ขยี้กามนอกสังเวียน

อีกหนึ่งเรื่องราวของความรัก และความปรารถนา 

สายใยบางๆที่กั้นตรงกลางระหว่าง พิมผกา ลูกสาวเจ้าของค่ายมวยกับ แสนรัก ป. ปราการ นักมวยรองบ่อนที่ไม่เอาไหน 

คำด่าทอ คำเหยียดหยาม และการดูถูกสารพัดที่พิมผกาเอ่ยออกมา มันช่างทำร้ายจิตใจคนฟังเป็นยิ่งนัก 

และที่สำคัญเขาคนนั้นคือคนที่แอบรักเธอมานาน แต่ความอดทนย่อมมีขีดจำกัด 

เมื่อเขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้า บางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบ  

ปล.พลังแห่งความรักสามารถทำให้มนุษย์อย่างเราๆ เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครสักคนหนึ่งได้โดยไม่มีข้อแม้ 

ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามผลงานด้วยครับ 

“โอ๊ย!...” เสียงร้องดังลั่นของชายหนุ่มพร้อมกับตัวงอลงไปนอนแดดิ้นอยู่ที่พื้น 

เขาเหวี่ยงที่ล่อเป้าออกแล้วใช้มือทั้งสองลงไปกุมที่เป้ากางเกงของตัวเองแทน หลังจากที่ปลายเท้าของพิมผกาเตะเข้าไปกลางเป้าของแสนรักเต็มเปา 

“พี่แสน พิมขอโทษ ทำไมพี่แสนไม่เอานวมมารับล่ะ พิมเห็นพี่ยืนตั้งท่าอยู่นานแล้ว พิมก็นึกว่าพี่แสนพร้อมแล้ว” 

“โอ๊ย...พิมจ๋า ส่วนอื่นน่ะพี่จะไม่ว่าเลย แต่นี่พิมเล่นทำร้ายกล่องดวงใจของพี่ แบบนี้ถ้ามันใช้การไม่ได้ใครจะรับผิดชอบล่ะ...โอ๊ย” 

“ก็พี่แสนเอาแต่ยืนเหม่อ คิดอะไรอยู่ล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าคิดถึงยัยสาลี่กิ๊กเก่าอยู่” 

“โอ๊ย...พิมจ๋า เอาอะไรมาพูดเนี่ย นังสาลี่มันมีผัวเป็นตัวเป็นตนไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็มีแต่พิมคนเดียว จะให้พี่ไปคิดถึงใครที่ไหนได้อีกล่ะจ๊ะ” 

“อ้าว...ใครจะไปรู้ล่ะ ช่วยไม่ได้ อยากยืนเหม่อเองนี่นา” 

“โอ๊ย....ใจร้าย พิมคนใจร้าย ทำได้แม้กระทั่งว่าที่ผัวของตัวเอง” 

พิมผกาประคองร่างใหญ่ของแสนรักพาไปนั่งที่ม้านั่งบาร์เบลตัวยาว ก่อนที่เขาจะนอนหงายราบลงไปกับม้านั่งตัวนั้น 

“ซี้ด...โอ๊ย...เป็นยังไงบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ น้องชายตัวน้อยของพี่” 

ชายหนุ่มเอามือกุมเป้ากางเกงของตัวเอง 

“เป็นอะไรมากไหมพี่แสน แล้ว...เอ่อ...น้องชายพี่ เจ็บมากไหม” 

พิมผกาถามอาการของน้องชายเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจ 

“ไม่รู้ซิ...ต้องเอาออกมาดู”