รัตติกาลซ่อนฝัน

ผมนั่งที่โต๊ะตัวเดิมในร้านกาแฟเก่า ที่ผมไม่ควรจะกลับมาอีกแล้ว

กลิ่นกาแฟไหม้คลุ้งอยู่ในอากาศ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมหายใจสะดวกขึ้น

ไฟนีออนกะพริบวูบวาบเหมือนกำลังส่งสัญญาณเตือนบางอย่าง ผมเห็นเงาใครบางคนยิ้มให้จากมุมมืด แต่เมื่อผมหันไป... ไม่มีใครเลย

แล้วทำไม ผมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้?

“ฝันอีกแล้วสินะ” ผมพึมพำ

แต่ฝันนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ มันกว้างขึ้น ลึกขึ้น และ… อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

ร้านกาแฟเก่าที่ควรจะเป็นที่พักใจ กลับกลายเป็นกับดักที่ผมหลุดออกมาไม่ได้

และผมรู้ดี... ว่าคืนนี้ผมจะต้องเจออะไรบางอย่าง ที่ทำให้ชีวิตผมไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

***ไม่แนะนำให้อ่านตอนกลางคืน หรือตอนที่อยู่คนเดียว