"ถ้าคิดว่าการถอยออกห่างจากไอ้เวรนั่น แค่ไม่ถึงเมตรแล้วเธอปลอดภัยก็คิดผิดถนัดแล้วคุณพิชา"
สายตาเย็นชาที่มองกี่ครั้งก็อ่านความรู้สึกไม่ออกนั้นจ้องคนร่างเล็กตรงหน้าไม่วางตา เดรสเว้าหลังสีน้ำเงินผ้าซาติน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหนาวเป็นพิเศษ
"ขะ ขอโทษค่ะ"พิชาขยับถอยหลังไปสองสามก้าว
แต่สายตาเย็นชาของคนตรงหน้าที่จ้องมาทางเธอก็ยังไม่ลดละความโกรธนั้น จะมาโกรธอะไรเธอล่ะคนรักกันก็ไม่ใช่
"แกจะโมโหน้องเขาทำไม" สกายมองหน้าชายหน้านิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา เขารู้จักคนหนุ่มตรงหน้านี้ดี พายุ ลูกชายคนเล็กของตระกูลดังที่เป็นเจ้าของอนาจักรแห่งนี้ ห้างที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ชื่อก็บอกอยู่ว่าพายุ แต่หมอนี่ดันเป็นพายุที่นาน ๆ จะเกิดขึ้นสักทีนี่สิ ที่เขาสงสัยปกติญาติของเขาคนนี้มีสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา
"มันใช่เรื่องของแกเหรอ นี่มันเรื่องในครอบครัว" วันนี้แสดงอารมณ์มากกว่าปกติ หรือว่าเพราะภรรยาสาวในนามตรงหน้าคนนี้กันนะ
"ฉันไม่แย่งเมียแกหรอน่า น้องเขาแค่จะล้ม"พายุหันควับอย่างไวเมื่อได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเขาบอกเช่นนั้น
พิชาพยักหน้าเล็กน้อย
"งั้นก็ขอบใจละกันที่ช่วยเมียฉันไว้"เขาตั้งใจเน้นย้ำคำว่าเมียให้อีกฝ่ายได้ยินก่อนที่ร่างสูงจะตรงดิ่งไปจูงมือหญิงสาวของเขาที่ยืนตัวสั่นงันงกเหมือนลูกนกหลงแม่
พลัก!!
ร่างบางถูกโยนลงเตียงกว้าง
"นี่คุณมันเจ็บนะ"
"คุณควรจะไว้หน้าผมบ้างนะ ถ้าจะอ่อยผู้ชายก็รอหย่าก่อนไม่ได้รึไง"
"ฉันไม่ได้อ่อยเขา คนมันจะล้มย่ะฉันไม่ชินกับส้นสูงไม่รู้รึไง"
"ต่อหน้าสามีปากดีขึ้นเสียงใส่เลยนะ ทำไมกับผู้ชายคนอื่นดูเรียบร้อยนักละ ไม่อ่อยแล้วมันเรียกว่าอะไร"
"คุณก็ไม่ต่างหรอก ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นสุขุมทีกับฉัน ไม่รู้กินรังแตนมาจากไหนปากเสียไม่มีใครเกิน ไม่น่ารักเลยสักนิด"
สิ้นคำว่าไม่น่ารักปากเล็ก ๆ ก็โดนปิดสนิทด้วยริมฝีปากของอีกคนแทบจะทันที เขานะเหรอไม่น่ารัก
Guest
