คนบางคน ไม่"กระทืบ"ไม่ได้

กรุงเงาไม่เคยหลับ แสงนีออนสีเลือด และน้ำเงินฉายสว่างราวกับจะกลบความมืด แต่ทุกคนในเมืองนี้รู้ดีว่าแสงสว่างเป็นเพียงคำโกหก ถนนที่เปียกชื้นจากฝนที่ตกไม่หยุดซ่อนคราบเลือดที่ไม่มีใครกล้าล้าง ตรอกแคบๆ กระซิบเรื่องราวของผู้ที่ล้มลงและไม่เคยลุกขึ้นอีก กลิ่นคาวเหล็กของสนิมผสมกับควันบุหรี่ลอยอบอวลราวกับคำสาป ในเมืองนี้ ความหวังเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย และความรุนแรงคือสกุลเงินเดียวที่ใช้ได้ 

ธารายืนอยู่ใต้ร่มเงาของตึกที่พังทลาย เงาของเธอทอดยาวบนพื้นคอนกรีตเปียก ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเมืองที่ไม่อาจแยกขาด เธอเคยเป็นราชินีแห่งสังเวียนใต้ดิน นักสู้ที่หมัดของเธอหนักหน่วงราวพายุ และสายตาของเธอเย็นชาดั่งน้ำแข็งที่ปกคลุมขั้วโลก ชื่อของเธอครั้งหนึ่งเคยถูกเอ่ยด้วยความเกรงกลัวในวงการมวยผิดกฎหมาย แต่สามปีก่อน เธอทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง—เลือด ความเจ็บปวด และความทรงจำที่ฉีกหัวใจของเธอเป็นเสี่ยงๆ เธอคิดว่าการหนีจากกรุงเงาจะเป็นอิสรภาพ คิดว่าการซ่อนตัวในห้องพักคับแคบและงานที่ไม่มีใครจดจำจะช่วยให้เธอเริ่มต้นใหม่ 

แต่กรุงเงาคือสัตว์ร้ายที่ไม่เคยหลับตา มันเฝ้ามอง รอคอย และเมื่อถึงเวลา มันจะฉีกหน้ากากของผู้ที่กล้าทิ้งมันไป 

คืนนี้ ฝนตกหนักราวกับฟ้าจะร้องไห้แทนเธอ ธารากำถุงมือหนังเก่าในมือแน่นจนข้อนิ้วขาว รอยแผลเป็นที่คิ้วซ้ายของเธอรู้สึกปวดแปลบเมื่อหยดน้ำฝนกระทบใบหน้า เธอเพิ่งได้รับข้อความ—ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นการขู่ที่มาพร้อมชื่อที่เธอพยายามลืม: **ไวรัน** ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทั้งพันธมิตรและศัตรู ผู้ชายที่รู้วิธีบิดมีดในใจของเธอโดยไม่ต้องแตะต้อง เขาคือหัวหน้าแก๊งเงามืด ราชาแห่งโลกใต้ดินที่ควบคุมทุกอย่างในเมืองนี้ด้วยรอยยิ้มที่ทั้งเย้ายวนและโหดร้าย 

“กรณ์อยู่ในมือฉัน” คำพูดของไวรันดังก้องในหัวของเธอราวกับระฆังแห่งความตาย กรณ์—น้องชายของเธอ เด็กหนุ่มที่หัวรั้นแต่มีหัวใจที่บริสุทธิ์เกินกว่าที่เมืองนี้จะยอมรับ—คือสิ่งเดียวที่ธารายังยึดถือไว้ เขาคือเหตุผลที่เธอสู้ และตอนนี้ เขาคือเหตุผลที่เธอต้องกลับเข้าสู่เงามืดที่เธอสาบานว่าจะไม่เหยียบย่ำอีก 

ธารามองออกไปยังเมืองที่สว่างไสวด้วยแสงปลอมๆ ตึกสูงระยิบระยับราวกับเครื่องประดับของราชินีที่เน่าใน แต่ใต้แสงนั้น เธอเห็นความจริง    เมืองนี้คือเครื่องจักรที่บดขยี้ทุกคนที่อ่อนแอ และไวรันคือฟันเฟืองที่หมุนมัน เธอรู้ว่าการเผชิญหน้ากับเขาคือการเดินเข้าสู่ปากของมังกร แต่เพื่อกรณ์ เธอพร้อมจะเผามังกรตัวนั้นให้เป็นเถ้าถ่าน 

เสียงฝนดังก้องราวกับกลองศึก เธอสวมถุงมือ สัมผัสถึงน้ำหนักของมันราวกับกำลังแบกอดีตทั้งหมด ดวงตาของเธอแข็งกร้าวด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่มีวันแตกสลาย ในกรุงเงา ไม่มีที่ว่างสำหรับความเมตตา ไม่มีที่ว่างสำหรับความกลัว มีเพียงผู้ที่ยืนหยัด และผู้ที่ล้มลง 

          “คนบางคน” เธอพูดกับเงาของตัวเอง “ไม่กระทืบ ไม่ได้” 

 และคืนนี้ ธาราจะ “กระทืบ” เมืองนี้ให้แตกเป็นเสี่ยงๆ หรือ อาจถูกมันกลืนกินจนไม่เหลือแม้แต่ชื่อของเธอ 

  ผู้เขียน** ประธานบอย  

[วันที่เขียน: 30 เมษายน 2568] 

      ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส 

ติดต่อผู้เขียน : thanapiphatchai@gmail.com