ลูกไม้หล่นไม่ไกลรัก

ลู ก ไ ม้ ห ล่ น ไ ม่ ไ ก ล รั ก 

แต่งงานทั้งที นอกจากได้สามี ยังได้ลูก (ติด) มาอีกหนึ่ง 

--------------------------------------------------------------- 

‘เนติพัฒน์’  

กาลเวลาทำให้บาดแผลในหัวใจค่อยๆ สมานจนไม่ทิ้งรอยแผลเป็น 

ทว่าความทรงจำบางอย่างยังคงอยู่และยืนหยัดจนถึงทุกวันนี้ 

‘ณัฐกานต์’  

ทั้งๆ ที่พยายามห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลย 

แต่พอเขาทำดีด้วยเข้าหน่อย เธอกลับคิดไปไกลยิ่งกว่าเดิม 

‘เด็กหญิงกณิศา’  

หนูน้อยผู้ซึ่งมีรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันตา 

“นอนไม่หลับหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและแสงสีส้มนวลของโคมไฟ

“ก็...ค่ะ” บรรดาเพื่อนๆ ที่แต่งงานกันไปก่อนหน้าบอกว่าคืนเข้าหออย่าหวังว่าจะได้จู๋จี๋ดู๋ดี๋กับสามี เพราะเหนื่อยมาทั้งวันถึงขนาดว่าหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย แล้วทำไมเธอไม่เป็นแบบนั้นบ้างเล่า หรือเพื่อนจะโม้เกินเหตุ

“ไม่ง่วงแล้ว?”

“ค่ะ ทำไมหายง่วงขึ้นมาดื้อๆ ก็ไม่รู้” ณัฐกานต์เอี้ยวตัวตอบ นอกจากเพราะมีเขานอนร่วมเตียงแล้ว อีกสองสาเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับคงมาจากห้องไม่ได้มืดสนิทและไม่มีหมอนข้างให้ก่ายขากอด

“หนาวหรือเปล่า พี่เบาแอร์ให้ไหม” ชายหนุ่มบอกด้วยความหวังดีเนื่องจากเห็นเพียงใบหน้าสวยเฉี่ยวเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมขึ้นมา

“ไม่หนาวค่ะ กำลังดี พี่ต้นนอนเถอะ เดี๋ยวน้ำตาลคงง่วงแล้วหลับไปเองนั่นแหละค่ะ”

ฟังคำบอกอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง เนติพัฒน์ก็รู้ได้ทันทีว่าเหตุผลคงเป็นเพราะกลัวเขาทำมิดีมิร้าย ริมฝีปากหนายกยิ้มกระหยิ่มใจ ก่อนเอ่ยสิ่งที่ทำให้ขนทุกเส้นบนร่างกายคนฟังพร้อมใจกันยืนตรง

“งั้น...พี่เกาหลังให้ไหม”

“ห้ะ! อะไรนะคะ” กะ...เกาหลังอย่างนั้นหรือ เกาหลังแล้วยังไงต่อล่ะคะพี่ต้นกล้า!