เพี๊ยะ!!!
“แกกล้าดียังไง!!!...มายุ่งกับลูกฉันหา!!!” เสียงของคนที่ให้กำเนิดผมว่าผมด้วยเสียงตวาด ทั้งมือที่ตบ...และเสียงที่ผมไม่เคยได้รับความอ่อนโยนตั้งแต่...มีการสูญเสียและมีคนๆหนึ่งเข้ามา
“คะ...คุณพ่อครับ...ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ...แผลแค่นี้เอง...พี่เค้าคงไม่ได้ตั้งใจหรอก” เสียงๆนี้เป็นเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินและไม่อยากเห็น....ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ความอ่อนโยนจากคนที่ผมต้องการความรัก...ทั้ง ๆที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ...ทำไมละ...
“ไม่ได้หรอก!!!มันทำลูกเจ็บขนาดนี้ ไหนพ่อดูซิ” เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนและท่าทางแบบนั้น...กับผม...เขากลับไม่เคยทำอะไรแบบนี้...
“ตะ...แต่ผมไม่เป็นไรจริง ๆนะครับ...อีกอย่างพี่เค้าก็ช่วยผมไว้...ไม่อย่างนั้นผมเจ็บตัวกว่านี้แน่” คนนั้นพูดกับพ่อผมด้วยเสียงตะกุกตะกัก...แต่คิดหรอว่าคนนั้น ๆจะฟัง...ที่นายพูดนะ...
“หรอ...ไม่มีทางหรอก...ลูกเจ็บตัวเพราะมันหลายรอบและ...ไป...เข้าบ้านเดี๋ยวทำแผลก่อน...ส่วนแก!!!ไปให้พ้นหน้าฉันซะ!!!” เขาลูบหัวเด็กนั้นอย่างอ่อนโยน...แต่กลับหันมาตะคอกใส่ผมและพยุงเด็กนั้นเข้าบ้านไป...ผมได้แต่พอหลังคนที่ให้กำเนิดผมอย่างเจ็บปวด...กำมือที่เลือดไหลไม่หยุดให้เลือดมันไหลมากขึ้น...มันอย่างงั้นหรอ...ไม่เป็นไรหรอก...แค่นี้นะ...
“แค่นี้...เอง” ผมพูดด้วยเสียงเบาๆคนเดียว ก่อนยกมือที่เลือดไหลขึ้นมาดู...พร้อมกับน้ำตาที่มันไหลแต่ไม่มีเสียงสะอื้น...
ตั้งแต่จำความได้...ผมไม่เคยได้ความรักจากพ่อเลย...ตั้งแต่แม่ผมเสียไป...ผมถูกตราหน้าว่า...เป็นลูกอกตัญญู...
***เมื่อ 10 ปีก่อน***
ตึก!! ตึก!! หมับ!!
“เพราะแก...เพราะแกคนเดียว!!!เพราะแกทำให้ภรรยาฉันต้องตาย!!!!เพราะแก!!” ผมที่ถูกคุณพ่อเรียกมาในห้องหลังจากการจบการจัดงานศพคุณแม่ ผมได้แต่ยืนสั่นด้วยความกลัว...ใครจะนึกว่าเด็ก 6-7 ขวบ จะเจอกับเหตุการณ์ที่ฝังใจ...และโดนพ่อที่เคยทะนุถนอมรักผมเท่าชีวิต...จะมาทำแบบนี้...คุณพ่อวิ่งเข้ามาทำร้ายผม
“ฮึก...ฮึก..ผะ...ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...ฮึก..” ผมได้แต่ตัวสั่นน้ำตาไหล พูดแต่คำขอโทษ...มองสายตาที่โกรธของคุณพ่อที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจผม
“ถ้าไม่ใช่เพราะแก!!!!ถ้าไม่ใช่เพราะแก!!!” คุณพ่อตอนนี้เหมือนสัตว์ร้ายที่ไม่สนใจใครอยู่ตรงหน้า...
หมับ!!!!
“คะ...คุณพ่อ...อึก...ปะ...ปล่อย...อึก” ผมตะเกียดตะกายแกะมือที่บีบอยู่ตรงคอผมออก...
“เพราะแก!!! เพราะแก!!! ตายไปซะ!!!” คุณพ่อเพิ่มแรงบีบมากขึ้น...ผมก็ดิ้นมากขึ้น...ทำไมละ...ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้
ตึง!!!!
“คุณท่าน!!!! อย่านะครับ!!!” ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไร มีพี่ๆชุดดำพังประตูเข้ามา และรีบแกะมือของคุณพ่อและช่วยผมไว้
“แค่ก...แค่ก..แฮ่ก...แฮ่ก” ผมรีบสูดหายใจเข้าจนสำลักไอออกมา ผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่ผมกอดพี่เขาแน่นที่เต็มไปด้วยความกลัว...เมื่อกี้อีกนิด...ผมคงได้ตายตามคุณแม่ไปแล้ว
“ปล่อย!!!ปล่อยกู!!!ปล่อยซิวะ” คุณพ่อดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับตัวกับพี่ๆชุดดำ ยิ่งคุณพ่อดิ้นเท่าไร...พี่ๆก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น...ผมได้แต่ร้องไห้ กลัวกับสิ่งที่คุณพ่อทำ...
“ฮึก ๆ...ฮื้อออออ” ผมร้องไห้จนตัวสั่น...ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว...ผมทำอะไรผิดหรอ...ทำไมพ่อถึงโกรธและเกลียดผมขนาดนี้
“ชู่...ไม่ร้องนะครับคนเก่ง” พี่ชายกอดผม ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนเพื่อให้ผมหยุดร้อง...
“อ้ากกก!!!ฉันจะฆ่าแก!!!” เสียงของคุณพ่อยังพูดคำเดิม ๆ ผมกลัวเหลือเกิน...ทำไมล่ะ...
“...พะ...พานายน้อยออกไปก่อน!!!เร็ว!!!” พี่ๆที่จับคุณพ่อสั่ง ก่อนผมจะจะถูกอุ้มออกไป...ซึ่งตาผมที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตามองไปที่คุณพ่อ...ก็ได้รับสายตาที่โกรธแค้น...และรังเกียจจากสายตาคู่นั้น...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
ชื่อ "CatP'Due"
เป็นนักแต่งมือใหม่ อาจจะไม่ได้มาลงบ่อย แต่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
"ถ้าหากชอบกดติดตาม กดถูกใจด้วยนะคะ
***เดี๋ยวภาพปกค่อยมาแก้ไขนะคะ***
Guest
