“คุณสรุจ ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณมีปัญหาอะไรกับครอบครัวหรือเปล่า แต่บ้างครั้งการเปิดใจคุยกันหรือการที่เราเป็นลูกยอมอ่อนให้พ่อแม่บ้างมันก็หน้าจะเป็นเรื่องที่ดีนะคะ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนนะ”
“.....”คุณสรุจมองหน้าฉันนิ่งๆชอบทำแบบนี้เสียจริง
“คุณรู้ไหมค่ะวันที่พ่อฉันจากฉันไปวันนั้นฉันโกรธพ่อเพราะท่านไม่ยอมซื้อไอครีมให้ฉันกินเพราะฉันไม่สบายอยู่พอเช้ามาฉันก็ไม่ยอมคุยกับพ่อเพราะโกรธอยู่ แต่พอท่านออกไปทำงาน ก็ไม่กลับมาอีกเลยจะมาพูดกับพ่อตอนนั่นมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว” มันเป็นเรื่องที่อยู่ในใจฉันมาตลอดสิบกว่าปี
“เสียใจด้วยนะ แล้วตอนนี้คุณอยู่กับใครเหรอ”
“อยู่กับคุณไง ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย”
“รู้ทัน มาๆกินข้าวดีกว่า”
“นี่แค่อยู่กันมาแค่สองเดือนยังอยู่ในใจขนาดนี้ เก่งปะล่ะ”
“สนใจจะอยู่ตลอดชีวิติปะละ” มาอารมณ์ไหนของเขานะ
“มันเป็นไปไม่ได้หรอก คุณก็พูดไป”
“ได้สิ เราคบกันไหม” หะ! เมายาหรือเปล่าเนี่ย
“อ๋อ...กินข้าวดีกว่าเนอะ” หัวใจบ้าเต้นเบาไม่ได้หรือไงเดี๋ยวคุณสรุจก็ได้ยินหรอก อะไรกันอยู่ๆก็มาขอคบ
“หึ แก้มแดง น่ารักดี”
“กินไปเลยนะ จะได้หายเร็ว” ไม่รู้แหละว่าคุณเขาพูดจริงพูดเล่น แต่ฉันเขินไปแล้ว
แล้วที่ผ่านมาคุณสรุจเก่งมากเลยนะ ทั้งทำงานที่ร้านอาหาร อดทนในการใช้เงินที่น้อยนิดต้องประหยัดสุดๆไปเลยสองเดือนแรกไม่พอใช้เลยฉันก็แบ่งให้อย่าเรียกว่าแบ่งเลยเป็นเงินของคุณมณีมากว่าที่เอามาไว้ให้หลานท่านใช้ แต่ไม่ให้ฉันบอกคุณสรุจ
“แสนรู้นะเรา”
“ฉันไม่ใช่หมานะคุณ ที่จะมาว่าฉันแสนรู้นะ”
“ทำไมไม่เรียกผมว่าพี่แทนตัวเองว่านาวเหมือนอยู่ในร้านล่ะ”
“ไม่อะ แบบนี้ก็ดีแล้ว ว่าแต่เหลือเดือนกว่าคุณอยากทำอะไรไหม”
“มีเรื่องหนึ่งที่อยากทำแต่ยังไม่สำเร็จ”
“อะไรเหรอ ลุงค่ะเหมือนเดิมสองชามนะคะ” ร้านนี้อยู่ไม่ไกลกับป้ายรถเมล์ก่อนที่เดินเข้าห้อง
“อยากได้ มะนาว เป็นแฟน เมื่อไหร่จะตกลง” อยู่ด้วยกันมาจะห้าเดือนพอเข้าเดือนที่สองมาคุณสรุจก็ชอบพูดจาแปลกตอนอยู่ด้วยกันเหมือนไม่มีอะไรแต่พอได้พูดขึ้นมานี่ใจฉันสั่นได้เหมือนกันนะการที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มันก็ทำให้หวั่นไหวได้เหมือนกัน
“ถึงกับเงียบเลยนะ”
“ก็มันไม่ชินนี่น้า หยอดบ่อยขนาดนี้ถ้าตกลงมาจะดูแลไหวเหรอ” คุณสรุจคงจะพูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ
“ตกลงเลยไหมครับ พี่ไม่ได้เล่นๆนะ”
“....” พี่?ทำไมถึงต้องมาทำแบบนี้กับฉันด้วยนะใจฉันมันจะไม่ไหวแล้ว มันพร้อมที่ตกลงไปแล้วด้วย
“ตาโตอะไรขนาดนั้น ก็ถ้าได้เป็นแฟนก็ต้องเรียกพี่สิ”
“ถ้างันก็รอไปก่อนนะคะ คุณสรุจ” เพียงห้าเดือนมันจะเป็นความรักได้จริงหรือเปล่า หรือแค่เป็นคนที่ต้องอยู่ด้วยกันแค่นั่นเอง
“นานไหมล่ะ แต่ไม่เป็นไรยังไง หนูก็ต้องไปทำงานกับพี่อยู่แล้ว”
“.... หนู........” โอ๊ย!ตายแน่ๆยัยมะนาวเอย หนูก็มาแล้ว อีกเดือนเดี๋ยวฉันจะอดใจได้หรือเปล่าเนี่ย
“ใช่ไง ต่อไปนี้พี่จะเดินหน้าจีบเราเต็มที่เลยนะ”
“คุณสรุจ...”
“ครับ ขอบคุณครับลุง” คุณลุงเอาก๋วยเตี๋ยวที่สั่งมาให้
“หนูเรียกพี่ ทำไมครับ” ใจสั่นหมดแล้ว หนูเรียกพี่ เย็นไว้มะนาวเย็นไว้
“คุณแน่ใจเหรอคะ ห้าเดือนเองนะ” ฉันคิดว่าห้าเดือนมันน้อยไปนะ
“แน่สิ ถึงจะแค่ห้าเดือน แต่เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันนะ หรือว่าหนูไม่รู้สึกอะไรเลย”
“ก็รู้ แล้วใครให้มาถามกันแบบนี้ล่ะ รีบกินได้แล้วง่วง”
“แก้มแดง นะ”
“ยังๆยังจะมาพูดอีก เลี้ยงเลยวันนี้นะ”
..........................................................................
Guest
