เมื่อนางร้ายกลายเป็นภรรยาของพระรองคลั่งรัก

เมื่อนางร้ายกลายเป็นภรรยาของพระรองคลั่งรัก 

เซินลวี่หรงถูกขับไล่จากตระกูลเซิน 

ครั้งหนึ่งเซินลวี่หรงเคยเป็นโฉมสะคราญที่ผู้ใดเห็นต้องตกตะลึง แต่บัดนี้นางเป็นเพียงหญิงอัปลักษณ์ผู้หนึ่ง ใบหน้าที่เคยสวยหวานมีรอยแผลขนาดใหญ่ มือเรียวงามกุมท้องเอาไว้ ทุกคนล้วนหัวเราะนางที่ตกต่ำเพราะเรื่องอื้อฉาว เมื่อเซินลวี่หรงเป็นคู่หมั้นของคุณชายอิ้น แต่นางกลับคบชู้สู่ชายจนตั้งครรภ์  

เซินลวี่หรงบอกไม่ถูกว่าระหว่างนางโดนใส่ร้ายกับเป็นเรื่องจริง แบบไหนจะเจ็บปวดกว่ากัน  

ทว่า มันเป็นเรื่องจริงที่นางรู้ตัวดี  

ตอนนั้นเซินลวี่หรงมีรูปโฉมงดงามยิ่ง นางนึกเบื่อหน่ายคู่หมั้นที่เอาแต่ทำงานค้าขายจนไม่มีเวลาให้ นางจึงนอกใจไปสนุกกับขุนนางหนุ่มผู้มั่งคั่ง แล้วพอนางตั้งครรภ์ เขากลับทอดทิ้งนางอย่างไร้ค่า ครั้นนางกลับไปสารภาพผิดกับคู่หมั้น เขาก็ไม่ต้องการนางแล้ว ซ้ำยังกรีดหน้าจนยับเยิน  

ตระกูลเซินไม่ต้องการนางอีกต่อไป แม้แต่บิดามารดายังรังเกียจ ตบตีและโยนนางออกจากจวนแล้วปิดประตูใส่ เซินลวี่หรงที่ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนไม่มีที่ไปแล้ว นางไม่ใช่สาวงาม… แต่เป็นเพียงเศษซากที่ยังหายใจ และสถานที่เดียวที่อาจจะรับสตรีเช่นนางก็ไม่พ้นหอคณิกาต่ำทราม  

บางทีนางอาจเป็นไม่ได้แม้แต่หญิงคณิกา  

บางทีนางอาจเป็นได้แค่สาวใช้ในหอคณิกา  

ทุกคนหัวเราะเยาะกันเป็นเรื่องตลก ที่ได้เห็นสาวงามร่วงหล่นลงมาให้ใครเหยียบย่ำ ทั้งที่ถึงเซินลวี่หรงจะประพฤติผิดประเวณีก็จริง แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกมันต้องเดือดร้อนตรงไหน ยังอุตส่าห์ทำตัวเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม ขว้างปาข้าวของใส่ เห็นนางเจ็บปวดเท่าไร คนที่เรียกตนเองว่าคนดีก็สนุกเท่านั้น  

“ดูนั่นสิ นางร่านหน้าโง่”  

“สมน้ำหน้านางยิ่งนัก”  

“ข้ากะแล้วว่านางต้องมีบั้นปลายที่น่าอนาถ”  

“ข้าไม่อยากเชื่อเลย… ว่าเหล่าคนดีทั้งหลายจะกล้ามาทำร้ายผู้อื่นได้ ทั้งที่ยืมเงินข้าไปตั้งหลายปีแล้ว ก็ยังไม่เห็นจะมีคนคืนข้าสักอีแปะ” ทันใดนั้นบุรุษผู้หนึ่งก็เดินเข้ามา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย แม้เสื้อผ้าจะปอน ๆ แต่ก็สะอาดสะอ้านดี รูปร่างสูงใหญ่ แขนที่แข็งแรงโอบศีรษะนางไว้   

“ท่าน?” เซินลวี่หรงหันขวับ เขาเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร นางจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นใครมาจากไหน แต่เหตุใดจึงปกป้องนางอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ เขาก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือว่านางเป็นสตรีที่อื้อฉาว แม้กระทั่งบิดามารดายังไม่ปรารถนา หรือว่าเขาจะเป็นคนดีที่ผ่านมาช่วยเหลือ  

“ลวี่หรง ไปกับข้าเถิด” บุรุษหนุ่มลูบศีรษะนางเบา ๆ ไล่ลงมาถึงบาดแผลบนใบหน้านาง… ทำเหมือนบาดแผลไม่เคยมีอยู่ และการปรากฏตัวของเจ้าหนี้ประจำหมู่บ้านก็ทำเอาชาวบ้านตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่กล้าปาข้าวของใส่ ปล่อยให้เขานำนางไปพ้นจากเสียงติฉินนินทา 

“ไปไหนเจ้าคะ?” 

“ไปแต่งงานกัน… ได้หรือเปล่า?”  

...................................................................................................................................................... 

สวัสดีครับ นักอ่านที่รักของผม  

เรื่องนี้ก็… ตามนี้เลยครับ เซินลวี่หรงนอกใจแฟนมามีชู้จนท้องแล้วโดนเท นางเอกไม่ใช่คนดีอะไร ตั้งใจเขียนเป็นแบบนี้ เพราะผมมองว่าขนาดองคุลิมาลยังกลายเป็นพระอรหันต์ได้ คนเราทำผิดก็ควรได้โอกาสมีความสุขครับ แต่ก็คงจะไม่ได้เรียบง่าย เซินลวี่หรงจะได้ทำให้เห็นว่านางจะเป็นภรรยาและมารดาที่ดีได้จริง  

สปอยเบา ๆ ว่านางจะกลับมาสวยครับ เนื้อเรื่องไม่ได้เครียดเท่าไร มีฉากให้ใจฟูเป็นระยะ อยากให้ลองเปิดใจกับนางดูครับ ผมเองก็อยากลองเหมือนกัน ว่าจะสามารถเขียนนางเอกที่ด่างพร้อยให้สมบูรณ์ได้หรือเปล่า ถ้าพร้อมแล้วก็ ฝากติดตามกันต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ