เจ้าเคยถามข้าว่า... รักแท้คืออะไร”
“ใช่ ข้าจำได้... เจ้าตอบว่า ‘คือการยอมละลาย แม้รู้ว่าฤดูเหมันต์จะกลับมาอีกครั้ง’ ”
เสียงตอบรับนั้นยังคงลอยอยู่ในห้วงหิมะ—เบากว่าเกล็ดบางที่สุด หยุดเวลาทั้งหมดให้หยุดนิ่ง
หากโลกนี้มีจังหวะการเต้นของหัวใจที่สามารถชะลอเวลาได้จริง…
‘มันคงเกิดขึ้นในคืนที่เว่ยเฉินหลงจูบหน้าผากของไป๋เซียนหรู และยิ้มให้’
หิมะตกลงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนคราไหน
เพราะ ทุกเกล็ดหิมะที่โปรยลงมาในคืนนี้ ล้วนจารึกคำสาบานหนึ่งข้อที่ยังไม่เคยมีใครลบเลือนมันได้
ในห้วงหิมะหนาวจัดของปลายปี พรมแดนเหนือสุดของแผ่นดินอวิ๋นคลุ้งกลิ่นโลหิต
พื้นหิมะเปื้อนรอยดาบ และธารน้ำแข็งที่เคยเป็นที่คุมขังของวิญญาณ กลับกลายเป็นแท่นวิวาห์
ไป๋เซียนหรู สวมชุดวิวาห์สีครามเข้ม ด้ายปักลายหงส์ทองขับกับผ้าหิมะสีเงินสะท้อนแสงจันทร์
เว่ยเฉินหลง ไม่ได้เอ่ยคำหวานใด ไม่มีดอกไม้ ไม่มีเสียงพิณ มีเพียงประโยคเดียวที่เขาเคยพูดไว้ตั้งแต่วันแรกพบ
Guest
