ลูกพ่อคำแม่แก้ว

นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง ที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครและสถานที่เป็นนามสมมุติ และบางสถานที่อาจมีอยู่จริง รวมไปถึงพฤติกรรมหรือเหตุการณ์ อาจมีเนื้อหาที่รุนแรง และทางของผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีต่อสถานที่ ที่ศักดิ์สิทธิ์และเคารพนับถือ

*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้*

“สาธุเด้อพอคำ แมแก้ว มื้อนี่ผู้ข่าสิมาขอลูก เป็นผู้ซายรึผู้ญิงกะได้ ขอให้พอคำ แมแก้ว ดลบันดาลยกลูกให้แก่ผู้ข่าแน่เด้อ ขั่นผู้ข่าได้ลูกแล้ว สิพามันมาไหว้ยามอายุมันครบซาวปี แล้วกะสิถวายไก่สองโต เป็ดสองโต เหล้าสองให ผลหมากรากไม้อีกห้าอย่าง จั่งได๋กะขอให้ผู้ข่ามีลูกภายในเดือนสองเดือนนี่แน่เด้อ ส๊าธุ”

  (สาธุพ่อคำ แม่แก้ว วันนี้ดิฉันจะมาขอลูก เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ ขอให้พ่อคำ แม่แก้ว ดลบันดาลยกลูกให้แก่ดิฉันด้วยเทอญ ถ้าดิฉันได้ลูกแล้ว จะพามันมาไหว้ตอนอายุครบยี่สิบปี แล้วก็จะถวายไก่สองตัว เป็ดสองตัว เหล้าสองให ผลไม้อีกห้าอย่าง ยังไงก็ขอให้ดิฉันได้มีลูกภายในเดือนสองเดือนนี้ด้วยเทอญ สาธุ)

หญิงสาวแม่หม้ายวัยกลางคน พนมมือยกขึ้นเหนือหัวหลัวจากอธิษฐานเสร็จก็ปักธูปลงยังพื้นดินหน้าศาลเล็ก ในช่วงเวลาอันโพล้เพล้ และหลังจากนั้นไม่นานก็มีลมพัดกระโชกแรงอยู่ ณ บริเวณแห่งนั้น ราวกับว่าสิ่งๆนั้นได้ตอบรับคำขอของเธอแล้ว

“โอ้ยตายๆ สาธุๆ พอคำแมแก้ว ขอบคุณที่ตอบรับคำขอของผู้ข่า..ฮือ..สาธุๆ”

(โอ้ยตายๆ พ่อคำแม่แก้ว ขอบคุณที่ตอบรับคำขอของดิฉัน..ฮือ..สาธุๆ)

นางจันทร์ หญิงสาวในวัย56ปี ที่ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังเนื่องจากสามีของเธอได้เสียชีวิตลง ด้วยอาการไหลตาย หรือโรคที่นอนหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย คนอีสานเชื่อกันว่าเป็นผีแม่หม้ายมาดึงเอาวิญญาณไปอยู่ด้วย แต่นี่ก็เป็นเพียงความเชื่อเท่านั้น

หนึ่งเดือนก่อนที่สามีของนางจันทร์จะเสียชีวิตลง ทั้งสองได้คุยกันเกี่ยวกับการสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ด้วยการมีลูกร่วมกัน และพอตกถึงตอนกลางคืน นางจันทร์จึงได้ทำการอาบน้ำ ทำธุระของตัวเองให้เสร็จ จากนั้นก็ขึ้นบ้านไปหาสามีของตน

เมื่อไปถึงก็พบกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนที่นอน ตนจึงเดินเข้าไปปลุกเพราะนึกว่าอาจจะหลับเพราะอาการเหนื่อยล้าจากการทำนา นางจันทร์จึงได้ทำการเขย่าตัวของสามีอยู่นาน แต่ปลุกเท่าไหร่สามีของเธอก็ไม่ตื่นและไม่เกิดการตอบสนองกลับมาเลยสักนิด จนท้ายที่สุดตนก็ได้รู้แล้วว่าสามีของตัวเองได้จากโลกใบนี้ไป

นางจันทร์ร้องไห้ใจแทบขาด เมื่อคนรักได้จากเธอไป หลังจากนั้นนางจันทร์ก็ไม่ออกไปพบปะกับใครอีกเลย เหล่าเพื่อนบ้านก็ต่างผลัดกันไปเยี่ยมเพราะกลัวว่าเธอจะขาดสติจนเผลอคิดสั้น แต่แล้วก็มีสิ่งที่เข้ามาเปลี่ยนให้เธอได้รับชีวิตใหม่และเป็นจุดเปลี่ยนจนนำพาไปสู่หายนะครั้งใหญ่

เพื่อนบ้านคนหนึ่งได้เอ่ยขึ้นเกี่ยวกับสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ โดยอยู่ในป่าใหญ่ที่ห่างจากหมู่บ้านออกไป 20กว่ากิโล สถานที่แห่งนั้นจะตั้งอยู่ที่ ข้างลำธาร ในป่าลึก โดยจะต้องอาศัยให้พรานป่าพาเข้าไปเท่านั้น เล่ากันว่าเคยมีคนเข้าไปขอลูกแล้วได้จริง แต่กลับไม่ทำตามคำพูดที่กล่าวไว้ทั้งยังมีสามีของเธอคนนั้นที่ลบหลู่ จนท้ายที่สุดทั้งสองผัวเมียคู่นั้นก็ได้เสียชีวิตจากลูกน้อยไป หากบนขอสิ่งใดไว้ก็ให้แก้ตามสิ่งนั้น เพราะวาจาสิทธิ์อันศักดิ์สิทธิ์นั้น หากพูดแล้วไม่ทำล้วนแล้วแต่จะมีอันเป็นไปทั้งสิ้น

แนะนำตัวละคร

ใบหม่อน (นอ.)

อายุ: 20 ปี

สูง: 165 ซม.

นิสัย: ร่าเริง แข็งแกร่ง ดื้อ ไม่ยอมใคร อ่อนไหวง่าย

*กำพร้าพ่อ ส่วนแม่ก็พึ่งมาเสียชีวิตไป มีเพียงป้าที่คอยหนุนหลังช่วยเหลือมาตลอด อาภัพรักทำงานตั้งแต่เด็ก*

“เด็กหาม!..? เหอะ..สวยแต่รูปจูบไม่หอมซะจริง นี่แค่เห็นฉันสะพายกระเป๋าใหญ่ๆ แล้วก็ถือของก็คิดว่าฉันเป็นเด็กหามแล้วหรอ!”



ทิศเหนือ (พอ.)

อายุ: 26 ปี

สูง: 180 ซม.

นิสัย : ภายนอกดูเย็นชา แต่ลึกๆนุ่มนวล,ขี้เล่น มีความเป็นผู้นำ

*กำพร้าพ่อกับแม่ โดนป้ารังแกตั้งแต่เด็ก จนต้องหนีมาอาศัยอยู่กับลุงที่อุทยานป่าไม้*

“ตามสบายนะ ถ้าไม่อยากกางเกงเปียกก็ยืนบิดอยู่ตรงนั้นแหละ”