหนุ่มตอบพร้อมตั้งคำถาม

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะไปก่อนนะคะ" ชายหนุ่มมองตามหลังหญิงสาวที่เดินหายเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงด้วยสายตาที่ไม่ได้เย็นชาดุดันเหมือนเดิม

"เราจะได้เจอกันอีกแน่นอนสาวน้อย"