สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรต์เขียนแนวพีเรียด omegavers เลยจะแยกนามปากกาไว้สำหรับเขียนแนวโอเมก้าโดยเฉพาะค่ะ หากสำนวนที่ใช้ หรือคำที่ใช้อาจดูแปลก ๆ หรือไม่ลื่นไหล
ในส่วนที่ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมาล่วงหน้าด้วยนะคะ
คุณภวัต…วัน ๆ เอาแต่ว่าเมีย
“จำไว้! สิทธิ์เมียของแกอยู่ได้แค่ในเรือนนี้เท่านั้น!” เสียงเข้มเอ่ยย้ำอีกครา
“คุณภวัต…ได้โปรด…” คิรันต์หวาดกลัวท่าทางคลุ้มคลั่งของภวัตตอนนี้เหลือเกิน กลิ่นยาสูบเข้มข้นคละคลุ้งอยู่ในอากาศจนเขาแทบหายใจไม่ออก
“ฉันไม่หยุด แกควรจะชินกับ***ของผัวแกได้แล้ว” เขากระซิบตรงข้างหู คิรันต์ไม่อยากจะเชื่อหูตนเองว่าคำสัปดนจะออกมาจากริมฝีปากของคนมีการศึกษาเช่นเขา
“วะ…วันอื่นได้ไหม วันนี้ ผะ…ผมมีไข้ เดี๋ยว คะ…คุณจะติดไปด้วย” คิรันต์เอ่ยบอกเสียงสั่น ภาพเมื่อคืนมันฉายวาบเข้ามา ความรุนแรงในคืนนั้นทำให้คิรันต์หวาดกลัวการหลับนอนกับอีกฝ่าย
“ไม่! ฉันต้องการตอนนี้ ถอดเสื้อผ้าแกออกซะ!”
ภวัตปฏิเสธทันควัน เขาส่งเสียงเข้มสั่งให้ร่างสั่นเทาของภิรมย์ลินจัดการเปลื้องผ้าที่สวมเสีย
ตอนนี้หากอีกฝ่ายชี้ขวา…เขาก็จะไปซ้าย
อีกฝ่ายบอกให้หยุด…เขาก็จะทำต่อ!
“เร็วสิ! หรือจะให้ฉันจัดการเอง”
ภวัตส่งเสียงเร่งเมื่อเห็นคนบนเตียงยึกยัก ไม่ยอมทำตามที่ตนต้องการเสียที
“ผะ…ผม เกลียดคุณ..” ภิรมย์ลินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เขาเอ่ยด้วยความคับแค้นใจ ก่อนค่อยๆ ปลดเปลื้องผ้าบนตัวออกทีละชิ้นจนหมด มือสั่นเทาคว้าผ้าห่มแพรขึ้นมาคลุมร่างเปลือยของตนกันอุจาดตา
คำเตือนตัวโตๆ นะคะ !!!!!!
พระเอกธงแดงแบบหาเฉดไม่เจอ เลยคำว่าแปร๊ดไปอีกค่ะ !!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน อาจมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมกับผู้อ่านบางกลุ่ม เช่น ความรุนแรง การควบคุม การบีบบังคับ การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่สมยอม การใช้ถ้อยคำหยาบคาย สถานการณ์ที่บีบคั้นทางจิตใจ รวมถึงความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่ไม่เท่าเทียม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาส่งเสริมหรือชี้นำให้เกิดพฤติกรรมในนิยายนี้ในโลกความจริงแต่อย่างใด
Guest
