หลงเสน่ห์ภรรยาในเรือนหอร้าง

“ขอโทษค่ะ” หงส์กล่าวคำขอโทษ ก่อนจะปรายตามองคู่กรณี

ความชาดิกพลันจู่โจมเข้าใส่จนไม่อาจขยับปากเอ่ยคำใด ๆ ได้อีก เมื่อคู่กรณีเป็นชายหญิงคู่หนึ่ง

ฝ่ายชายทำหน้าที่เข็นรถ โดยมีฝ่ายหญิงหยิบของสดใส่รถเข็น ภาพตรงหน้าหวานและอบอุ่นจนใคร ๆ ต้องอิจฉา

อาจรวมเธอด้วยหากว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่สามีของเธอ

“คุณภูสิงค์…”

เขาออกมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วผู้หญิงสวยข้างกายเขาคือใคร

เจ้าของชื่อปรายตามองเกี่ยวเข้ากับดวงตาหงส์ เขาไม่มีความตกใจหรือประหลาดใจใด ๆ ที่พบหน้าภรรยาในตอนที่อยู่กับผู้หญิงคนอื่น

การแต่งงานจะไม่มีการจดทะเบียน ก่อนคำพูดของคุณภิพีจะแทรกเข้ามา

หรือเป็นเธอที่ควรตกใจ

“ใครเหรอคะภู”

เธอต้องตกใจสินะ

ดวงตาที่สอดส่องความจริง บังเอิญเห็นแหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย เป็นแหวนแบบเดียวกับเธอ หากแต่เพชรที่ตกกระทบนัยน์ตาเด่นหรา เทียบกับแหวนแต่งงานที่เธอสวมใส่แล้ว เป็นแค่เศษธุลีเล็ก ๆ จากเพชรเม็ดนั้นนเท่านั้น

ภรรยาหรือคนรักของคุณภูสิงค์กัน

แล้วเธอ…เป็นภรรยาของเขาหรือเปล่า

หงส์ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะมองชายหนุ่มที่เธอตั้งใจอยากเป็นภรรยาที่ดีของเขา

เขายังคงมองมานิ่ง ๆ เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน

มือเรียวพนมมือยกไหว้ “สวัสดีค่ะคุณภูสิงค์” ก่อนจะเบี่ยงไปไหว้…ภรรยาของเขาเหรอ “สวัสดีค่ะ”

เธอไม่ได้ตอบคำถามว่าตัวเองเป็นใคร และไม่คิดอยู่ฟังคำตอบด้วย เร่งเท้าออกมาให้ไวที่สุด

เมื่อห่างไกลสองสามีภรรยาแล้ว ฝีเท้าก็ชะลอลง ลำคอระหงหักเป็นปลาทู หงส์บึนปากมองของสดมากมาย

ความตั้งใจตลอดหลายเดือนมานี้มันสูญเปล่า ทั้งยังไร้ราคา ขนาดที่เขาออกมาก็ไม่บอกเธอสักคำ ไหนจะความจริงที่ว่าคุณภูสิงค์มีคนที่รักอยู่แล้ว

“เข้าพิธีแต่งงานกับสุนัข…เธอน่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้นนะหงส์”