รัตติกาลซ่อนฝัน

ผมนั่งที่โต๊ะตัวเดิมในร้านกาแฟเก่า ที่ผมไม่ควรจะกลับมาอีกแล้ว 

กลิ่นกาแฟไหม้คลุ้งอยู่ในอากาศ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมหายใจสะดวกขึ้น 

ไฟนีออนกะพริบวูบวาบเหมือนกำลังส่งสัญญาณเตือนบางอย่าง ผมเห็นเงาใครบางคนยิ้มให้จากมุมมืด แต่เมื่อผมหันไป... ไม่มีใครเลย 

แล้วทำไม ผมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้? 

“ฝันอีกแล้วสินะ” ผมพึมพำ 

แต่ฝันนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ มันกว้างขึ้น ลึกขึ้น และ… อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก 

ร้านกาแฟเก่าที่ควรจะเป็นที่พักใจ กลับกลายเป็นกับดักที่ผมหลุดออกมาไม่ได้ 

และผมรู้ดี... ว่าคืนนี้ผมจะต้องเจออะไรบางอย่าง ที่ทำให้ชีวิตผมไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป 

***ไม่แนะนำให้อ่านตอนกลางคืน หรือตอนที่อยู่คนเดียว