คำนำ
ข้าผู้เป็นเพียงสามัญชนธรรมดา…
ได้เก็บซากชีวิตหนึ่งซึ่งแตกสลายลงกลางพายุหิมะ —
ชายผู้สูงศักดิ์…ผู้ซึ่งโลกทอดทิ้ง
เขาคือท่านดยุก
ผู้ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่บนยอดสูงสุดของชนชั้นสูง
และบัดนี้…กลับหลงเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือก
พร้อมหัวใจที่แตกสลายไม่ต่างจากเศษแก้ว
ข้าหยิบยื่นมือให้เขาในวันนั้น —
ไม่ใช่ด้วยความหวังสิ่งใดตอบแทน
แต่เพราะในนัยน์ตาสีหมอกหม่นคู่นั้น ข้าเห็นเงาของตนเองสะท้อนอยู่
การเก็บเขามาเลี้ยง
คือการเก็บเศษเสี้ยวของตัวข้าเองกลับคืนมาเช่นกัน
หากว่าการดูแลท่านดยุก
คือการเดินทางสู่หายนะ — ข้าก็ยินดี
หากว่าความรักต้องแลกด้วยความเจ็บปวด — ข้าก็พร้อมสังเวย
ในเรือนเล็ก ๆ ท่ามกลางฤดูหนาวอันโหดร้ายนี้
ข้าจะก่อไฟให้เขาอุ่น…
จะโอบเขาไว้ในอ้อมแขน…
จะซ่อมแซมหัวใจของเขาด้วยหัวใจของข้าเอง
นี่ไม่ใช่เรื่องราวของผู้มีเกียรติและผู้ไร้เกียรติ
ไม่ใช่เรื่องราวของนายและบ่าว
หากแต่เป็นเรื่องของ ‘คนสองคน’
ที่หลงเหลือเพียงกันและกัน…
ท่ามกลางโลกซึ่งเย็นชาเกินกว่าจะโอบกอดใคร
“ผมพึ่งเก็บท่านดยุกมาเลี้ยง”
คือบันทึกแห่งความรัก
ที่เปล่งประกายในคืนที่มืดมนที่สุด
เชิญร่วมเดินทางไปกับพวกเราเถิด…
Guest
